Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 15: Irritante bijen

'Ik wil weg.' Het huilen staat me nader dan het lachen. 'Hij is hier, ik wil weg. Ik wil nú weg.'

'Niet nu, we hebben een missie.' Ik ga sneller ademen en hij legt zijn hand op mijn schouder.

'Het komt goed, dat beloof ik je.' Ik knik hijgend.

'Ja, het spijt me. Ik weet niet-' Het licht boven ons wordt gedimd en het licht op het podium voor ons gaat aan. De rode gordijnen aan de zijkant hebben de kleur van mijn jurk. Een blondine stapt het podium op en zelfs vanaf hier kan ik de tinten van haar foundation tellen. 

'Welkom allemaal! Ik ben Amanda Peters en ik ben jullie gastvrouw vanavond!' Er wordt luid geapplaudisseerd. Ik klap slapjes mee. 'Het diner wordt over een paar minuten aan uw tafel geserveerd en ondertussen kunt u genieten van het prachtige balletstuk dat wordt opgevoerd. Geeft u een groot applaus voor het internationaal ballet!' Er wordt weer luid geklapt  en ik duw snel mijn telefoon in mijn tasje. Benjamin wijst van onder de tafel naar schuin achter hem en ik zie wat hij bedoelt: de man die we vanavond moeten zien te pakken. Het is duidelijk mijn taak om hem in de gaten te houden, want Benjamin kan niet steeds achterom kijken. Nu klapt de man beheerst mee en glimlacht naar een vrouw tegenover hem. Zijn hoofd is al kaal op een zilveren krans na die wel op zijn hoofd lijkt te zijn geplaatst en zijn neus is groot en krom. 

De gordijnen gaan dicht en het licht gaat uit, terwijl Amanda van het podium afloopt en een weg vind tussen alle tafels. De man pakt haar bij haar arm en ik zie dat ze zich moet buigen om niet te vallen. Hij zegt iets tegen haar en haar gezicht betrekt voor een seconde lang voordat het weer in de plooi wordt getrokken. Ik vraag me af wat hij  heeft gezegd, als ze mijn kant op kijkt en ik mijn blik snel verder laat glijden. Vanuit mijn ooghoek zie ik haar gehaast verder lopen, terwijl de obers in hun sneeuwwitte pakken de zaal glimlachend inlopen en zilveren schalen voor de gasten neerzetten. Er wordt ook voor ons een schaal neergezet en de deksel wordt er gracieus vanaf getrokken. Het is een eendenborst met tijm en gegrilde sperziebonen. Maar dan met een chique uiterlijk. Benjamin begint met eten en de mensen aan onze tafel kijken hem gestoord aan. Ik pak zijn pols en schud mijn hoofd. Ik lach verontschuldigend naar de mensen.

'Hij is nog nooit eerder op dit soort feestjes geweest.', zeg ik, zorgvuldig mijn woorden kiezend. Daarop lacht de rest op die typische manier die alleen heel  rijke mensen kunnen en beginnen ze over hun meest gênante momenten te praten. Ik luister niet echt en focus me weer op de man, die op zijn gemak zijn eendenborst zit te snijden. Met de minuut groeit mijn afkeer, zijn nonchalante manier van doen irriteert me mateloos. Ik weet zeker dat hij weet dat wij hier zijn, ook al weet ik niet hoe, en het lijkt hem niet te deren. 

Ik richt mijn blik op de gordijnen die weer opengaan en de lichten die aanspringen. Ik hoor een orkest dat begint te spelen en dan komen de danseressen het podium op. Het licht in de zaal dimt en ik kan de man niet meer onderscheiden van de rest van de mensen. Waarom moet dit nou weer?

Ik eet mijn gerecht op, terwijl ik de verschillende stukjes voedsel van elkaar probeer te onderscheiden. Ik zie dat Benjamin er meer moeite mee heeft, hij prikt moeilijk in zijn eten en probeert soms happen te nemen van de eend, vaak met een stukje bot ertussen. Alleen het "incognito" weerhoudt me ervan mijn hand voor mijn voorhoofd te slaan. Hij kijkt op en onze blikken kruizen elkaar. Ik buig me naar hem toe, uit pure medelijden.

'Kijk naar mij.' Ik ontleed mijn eend en leg de botten aan de kant. Zijn imitatie is niet slecht. Daar is ook alles mee gezegd. Het is niet slecht.  We kijken zwijgend naar de voorstelling en uiteindelijk komen alle dansers op, wordt er veel geklapt en worden we naar een andere zaal geleid, omdat de zaal moet worden klaargemaakt voor een stomme dans waar ik niets van kan. Er zijn hoge tafels klaargezet en wij hebben er met veel moeite een bemachtigt. Ik kijk in het rond maar ik ben de man uit het oog verloren toen iedereen opstond.