Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 11: Happy meals maken niet alles goed

Ik zit uit het raam van de McDonald's te staren tot Benjamin terug komt met mijn Happy meal. 

'Ze worden steeds kleiner.', klaag ik, als Benjamin het dienblad voor me neerzet en zijn milkshake pakt. Ik kijk teleurgesteld naar de vier kip nuggets in  het bakje. Ben haalt zijn schouders op.

'Jij wordt ook steeds kleiner.' Ik kijk hem boos aan.

'Jij wordt steeds groter.' Hij negeert me.

'Dus wat was er zo vreselijk belangrijk dat je me moest spreken?' Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en geef het aan hem. Hij unlocked hem zonder problemen.

'Hoe-?' Laat ook maar, ik moet mijn code veranderen als we thuis zijn. Gelukkig vindt hij het niet nodig om in mijn privé berichten te kijken en gaat gelijk naar de sms'jes. Ik kijk gespannen toe hoe zijn ogen heen en weer gaan over het scherm. Ze hebben de kleur van karamel, bedenk ik. Of misschien meer de kleur van walnoot. Ik sla een inwendige zucht. Waarom denk ik daar überhaupt over na? Ik sla mezelf in gedachten voor mijn kop.

'Foute boel.' zegt hij als hij alles gelezen heeft. Hij lijkt niet echt onder de indruk van het berichtje.

'Foute boel?', sis ik ongelovig. 'Dit is een ramp! Poppy loopt gevaar.'

'Volgens mij vergeet je dat wij dat ook doen.' Ik ben even stil. 'Cel-'

'Noem me niet zo.', onderbreek ik hem automatisch. Hij zucht.

'Céline-' 

'Jij hebt dat briefje toch aan commandant Campbell gegeven?' Hij kijkt geïrriteerd.

'Als ik dat niet had gedaan, had ik het wel gedaan nadat je mijn ps 4 in de vijver had gegooid.' 

O ja.

'Ben je niet boos?' Hij kijkt me zo dreigend aan dat hij het antwoord niet eens meer hoeft te geven. 'Ja, dat snap ik.' Ik kijk weg.

'Wil je mijn hulp of niet?' Twijfelend kijk ik naar hem.

'Natuurlijk wil ik je hulp, alle hulp die ik kan krijgen om die stalker te krijgen maar het is gewoon...' Ik laat mijn woorden wegsterven.

'Maar het is gewoon wat?' Maar ik zou liever met Rafaël samenwerken, om wat je Poppy hebt aangedaan.

'Ik weet het niet.'

'Ik ben serieus, Cel. Ik weet dat je me haat en dat snap ik. Niet iedereen heeft een goede smaak.' Ik klak hard met mijn tong en ik kijk boos toe hoe Benjamin naar me grijnst. 'Maar we moeten het proberen.', zegt hij weer serieus. Achterdochtig probeer ik iets te ontdekken dat aangeeft dat dit allemaal een grap is, maar ik zie niets.

'Sinds wanneer wil jij dit zo graag?' Hij zucht. 

'Ik wil alleen dat we weer veilig zijn.'

'Wij zijn spionnen. We lopen altijd gevaar.'

'Maar dit keer is het niet het feit dat we gevaar lopen, maar het feit dat we niet weten waar het vandaan komt.' Zijn gezicht staat open en serieus. Ik ben zo sprakeloos door die upgrade dat ik niks zeg als hij opstaat en wegloopt. Ik blijf alleen achter aan onze tafel. Benjamins aardbeienmilkshake staat nog op het dienblad en ik neem het mee naar de auto. Ik luister zwijgend naar de muziek die uit mijn telefoon komt en probeer zo weinig mogelijk te denken. 

Olivia en Sander zijn allebei niet thuis en ik loop met het drankje in mijn hand de trap op. De deur van Bens kamer staat op een kier en ik duw hem verder open. Hij draait zijn hoofd en fronst zijn voorhoofd. Ik hou de milkshake omhoog.

'Ik dacht dat je nog les had?', vraag ik. 'En hij was nog niet op.' Ik wijs naar de milkshake. Hij glimlacht zwak.

'Thanks.' Ik neem aan dat dat betekent dat ik de kamer in mag komen en ik zet het op zijn bureau. 'Maar je kent ons schoolmotto: Geen tijd om te leren, meer tijd om plezier te hebben.' Ik rol mijn ogen.

'Volgens mij heb je een paar dingen door elkaar gehaald en zit je nog steeds met een schoolboek voor je neus. Tenzij jij leren een "plezierige" tijdsbesteding vind. Waar is Raf?' 

'Training.' Ik knik. Rafaël traint drie keer in de week op tennis. Ik ben jaloers dat hij nog tijd over heeft voor school, missies en vrienden.

'Hebben we veel huiswerk voor,' Ik kijk even op zijn blaadje. 'Natuurkunde?' Hij draait zijn hoofd weer terug en schud zijn hoofd. 

'Alleen voor bio.' Ik knik.

'Oké.' Ik loop weer naar de deur, maar zijn stem houdt me tegen.

'Weet jij welke missie we krijgen?' Zonder me om te draaien schud ik mijn hoofd en loop door naar boven. Dat ook nog. Achter de kidnapper aan en een missie volgen is te veel in één keer, zelfs ik weet dat. Mijn telefoon trilt en mijn ademhaling stopt voor een paar seconden. Ik pak het ding uit mijn zak en kijk bang naar het scherm. Benjamin heeft het blijkbaar ook gehoord, want hij loopt zijn kamer uit en kijkt me aan.

'Rustig maar, het is Poppy.', zeg ik sarcastisch, hoewel ik zelf ook mijn adem inhield. Hij is duidelijk opgelucht en ik loop de trap verder op.

Kan ik vanavond langskomen? In need of girlstalk. X Poppy

Ever and always. X Cilly 

En dus staat ze voor het eten op de stoep en vlieg ik de trap af. 

'Olivia heeft er vast niet op gerekend dat je mee-eet.', zeg ik als ze haar jas uitdoet. 

'Het spijt me, maar ik kon niet langer thuis blijven. Ik moest met iemand praten.' Ik onderzoek haar gezicht grondig.

'Wat is er dit keer gebeurd?' Haar schouders zakken naar beneden, terwijl ze wegkijkt. 

'Mijn ouders, zoals altijd, wanneer ik onverwacht bel.' Ik grinnik een beetje, maar wordt snel weer ernstig. 'Je weet wel dat mijn vader een vriendin heeft, maar mijn moeder is nogal jaloers.' Ik frons. 

'En?' Haar gezicht betrekt nog meer. 

'En ze is thuis geweest en heeft brandend zuur over Lisa heen gegooid.' Mijn ogen worden groot van ongeloof.

'Maar je moeder is altijd zo... Aardig.' 

'Mijn moeder gilde dat ze wist wat ze had gedaan en Lisa is met tweedegraads brandwonden naar het ziekenhuis gebracht. Mijn vader heeft daarna met mijn moeder gepraat.' Haar stem stokt en ik weet dat ze moeite doet om niet te huilen. Ik loop naar haar toe en trek haar tegen me aan. 

'Het komt goed, Popje.', probeer ik haar te troosten, ook al is dat waarschijnlijk een leugen.

'Dat komt het niet, Lisa heeft mijn moeder aangeklaagd voor mishandeling.' Ik voel haar gloeiend hete tranen over mijn rug glijden. 'En dat is niet het ergste.' Ik maak me van haar los, leg mijn armen op haar schouders en dwing haar me aan te kijken.

'Wat is er dan?' Ik hoor het slot van de deur klikken als Olivia de deur open doet. Ze zet de tassen in haar handen op de grond en doet haar jas uit. Ze glimlacht, maar kijkt ernstig als Poppy haar betraande gezicht laat zien.

'Ik hoef niet te weten wat er is, als jullie het maar zeggen als je iets nodig hebt.', zegt ze. Ik glimlach dankbaar.

'Ze blijft eten als je het goed vind.' Ze knikt en sjouwt de boodschappentassen mee naar de keuken. Ik trek Poppy mee naar boven. Als ze is uitgehuild en op het bed gaat liggen vraag ik:

'Wat kan er in hemelsnaam erger zijn dan de rechtszaak van je moeder?'