Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 13: Chouchou in nood

'Klaar?', vraagt Benjamin. Ik kijk nog een keer naar mezelf en knik. Olivia glimlacht. Na het avondeten heeft Benjamin me eraan herinnert dat we vanavond een missie hebben.

'Veel succes.' Ze loopt de gang uit naar de woonkamer. Rafaël komt de trap af. Hij heeft al een joggingsbroek en oud shirt aan en ik kijk er grijnzend naar. 

'Succes, Cel.' Ik kijk verbaasd op als hij een zachte kus op mijn voorhoofd drukt, maar glimlach dan. 

'En ik krijg geen succes?' Benjamin kijkt quasi-gekwetst. Raffe grijnst en loopt naar hem toe.

'Succes, Bennie.' En drukt een zoen op zijn voorhoofd. Ik moet lachen en loop naar buiten. Vanavond krijgen we onze eerste missie samen en ik wil niet te laat komen. Ik hoor Benjamin achter me de deur dichttrekken en me volgen. Ik zet de muziek in de auto aan als een excuus om niet te praten. Mijn tenue zit strak en gelukkig heb ik nog geen zware wapens aan mijn lijf hangen. Ik parkeer de auto vlak voor de trap van het gebouw en stap uit. We lopen met grote passen naar het kantoor van commandant Campbell die al op ons zit te wachten. 

'Jullie zijn laat.', is haar commentaar als we binnenkomen. Ik kijk op de klok, het is vijf minuten voor we officieel hebben afgesproken. Ik en Benjamin kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 

'Het spijt ons. U had een opdracht?' We hebben afgesproken dat ik mijn mond zou houden tot het is afgelopen. Ze knikt en het verbaast me dat haar strakke knot geen millimeter meebeweegt. 

'Inderdaad. Vanavond gaan jullie incognito.' Ik ben niet verbaast, dat gebeurd dagelijks hier. 'Jullie gaan naar het Grand Royal theater in de stad, daar wordt vanavond een chique galafeest gehouden en er is iemand die jullie moeten aanhouden. Hier is zijn dossier. Jullie kaartjes en kostuums liggen in de kleedkamer en ik wil dat jullie met de Porsche gaan. Benjamin rijd.' Ik frons en Benjamin pakt het dossier aan.

'Waarom?' Haar ogen priemen zich in de mijne en ik voel Benjamins afkeurende blik over onze afspraak.

'Omdat dat zo hoort in de hogere klasse, en daarbij is je kostuum niet gemaakt om mee te rijden.' Ik snuif, maar laat het gaan en draai me om. Benjamin volgt me. Buiten de deur zucht hij vermoeid.

'Is het zo moeilijk om je aan afspraken te houden?'

 'Het was maar een vraag.'

'Ze mag je al niet, er is een reden dat ze mij heeft uitgekozen als nieuwe partner.' Ik rol mijn ogen.

'Ja, ja, om mij dwars te zitten. Je hoeft het er niet in te wrijven.' Hij komt naast me lopen.

'Ze zei dat ik je moest inpalmen.' Mijn hoofd schiet omhoog.

'Wat?'

'Ze wilde dat je mijn partner zou worden, zodat ik je onder de duim kon krijgen en ze je in haar handen had.' Ik sluit mijn ogen.

'Omdat jij haar marionet bent.' Hij bijt op zijn lip.

'Ja.' 

'Ik weet zeker dat ze bij Rafaël hetzelfde wil.'

'Nee.', zegt hij simpel. 'Je trok hem teveel mee in je rebelse tienergedoe. Ze is geen slecht mens, ze wil alleen geen tegenstand en wanorde en jij bent gewoon dat meisje dat steeds haar blokkentoren omgooit.' Ik grijns.

'Vergelijk je ons nou met een kleuterschool?' Hij grijnst terug.

'Zoiets ja.' Ik doe de deur van de kleedkamer open. Overal hangen kostuums en het ruikt er naar muffe kleren en mottenballen. Ik trek mijn neus op. 

'Het stinkt echt hier.' Ben haalt zijn schouders op. 

'Het wendt.' Achter in de overvolle kamer staan kluisjes met onze naam erop, waar de kleren die we bij onze missies aanmoeten worden ingestopt. De sleutel zit er nog in en ik draai hem om. Een golf van glanzend rode zijde komt tevoorschijn en ik pak met glinsterende ogen de kleerhanger met de jurk uit de kluis. 

'Jij hebt zo te zien meer geluk dan ik.' Ik draai me om. Benjamin haalt walgend een zwart driedelig pak met grijze strepen uit zijn kluisje. 

'Hij is leuk.', antwoord ik. Hij haalt zijn wenkbrauwen op en haalt er een lange grijze trenchcoat uit.

'Dit is een vrouwen jas.'

'Helemaal niet. Dat heet "mode uit de hogere klasse", mijn opa heeft er ook zo een.'

'Een reden te meer om hem niet aan te doen.' Ik rol mijn ogen. 

'Wat jij wil.' Ik loop naar het kleedhokje en doe de deur achter me dicht. Het is een heel werk om die jurk aan te krijgen, de mouwen willen niet. Nadat Benjamin drie keer ongeduldig op mijn deur heeft geklopt kom ik eruit en trek mijn zwarte stiletto's aan. We kijken elkaar voor een seconde lang aan. Hij ziet er adembenemend uit in zijn pak, maar ik knipper met mijn ogen en pak de zwarte clutch uit mijn kluis en klap hem dicht. Benjamin overhandigt het dossier.

'Ik heb het al doorgelezen in het laatste halfuur dat jij die jurk aan moest trekken.' Ik pak het aan en houdt een sarcastische opmerking binnen. 

'Laten we gaan, voor madame Roucy ons tegenkomt en onze haar en make-up wil bijwerken.' Ik hoor haar hoge stem nu nog gillen: 'Céline, je make-up is nog niet ge'tan!' met haar typisch Franse accent. Ik mag ons hoofd van de make-up en kostuums echt wel, maar het probleem is dat mijn gezicht na een behandeling van haar tien lagen foundation telt waar ik niet op zit te wachten en bij zo'n kostuum als deze ook nog een kapsel van tien meter hoog. 

We hebben alleen niet zoveel geluk.

'Céline! Wat une verrassieng!' Ik vloek zachtjes. Haar bolle lijfje vouwt zich om me heen. Ik ben een kop groter dan haar, dus misschien kan je je voorstellen hoe dat eruit ziet.

'Madame Roucy, het is ook leuk om u weer te zien.', pers ik eruit.

'En jij, Benjamien!' Ze laat me los en stapt naar hem toe. Ze heeft zijn naam nooit goed uit kunnen spreken, bof ik even dat ik een Franse naam heb. 'Wat zie je er weer uit! Je vergeet de manchetten en de trenchcoat! En je 'aar! Dat ies echt verschriekeliek!' Hij zucht. In tegenstelling tot commandant Campbell mag zij mij juist heel erg en is hij min of meer... hoe zeg je dat? 

'Ik zal jou onder mijn 'oede moeten nemen, wat een geluk dat je van jezelf al zo'n uiterliek 'ebt, jij kleine rebel.' Dat ja, dat is zijn koosnaampje. De eerste keer ben ik in barsten uitgelachen, maar nu hou ik het bij een beheerst gniffelen. 

'Céline, jij kan toch met een krultang overweg?' Ik knik en ze rent weg met haar dikke beentjes om in een van haar lades te zoeken naar dat ding. Benjamin pakt mijn arm.

'Laten we gaan, ik heb echt geen zin in haar operatie.' Ik lach gemeen.

'Maar ik weet zeker dat het juist zo leuk wordt.' Hij stuurt een van zijn dodelijke blikken op me af.

'Oké, oké, we gaan al.' Ik loop zo langzaam mogelijk mee aan zijn hand en madame Roucy komt dan ook op tijd weer terug. 

'Wielen jullie stiekem weggaan?  Dat was zeker een idee van de rebel?' Ze pakt zijn arm en loodst hem mee naar de kaptafel. 'Ga 'ier maar zitten, oui. Zo ja.' Ik krul ondertussen mijn haar en lees het dossier vluchtig door, dan ben ik aan de beurt en ga ik ongelukkig zitten. 

'Iek zal je sparen vandaag, mon chère chouchou.' Ik glimlach als ze dat zegt, maar die verdwijnt als ze aan komt zetten met een belachelijk hoedje en heel veel spelden. 

'Au!' Ik krimp ineen. 'AU!' 

'Sorry, mon chouchou!' Haar spelden trekken mijn haren uit en schrapen over mijn hoofdhuid. Ik hou de zitting van de kleine kruk stevig vast. 'Iek bien bijna klaar.' Zoals ik had voorspelt verzamelt zich een hoop haar om mijn hoofd en zet ze het verschrikkelijke platte hoedje er bovenop met het knipje dat erbij hoort. De krullen vallen in golven langs mijn schouders naar beneden. 

'Zijn we klaar? Anders komen we nog te laat op dat feest?' Ik kijk verschrikt op.

'Hoelang nog?', vraag ik.

'Nog een kwartier.' 

'Een kwartier?!' Ik spring op en ren zo hard als mijn hakken het aan kunnen de kamer uit, Benjamin met me meesleurend.

'Pas op je  'oedje!' Hoor ik madame Roucy nog achter me schreeuwen.