Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 9: De wraak van een geïrriteerde Céline

'Jullie wat?!' Olivia staat met haar handen op de tafel uitzinnig van woede naar ons te kijken.

'Wat dachten jullie in hemelsnaam te doen? Jullie konden wel doodgaan!'

'We waren bezorgd. Als we er niet waren geweest-', probeer ik.

'Je had ons moeten bellen, jongedame!'

'Maar-'

'Geen gemaar!'

'Het was jou idee om uit te gaan.', merkt Benjamin op. Olivia klemt haar kaken op elkaar.

'Ik had er niet op gerekend dat de club waar jullie heen gingen in bránd zou komen te staan!' 

'Dan hebben we dus allemaal iets fout gedaan. Kunnen we nu verder ontbijten?' Rafaël kijkt verveeld en slaperig. Sander geeft zich over en knikt.

'Het is toch allemaal goed gekomen, Liv?' Olivia's blonde haar zwiept glinsterend in het rond als een zomerstorm, wanneer ze zich naar haar man omdraait. Haar uitdrukking is kwaad, als in witheet kwaad.

'Ja, met heel veel dóm geluk.' Sander krimpt een beetje ineen, ik neem het hem niet kwalijk. Als Olivia boos is moet je uit haar buurt zien te blijven. 

Het eten verloopt ijzig stil en iedereen gaat naar boven. Rafaël tikt op mijn schouder en ik draai me om. 

'Ga je nog trainen vandaag?' Ik schud mijn hoofd. 

'Toetsweek.' Hij trekt een vies gezicht en klopt overdreven medelevend op mijn schouder. Ik rol mijn ogen en loop verder naar boven. Ik ben blij met de wasbak in mijn kamer, nu hoef ik Olivia niet nog een keer onder ogen te komen. Ik hoor haar beneden alweer tekeer gaan. De jurk van gisteravond stinkt naar rook en ik til hem met afgrijzen op. Er dwarrelt een papiertje uit; het post-it briefje dat Rafaël me gister gaf. Ik raap het wantrouwend op en vouw het open. 

Ik wist wel dat je door de rook zou gaan. Maar ga je ook door het vuur? - LC

Ik huiver en voel me bekeken. Is dit briefje voor mij bedoeld? Heeft dit te maken met mijn grootvader? Het volgende moment ren ik de trap af en gooi ik de deur van Rafaëls kamer open. Hij zit op zijn bed met het water van de vorige avond in zijn hand. Hij kijkt op als ik de kamer binnenstorm.

'Waar heb je dit vandaan?' Ik houd hem het briefje voor. Hij fronst.

'Het lag op Benjamins blouse, ik heb het daarna in mijn zak gestopt. Waarom?'

'Hoe weet je dat het voor mij is? Hij heeft het vuur aangestoken. Die man die dit briefje heeft geschreven. Hij wist dat we zouden komen, waarschijnlijk heeft hij Ben bewusteloos geslagen!' Ik voel paniek opkomen.

'Wie heeft mij bewusteloos geslagen?' Benjamin loopt met vochtig haar de kamer binnen. Ik richt me met felle ogen op hem.

'Herinner je je iets van gister? Hoe je op de grond kwam? Wanneer dat gebeurde?' Hij schud verveeld zijn hoofd, het is duidelijk dat hij dit verspilling van tijd vind.

'Ik heb je al verteld, waarschijnlijk kwam het door de rook.', hij zucht geërgerd. 'Door de drukte kon ik niet weg en heb ik teveel rook ingeademd.'

'Maar jij was de enige die daar nog was. Als je echt teveel rook had ingeademd hadden er daar nog wel meer mensen moeten zijn met hetzelfde probleem.' Hij gooit in wanhoop zijn armen in de lucht.

'Blijkbaar was ik de enige. Nou en?' Ik laat hem het briefje zien.

'Vind je dit niet heel erg toevallig? Dit lag bij jóu toen we je vonden.' Hij bestudeerd het even, maar lijkt niet overtuigd.

'Ik zal het wel naar het lab brengen, daar kunnen ze misschien iets vinden.'

'Nee!' Hij kijkt verbaast.