Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 12: Een boze Poppy

Ik kijk al zo lang starend voor me uit, dat ik begin te denken dat mijn ogen nooit meer anders worden.

'Je vind je gebroken hart erger dan je moeders rechtszaak?' Dit heb ik ook al te vaak gevraagd. De eerste keer was het meer een soort schreeuw dan een vraag, nu is het een ongelovig gejammer.

'Ik hou van hem, Céline, en hij van mij!' Blijkbaar dus niet, want anders zou hij het niet hebben uitgemaakt.

'Jullie hadden pas een week, je- je kan niet zóveel van hem houden.' Ze kijkt me boos aan.

'Je snapt er niets van! Jij bent nog nooit verliefd geweest.' Klopt. En dat doet pijn om van je beste vriendin te horen.

'Misschien zie ik daarom de dingen eerder gebeuren dan jij doet. Zei ik niet dat hij je hart zou breken?' Ik wil doorgaan, maar stop en zucht. 'Poppy, hij heeft nooit van je gehouden, het is gewoon een spel tussen hem en Benjamin. Weet je nog een jaar geleden?' Ze is stil en knikt. Ze ploft naast me op het bed en kijkt naar haar handen.

'Misschien is het die stalker van jou.' Ik trek verbaast mijn wenkbrauwen op. 'Misschien heeft Samuel ook berichtjes gehad.' Wat haalt ze nu weer in haar hoofd.

'Nee, Poppy. Alsjeblieft, zet je erover heen. Het is beter voor je.' Ze staat op en kijkt me aan.

'Hoe weet je dat? Je kent Samuel niet eens, omdat je bang bent om met hem te praten.' En alweer doet ze dat ding met het hartbreken en krijg ik een stomp in mijn maag. Ze kijkt boos. 'Misschien vind ze het ook leuk om mijn wereld te laten instorten, omdat ik je vriendin ben.'

'Dus je geeft mij de schuld?'

'Nee.' Ik zie dat ze precies het tegenovergestelde bedoelt en ik kijk haar kwaad aan. 'Je weet niet eens of deze dingen verband met elkaar hebben. Eigenlijk weet je niet eens of die stalker en de vermissing van je opa wel iets met elkaar te maken hebben!' Ik bal mijn vuisten, omdat ik weet dat ze gelijk heeft.

'Ik weet het gewoon.'

'Wat weet je gewoon? Geef het maar toe, je weet eigenlijk helemaal niets.'

'Dat is-' Ik stop midden in mijn zin en zucht.

'Inderdaad, helemaal waar. Bedankt voor de erkenning.' Ze slaat pinnig haar armen over elkaar en is het incident van haar ouders schijnbaar vergeten.

'Hoe moet ik hem dan ooit vinden, Poppy?', vraag ik hopeloos. Vermoeit ga ik in de hangstoel zitten. Ze staat op en gaat voor me staan.

'Je moet niet zo koppig doen en hulp vragen.' Ik tuit mijn lippen.

'Geen optie.'

'Als jij het niet doet, doe ik het en dat is heel wat minder leuk, geloof me.' Ze steekt haar hand uit.

'Aan wie moet ik dan volgens jou hulp vragen?' Ik trek mijn wenkbrauwen op en laat haar hand voor me zweven.

'Je zou kunnen beginnen bij Benjamin.'

'Benjamin is afgeschreven. Die lult alles door of ben je dat briefje vergeten? En Rafaël is zijn broer en broers hebben die irritante gewoonte alles aan elkaar te vertellen.'

'Je hebt zijn hulp nodig, dus zet je trots een keer aan de kant en vraag om hulp.' Snapt ze dan niet dat het hier niet over mijn trots gaat, maar over haar? 'En wat Benjamin betreft: je kan altijd nog dreigen zijn GD- pasje in het water te gooien.' Er vormt een glimlachje rond mijn mond.

'Misschien.'

'Wist je trouwens dat er een nieuw meisje op school komt?', vraagt Poppy even later. Ik kijk op.

'Nee, niemand vertelt mij ooit iets.'

'Ik vertel het je nu.', antwoord ze cynisch. 'En ik heb me opgegeven voor de leerlingenraad.' Ik knijp mijn ogen even grijnzend samen.

'De leerlingenraad?' Ik schiet in de lach. 'Poppy heeft zich opgegeven voor de leerlingenraad!' Ze trekt haar wenkbrauwen op.

'Wat is daar zo vreemd aan?'

'Oh, kom op. Jij. En de leerlingenraad.' Ze gaat rechtop zitten en maakt zich zo lang mogelijk; dat doet ze als ze geïrriteerd is en niet belachelijk gevonden wil worden.

'Ja, en er komt waarschijnlijk ook een cheerleader try-out. Ik dacht dat jij daar wel aan mee zou willen doen.' Ik stop met lachen en kijk haar met een verbaasd gezicht aan.

'Wat?' Ze zucht geïrriteerd en staat op het punt haar zin te herhalen. 'Ik bedoel: cheerleaden? Even serieus Popje, dat gaat nooit gebeuren.'

'Hé, jij zit bij de GD, dat is je werk.'

'Mijn werk,' Ik leg nadruk op het woord. 'Is criminelen achtervolgen en aanhouden. Geen leuk dansje doen in een veel te kort rokje en een piramide maken voor het footballteam.'

'Ik weet dat je niet meer het meisje bent van een jaar geleden-'

'WAT? Denk je dat het daarmee te maken heeft?' Ik zie hoe Poppy een beetje ineen krimpt, maar ze weet dat ik daar gevoelig voor ben.

'Natuurlijk niet, ik-'

'Je wat?' Het is feller dan ik bedoelt had. Waarom ben ik opeens zo? Misschien had Rafaël die avond in de disco gelijk en zijn er twee Célines. Ik kijk weg.

'Je kan eromheen draaien, maar je bent veranderd sinds je hier woont. En ik ben er nog niet uit of dat een voordeel is.' Ik kijk niet, maar ik weet dat Poppy boos naar me staart. Ik hoor haar opstaan van het bed en naar de deur lopen. 'Ik zie je morgen wel weer op school. Laat dat eten maar zitten.' De deur gaat met een klap achter haar dicht en haar blonde haar verdwijnt glanzend uit het zicht.

Ik zucht en pak een kussen van achter me om erin te schreeuwen. Ik ben zo stom. Ik krul mezelf om het kussen en leun zacht naar achter. Het zijn deze avonden dat ik mijn opa het meest mis. Het gevoel dat hij geeft wanneer hij zei dat hij van me hield. Of de weinige keren dat hij me door de tuin leidde en me vergeleek met de rozen in de perkjes. En ook de keren dat hij liet zien dat Willem niet zo erg was zoals ik altijd beweerde. Ik knijp harder in het kussen en wil dat iemand me vind. Dat iemand zijn armen om me heen slaat en zegt dat ze van me houden. En aan de andere kant wil ik dat niemand het weet. Dat niemand weet dat er ook een heel groot deel is dat alleen maar wil huilen.

De deur gaat open en met een schok draai ik mijn hoofd om. Het is Willem. Ik lach zachtjes, die kat komt echt altijd als je aan hem denkt. Hij springt op de rand van mijn hangstoel, die heftig heen en weer begint te zwaaien en ik til hem op en zet hem op de plaats van het kussen. Zijn pluizige haren kriebelen aangenaam zacht tegen mijn hals als hij lekker gaat liggen. Vreemd dat na alles wat er is gebeurd zijn aanwezigheid me rustig maakt. De tijd verandert blijkbaar toch veel. En dat geld niet alleen voor de gevoelens voor katten.

'We gaan eten.' Rafaëls hoofd komt om de hoek van de deur en ik hoor op de achtergrond de voordeur dichtgaan.