Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 34: Broccoli... gewoon broccoli

Shit. Ik bedoel broccoli. Broccoli, broccoli, broccoli! 

'We komen te laat!', schreeuw ik. Benjamin fietst voor me en hij kijkt geïrriteerd over zijn schouder. De dikke regendruppels druipen over zijn gezicht en ik heb het idee dat het hem alleen maar meer op een model laat lijken.

'Ik fiets zo sloom voor jou.', zegt hij, waarna hij zich weer terugdraait en harder gaat fietsen. 

Mijn broek is doorweekt, mijn jas is doorweekt en het ergste: mijn haar. Ik zet vol inspanning nog een tandje bij en kan net aan naast Benjamin fietsen. 

'Het spijt me. Alweer.'

'Gebruik je spijt liever om harder te gaan fietsen. We mogen maximaal een halfuur te laat komen en anders halen we allebei een één.' Oeps. Die woorden dringen hard tot me door en opslag heb ik weer energie. Ik heb geen tijd voor een één en ik heb er al zeker geen behoefte aan. Ik moet het halen.

Het schoolplein is al leeg als we aankomen en voor de eerste keer in jaren ren ik weer als een brugger door de gangen. Ik stop bij de deur van de gymzaal en knal de deur open. Ik heb een rood gezicht en een hevig rijzende en dalende borstkas.

'Mogen we binnenkomen?', vraag ik. Geen erg sterke zin, maar ja het is niet anders.

'Nog één minuut.' Mevrouw van Vlaanderen kijkt van haar horloge naar mij en dan over mijn schouder naar Benjamin. 'Jullie hebben geluk.' Ik glimlach van opluchting en huppel bijna naar mijn plek. 

Twee uur later sta ik buiten met een gezicht dat bijna zonnestralen produceert.

'Het ging gewoon zo goed!', lach ik tegen Poppy. In de gang zie ik Kourtney naar me gluren en ze draait snel haar hoofd weg. Een seconde later weet ik waarom.

'Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik ga thuis vieren dat ik nooit meer een stap in dit gebouw hoef te zetten.' Ik grijns naar Benjamin en hij beantwoord hem. Dat klinkt vast niet spectaculair, maar voor nu laat ik het heerlijke gevoel even bezinken en glimlach ik naar Poppy en Benjamin. 

Charlotte komt even later naast me staan. 'Dat was het laatste examen. Hebben jullie tijd om ergens wat te gaan drinken?' Ik lach en wil al ja zeggen, maar dan bedenk ik me wat ik allemaal nog moet doen en verdwijnt mijn grijns. 'Hé, is er iets? Je kijkt alsof je oma is overleden.' Ik kijk op en glimlach snel.

'Nee, niks. Ik bedenk me net dat ik nog iets moet ophalen bij de receptie. Ik kom misschien wat later.' Ik ren weg en haast me naar de fietsenstalling. Eenmaal daar pak ik mijn fiets en fiets zo snel mogelijk naar huis. 

Als ik thuis ben sprint ik naar boven en duw ik Rafaëls deur open. Hij zit op zijn stoel en maakt huiswerk, maar kijkt op als ik op hem afstorm.

'Raf, ik heb je hulp nodig. Nu, voor Benjamin thuiskomt, hij mag er niets van weten.' 

'Te laat.' Hij kijkt naar iets achter me en tot mijn ergernis staat Benjamin te luisteren in de deuropening. 

'Benjamin.', zucht ik.

'Nu ik je betrapt heb, kan je ons eindelijk vertellen wat Alonso je in godsnaam vertelt heeft.' Ik kijk naar grond en dan de kamer rond, terwijl ik Benjamins blik angstvallig ontwijk.

'Het is niet gelogen dat hij iemand zou vermoorden... Alleen zou het niet erg genoeg zijn als mijn leven op het spel stond, dus,' Ik sluit mijn ogen en laat mijn schouders zakken. 'Hij gebruikt jou om me te motiveren.' Ik kijk weg en bal mijn vuisten. 'Ik kan echt niet nog iemand verliezen aan de onderwereld. Dat gaat gewoon niet gebeuren.' Ik loop naar Benjamins bed en schuif de laden eronder open. Ik kijk naar de verzameling wapens en pak er een paar uit. Dan sta ik op en loop naar de deur. 'Dus jij blijft hier, terwijl ik en Rafaël mijn opa gaan vinden.' Hij lacht en houdt me tegen als ik erlangs probeer te komen.

'Ja, dat gaat dus niet gebeuren.'

'Je hoeft nog maar één keer naar me te luisteren, Ben, en dan beloof ik dat je nooit meer last van me hebt!'

'Misschien ben je het even vergeten, maar er zijn ook mensen die om jou geven.' Ik slik iets weg en mijn buik kriebelt. 'Je kan me toestemming geven om mee te gaan of ik kan je achtervolgen en omdat ik je zo goed ken, weet ik dat je minder geërgerd zal zijn als jij het hebt goedgekeurd.' Ik knars met mijn tanden en ik kijk weg, omdat hij helemaal gelijk heeft. Hij grijnst een beetje. 'En ik weet ook dat je geïrriteerd bent, omdat ik je goed ken.' Bah. 

'Goed dan. Je mag mee.' Hij stapt opzij en laat me er lachend langs. Rafaël volgt me. Olivia vraagt waar we heen gaan als we beneden komen en kijkt ons verbaasd aan.

'Naar de stad. Iets drinken om onze vrijheid te vieren.', glimlach ik. Ze fronst.

'Ga je je vrijheid vieren door het politiebureau te overvallen?' Ze ziet duidelijk dat we tot de tanden toe bewapend zijn. 

'Ik wil geen ongevalletjes meer zoals die bij de bank.', leg ik schouderophalend uit. Ze knikt, niet overtuigd, maar laat het erbij zitten. Ik pak de sleutels uit het kastje bij de deur en ga op zoek naar mijn auto. 

Ik hoor het piepje van het ontgrendelde slot liefdevol aan en open blij de deur. Er is niets gebeurd en daar ben ik blij mee; ik heb de GD namelijk vanuit mijn raam een inspectie zien doen. 

'Dus waar gaan we heen?', vraagt Benjamin. Ik kijk hem aan en moet denken aan de eerste keer dat we van LC hoorden en hij bewusteloos op de achterbank lag. Het lijkt zolang geleden, maar het is in werkelijkheid niet meer dan een paar maanden. Er is te veel gebeurd sinds toen. Te veel dingen die niet hadden moeten gebeuren. Maar wie ben ik zonder die herinneringen? 

Benjamin wacht nog steeds op een antwoord. 'Naar het hoofdkwartier. Alonso Herrera is me nog een antwoord verschuldigd.' Ik kijk naar de weg en druk het gaspedaal in. Mijn adem stokt me in de keel bij het idee dat ik hem nog een keer moet zien, maar het kan niet anders. Hij gaat me vertellen wie mijn familie van me heeft afgepakt.