Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 6: De oneerlijke verdeling van ons trio

De zwarte Tesla rijd over de oprit naar de voordeur van het splinternieuwe, coolste gebouw ter wereld, wat ze het hoofdkwartier van de FBI noemen. Ik sta op het bordes te wachten tot meneer Burton uitstapt. Hij glimlacht als hij mij ziet, zijn rimpeltjes  zien er daardoor nog schattiger uit.

'Céline, jij bent er vroeg!' Ik loop glimlachend naar hem toe.

'Ik had het laatste uur uitval. Hoe gaat het met u?' Zijn lach wordt breder.

'Goed! We hebben een verrassing voor je!' Ik volg hem nieuwsgierig door het glazen gebouw. Het is nog rustig rond dit uur, er is een vergadering bezig. Eigenlijk zou meneer Burton erbij moeten zijn, maar hij verzint altijd de gekste smoezen om eronder uit te komen. Ik denk dat ik hem daarom zo mag. We nemen de trap naar beneden. 

'Eh, wat doen we in de garage?', vraag ik, als we de grote ondergrondse ruimte inlopen. Ik kijk naar alle auto's die er in alle kleuren en maten staan opgesteld in rijen van tien. 

Ik hoor achter me de geluiden van een motor en draai me om. Ik sla ongelovig mijn handen voor mijn mond.

'O my...!' Ik draai me om naar meneer Burton. 

'Fijne 18e verjaardag!' Ik ren blij naar hem toe en sla mijn armen stevig om zijn oude lijfje heen.

'Is die echt van mij?'

'Zelf ontworpen, natuurlijk wel met wat gekonkel hier en daar. Je moet hem dus vooral niet vergeten te gebruiken bij je missies.', zegt hij knipogend. Ik schud glimlachend mijn hoofd.

'En je had nog wel beloofd dat je mijn verjaardag zou vergeten.' Ik kijk beschuldigend.

'Als je er niet blij mee bent mag je hem weer inleveren.' Achter me verschijnt Benjamin met de sleutels van de matzwarte Porsche. Van dichtbij zie ik dat de bekleding van roze stof is gemaakt. 

'Dacht het niet, dit is de beste verjaardag ooit.', antwoord ik grijnzend. Ben laat de sleutels in mijn handen vallen. 'Dus, wil je later een ritje naar huis?' 

'Beter dan fietsen. Laten we naar de trainingsruimte gaan.' Ik knik en loop zwaaiend naar meneer Burton achter Benjamin aan. Ik weet nog goed hoe ik de eerste keer de schuifdeuren voor me had zien opengaan.

De deuren gaan open en even word ik verblind door het felle licht dat door het dak schijnt. Met open mond draai ik even een rondje. 

'Wauw.' Brandon kijkt trots toe. Het is druk, ik had dit nooit voor mogelijk gehouden. Er is een krachtmetingshoek en aan de rechter muur is een klimwand en een wand waar je kan abseilen. Midden in de zaal is een parcours met rekken, balken en netten waar je over moet klimmen, kruipen of rennen. Ik zie een meisje van de balk vallen en kijk pijnlijk toe hoe ze weer opstaat en over haar rug wrijft. 

'Maak je geen zorgen, hoe langer ze het oefent, hoe beter het gaat.', zegt Brandon, die ziet hoe ik geschrokken kijk. 'Ooit wordt je net zo goed als je ouders, dat weet ik zeker.'

Dit keer is de ruimte bijna leeg, maar mijn partner is er al. Hij staat met zijn ogen dicht op een balk te balanceren. 

'Rafaël!', schreeuw ik door de ruimte. Hij opent geschokt zijn ogen en verliest zijn evenwicht. Met een harde plof landt hij op de grond. 'Oh, sorry.' Ik loop snel naar hem toe, maar ik moet al lachen.

'Bedankt. Ik had bijna mijn record gehaald.' Hij kijkt boos, maar ik weet dat hij dat nooit lang kan blijven.

'Dus... Is er iets dat je me moet vertellen?', vraag ik. Hij haalt een hand door zijn donkerbruine haar. Ik ga voor hem zitten in kleermakerszit.

'Eh, niet dat ik weet?'

'Echt niet?' Zijn broer komt naast hem staan. Mensen denken altijd dat ik de jongste ben van ons drie, omdat Rafaël met zijn 1.90 ver boven mij uitstijgt en Benjamin gewoon altijd als de leider wordt beschouwt zonder ook maar iets te doen. 

'Weet je welke dag het vandaag is?', vraag ik bemoedigend. Hij denkt na.

'Geen idee, ergens in juni?' 

'Het is mijn verjaardag!' Er breekt een glimlach uit op zijn gezicht en hij prikt me plagerig in mijn buik. 

'Ik vergeet je verjaardag nooit meer, nadat je de vorige keer scheerschuim in mijn bed hebt gedaan omdat ik het vergeten was.' Ik lach als ik eraan terugdenk.

'Ja, dat was een goed idee.', zeg ik dromerig. Raffe loopt weg en komt later terug met een ingepakte doos. Ik scheur het papier er vanaf en open de doos. Mijn ogen beginnen te glinsteren bij het zien van de zwarte stilleto's. 

'En het heeft een leuk extraatje, omdat je natuurlijk wel lid bent van de FBI.', deelt hij grijnzend mee. Hij pakt een van de ronde neuzen vast en tilt hem op. Onder de schoenen zit een kleine afstandsbediening met één knopje. Rafaël houdt de hakken ver van zich af en gebaart me dat ik op het knopje mag drukken. Uit de hak komt een vlijmscherp mesje tevoorschijn. 

'Ik zeg dat we een avondje uit gaan.', antwoord ik grijnzend naar de twee broers. Ze knikken, terwijl ik me klaar maak om het parcours te lopen. In de kleedkamer schiet ik in een topje en een joggingbroek en doe ik mijn nikes aan. Natuurlijk ben ik weer als laatste klaar, ook al kleed ik me in speed-stand om. Dat zal helaas altijd zo blijven en nu moet ik wachten tot ik aan de beurt ben. Ondertussen oefen ik op de lange mat om mijn flikflaks en achteruit salto's in orde te krijgen. Ik zucht als ik weer niet goed land, ik ga nooit zo goed worden als mijn ouders. Alle meisjes hier hebben een perfecte coördinatie, zodat ze hun turnoefeningen na een paar keer al kunnen en alle jongens zorgen wel dat ze sterk worden. Het enige waar ik goed in ben is snel maken dat ik wegkom bij de gezamenlijke trainingen. Ik weet nog hoe Rafaël na de training urenlang bij me bleef om de salto tegen de muur te oefenen, dat was echt een drama. Gelukkig ben ik nu goed met het pistool en korte messen. 

Die achteruit salto zal even moeten wachten, want Benjamin roept dat ik het parcours kan doen. Ik sta onhandig op en loop naar het begin van het parcours.

'Zet jij de timer?', vraag ik. Ik kijk achterom naar Benjamin.

'Ja, ja, ga nou maar.' Ik rol mijn ogen en ga klaar staan. Het eerste stukje is makkelijk, ik hoef alleen horde te lopen. Ik zet me af en spring over de stok heen. Bij de volgende pak ik de stok met beide handen vast en spring erover heen als een soort van salto, ik land op de volgende stok en weet dat als ik niet snel verder ga ik mijn evenwicht verlies. De volgende tien spring ik en dan kom ik bij de dikke mat aan. Hij staat rechtop op de grond en ik maak nog wat extra snelheid om erover heen te komen. De eerste keer was ik doodsbang dat hij zou omvallen, maar hij zit goed vast en hij houdt mijn gewicht makkelijk als ik mijn handen over de rand laat vallen en de rest van mijn lichaam op de rand trek. Nu komen de ringen. Een klein zelfverzekerd glimlachje glijd over mijn gezicht als mijn handen het hout van de ringen raken. Ik vlieg de lucht in... en laat los, midden in mijn val draai ik als een schroef om mijn as heen en zak door mijn knieën als ik land. Het parcours is halverwege, maar ik ben nu al bekaf. Mijn hart klopt wild in mijn keel, terwijl ik verder ren en mijn longen om meer lucht smeken. 

'Nog heel even.', houdt ik mezelf voor. 

Dit keer is het net aan de beurt. Met een schuine balk die bevestigt is aan het net, loop ik wiebelend naar boven. Voor mij is dit altijd het meest onmogelijke punt geweest: springen. Ik steek mijn armen uit en houdt mijn adem in. Even ben ik gewichtloos en dan voelen mijn voeten de touwen onder zich en ontspan ik me. Het parcours is eigenlijk een soort freerunning, maar dan kan je niet zelf bepalen wat je gaat doen. Net als ik van het net afkom en op de kast wil springen, gaat de deur met een klap open. Ik stop en draai me naar het lawaai toe. Jenna staat in de deuropening met achter zich Daphne. 

'Oh, jullie zijn hier ook.' Jenna slaat nochalant haar armen over elkaar. Ik kom naar het groepje toe en trek een vragend gezicht. 

'Wat is er aan de hand?'

'Er is een monster in het gebouw.', antwoord ze droog. Ik frons, Jenna is nooit echt mijn type geweest en ik weet dat Daphne er precies hetzelfde over denkt. Mijn vijfentwintig jarige lerares komt voor me staan.

'We denken dat we een aanwijzing hebben gevonden voor het vinden van je opa.'