Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 28: Het plan

Ik gooi de deur van de auto dicht en ren het huis in. Wie zal ik het eerst vertellen? Poppy? Misschien Benjamin. Ik sta nu toch al voor zijn deur.

Ik klap de deur open en stap naar binnen. En dan verstijf ik en rol mijn ogen. Moet dit? Precies nú?

'Benjamin we moeten praten.' Kourtney klimt van hem af en ze kijkt me aan alsof ik een zombie uit een horrorfilm ben. 'Nu. Het is belangrijk.' Hij trekt alleen zijn wenkbrauwen op. Zijn haar staat alle kanten op en zijn gezicht is rood van de warmte. Waarom precies nu? Dit is echt het laatste wat ik kan gebruiken op het moment.

'Hm?' Mag ik hem een klap geven? Man, ik wil hem graag een klap geven. En kourtney kan ik wel van de trap gooien. Oké, dat is niet zo aardig, maar hé, dat doen meisjes die geïrriteerd zijn toch? Of nee, toch niet, het ligt gewoon aan mij.

'Oh, doe in godsnaam een shirt aan!', zeg ik met knalrode wangen. 'Ik zie je over tien minuten in de auto, dan brengen we Kourtney naar huis en halen we Rafaël op.' Ik kreun geërgerd en gooi hem een schoon shirt uit de kast toe.

'Sinds wanneer bepaal jij waar hij heen gaat? Hij is geen kind meer!'

'En jij jammer genoeg wel. Kleed je in godsnaam aan en schiet een beetje op.'

'Ik blijf hier.' Ze slaat haar armen over haar roze victoria secret bh. 'Weetje, sinds je hier woont denk je maar dat Benjamin van jou is, maar dat is hij niet. Hij is van míj.'

'Ik ben gevleid dat je mij ziet als je rivaal, maar ik heb hier geen tijd voor. Morgen mag je me voor de hele school voor schut zetten, maar niet nu ik zo dichtbij ben.'

'Dichtbij bij wat? Denk maar niet dat je hem kan afpakken!' Ik sla mijn ogen ten hemel.

'Hij is geen speelgoedpop, Kourtney.', zucht ik. 'Maar ik beloof dat ik hem heel terug geef als ik klaar ben.'

Omdat ik niet meer tijd wil verspillen draai ik me om en stamp naar beneden. Ik wacht ongeduldig tegen de wand en wacht tot ze beneden komen.

'Denk maar niet dat je hier vanaf komt.', sist Kourtney me toe als ze langs me loopt en haar jas dichtslaat. Ik kijk naar Benjamin en hij haalt alleen grijnzend zijn schouders op. Ik geef hem nijdig een klap tegen zijn schouder voor ik hem langs me laat. Ik volg ze en stap de auto in. Kourtney krijgt het voor elkaar doods in mijn achteruitkijkspiegels te kijken en ik probeer het maar zo goed mogelijk te negeren. Ik rijd naar haar huis, terwijl ze me mokkend instructies geeft. Als ik stop en ze uitstapt kijkt ze me nog een keer dreigend aan, alsof ik haar nu onmiddellijk haar vriendje teruggeef. Gelukkig was ik dat niet van plan.

Ze doet mijn deur open en buigt naar voren. 'Als je dit ooit nog een keer durft te doen, beloof ik je dat je er niet zo makkelijk vanaf komt.' Ik glimlach als ze weer wegbuigt.

'Oh, maar de volgende keer dat dit gebeurt zijn de rollen omgedraait.' Ik glimlach vals en klapt de deur dicht. Ik blaas een kushandje en duw het gas in.

'Jij kan goed bluffen.', merkt Benjamin op. Ik kijk hem aan.

'Dat krijgt ze ervan als ze me probeert te bedreigen.'

'Ze gelooft het toch niet.' Ik grijns.

'Dat geeft niet, ik neem het genoegen van het moment. Ze verdient het om te weten dat ze niet boven mij staat en ik geloof graag dat mijn leven morgen over is, maar dat kan me niet schelen, want vanavond krijg ik gerechtigheid.'

'Je weet wie de stalker is?' Ik knik. 'En?' Ik zie dat Benjamin barst van de nieuwsgierigheid.

'Ik vertel het als Rafaël er is.'

'Oh, komop.' Hij leunt naar voren. 'Je kan het toch wel vertellen?' Ik werp hem een ijzige blik toe.

'Ik kan het inderdaad vertellen.' Ik let weer op de weg. 'Maar dat doe ik niet, want het was erg vervelend om thuis te komen met twee broodroosters in bed.' Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem zijn wenkbrauwen optrekken.