Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 4: Vermist: lopende geldkluizen

.. On the bright side I am not addicted to cocaine.

'Ik wóón hier.', antwoordde Benjamin vanzelfsprekend.

Hoe had ik hem niet kunnen herkennen?

'Wacht eens even,' Zijn ogen werden groot en even leek het alsof hij ter plekke zou flauwvallen. 'Ben jij dat stinkend rijke meisje dat bij haar opa woont?' Hij liet het merken alsof hij had gedacht dat ik bij een zwerver woonde. Achter hem in de deuropening verscheen Kourtney en ze leek verdacht veel op een blazende Willem als ik hem zijn brokken niet voor half acht 's ochtends gaf. Ik ging rechtop staan, hopend dat ik een beetje van mijn waardigheid terug kon krijgen.

'Dat ben ik inderdaad.', antwoordde ik hooghartig. Olivia kwam ook de kamer in.

'Ben, kan jij me even helpen met de pannen op tafel zetten?' In het voorbij gaan lachte ze even naar me. Ik kon niet terug lachen, hoe kon zij verwant zijn aan hem?! Benjamin kwam nukkig terug in de kamer om de tafel te dekken. Kourtney stond er als een standbeeld bij, nu met een bijzonder geïrriteerd gezicht. Ik zuchtte, net toen ik dacht dat ik de bodem van de hel had gevonden kwam ik erachter dat ik hem moest delen met mijn aartsvijand. En in dit huis was dat vrijwel onmogelijk.

'Weetje, we kunnen er beter het beste van maken.', zei ik. Benjamins ondoorgrondelijke ogen richtten zich op mij.

'Bedoel je daarmee dat jij er het beste van kan maken?' Ik zette mijn handen koppig in mijn zij.

'Nee, ik bedoel wat ik zeg... Daarom zei ik het ook.'

'Dan kan je beginnen met me te helpen de tafel te dekken.' Ik keek naar de tafel en kreeg opeens mijn bedenkingen. 'Ik zei toch; dat jij er het beste van kan maken.' Hij keek me aan met een blik van "ik zei het toch". Boos keek ik terug en liep knarsetandend naar de tafel. Met onnodige precisie legde ik het bestek op de goede plek. Benjamin bekeek me gemeen grijnzend.

'Ik krijg je nog wel, arrogante komkommer.'

'Dat betwijfel ik, prinses.' Ik liet een zelfingenomen lachje over mijn gezicht glijden bij het zien van Kourtneys gezicht.

'Ik niet.'

'Ik wel.'

'Nou, ik niet.'

'Je weet dat je dit niet gaat winnen van mij, hé?', vroeg hij tegen de muur leunend.

'Oh, wacht jij maar. This girl is on fire.' Op dat moment kwam Olivia binnen met achter haar aan Sander en Benjamins (het was niet gezond hoe knap dat kind was) broertje. Waarom was iedereen in dit gezin zo perfect? Het was echt heel erg oneerlijk. Ik pulkte vertwijfeld aan mijn krullende chocolade-bruine haar dat ik met veel pijn en moeite vanochtend in een staart had gedwongen. Olivia had haar ontwapenende glimlach en haar uiterlijk liet haar eruit zien als iemand van nauwelijks dertig jaar. Sander had zijn perfecte lichaam en leuke stoppelbaard, zijn gebruinde huid nog niet eens meegeteld. Dan had Benjamins broertje zijn elegante manier van bewegen en de charmante glimlach die hij van zijn moeder had geërfd. En dán had je nog Benjamin met zijn hella hotte uiterlijk en donker blonde haar dat schattig voor zijn ogen zat. Ondertussen had de familie al gretig plaatsgenomen en was ik de enige die naar hen staarde alsof ik god in eigen persoon voor me zag staan. Ik liet mijn meest charmante glimlach zien, maar vijf paar ogen keken me toch al vreemd aan dus ik ging snel zitten.

'Dus wie ben jij?', vroeg Benjamin 2.0, ik wist niet waarom, maar het klonk bijzonder flirtend. Benjamin keek er alleen met opgetrokken wenkbrauwen naar, voor hij naar de pan toe bewoog en hem als een aasgier naar zich toetrok. Nou ja, ten minste één ding waar ik dan charmanter in was.

'Céline. Céline Beckham.'

'Dus jij bent dat rijke meisje, hé?' Olivia keek hem bestraffend aan. Kende dan echt iedereen me als 'Dat rijke meisje' alsof ik een lopende geldkluis was?

'Rafaël!' Sander keek waarschuwend. Oh, wauw, nu kon ik zijn naam evolueren van 'Benjamin 2.0' naar 'Rafaël'.

'Je kan me ook gewoon Céline noemen, dat is korter.' Hij keek me niet-begrijpend aan. Ik schudde alleen lachend mijn hoofd en pakte de pan.

'Céline, jij kan in Benjamins kamer slapen, dan gaan de jongens op Rafaëls kamer.'

'WAT?' Benjamins hoofd schoot omhoog. Kourtney schrok zichtbaar en schoot uit met haar vork.

'Je hoorde me wel. Je spullen zijn al verhuist.' Olivia keek naar hem en ik wist haast zeker dat ze zich afvroeg wie deze jongens in godsnaam manieren had bijgebracht.

'Waarom kan ze niet lekker op de overloop gaan liggen of zo?'

'Omdat ze onze gast is. Punt uit.' Sander keek me bemoedigend glimlachend aan en ik keek met een weifelende blik terug. Na het eten stonden Kourtney en Benjamin op en sloeg de bijenkoningin haar handen stevig om Benjamin heen en deed geen moeite de kus er nog een beetje elegant uit te laten zien. Het zag er meer uit als een Hij-is-van-mij-dus-blijf-met-je-poten-van-hem-afkus .

 Ik keek naar de rest van de familie en tot mijn opluchting zag ik dat ze hun ergernis maar nauwelijks konden verbergen. Ergens in mijn hart voelde ik me wel een piepklein beetje vereerd door Kourtneys vijandigheid. Dat gevoel bleef toen Rafaël me vroeg om tv te kijken. Naar mijn mening zat hij iets dichter bij me dan echt nodig was, maar op dit moment kon ik wel wat mannelijke aanwezigheid gebruiken. Oké, dat ging te ver, ik was een onafhankelijke vrouw. Of zoiets.

We keken een voor mij onbekende serie over een zombie-apocalyps, en het ging er niet erg subtiel aan toe. Ik wist niet of ik me nu moest overgeven aan mijn opdracht aan mezelf om te doen alsof ik van staal was of dat ik moest wegkijken bij de minst enge scènes om maar geen nachtmerries te krijgen. Ik koos voor het eerste wat bij nader inzien geen goede keus was. Om elf uur liep ik doodsbang achter Rafaël aan de trap op naar de donkere overloop. Ik had duidelijk gemaakt dat ik niet als eerste ging, ook al was ik een jaar ouder. De overloop werd omringt door vier deuren: twee slaapkamers, waarvan een van Rafaël en een van zijn ouders, een wc en een badkamer. Naast de toilet ging er een trap verder naar de zolder: mijn terrein.

'Nou, welterusten dan maar.' De rest van het huis was al stil en ik kromp ineen bij elke zachte kraak van de grote eik in de achtertuin. Vlak voordat Rafaël in zijn kamer was verdwenen hield ik het niet meer. 'Rafaël.', piepte ik. Hij draaide zich vragend om. 'Wil je meelopen naar boven?' Ik voelde me als een bang konijntje, die niet wilde toegeven dat ze nog niet zonder haar moeder kon, maar Rafaël grijnsde alleen. Hij stak zijn hand uit en ik pakte hem met beide handen aan(figuurlijk niet letterlijk, dat zou pas echt gênant zijn).

'Kom maar mee, prinses. Je prins is hier om je te beschermen.' Even keek ik hem vreemd aan, maar toen volgde ik hem terwijl hij me voorging naar het donkere gat, wat zich de zolder noemde. Hij knipte het lichtknopje op de kleine overloop aan dat vol rommel lag en deed de deur van Benjamins kamer open. Ik moest de betekenis van 'rommel' aanpassen, hier was een orkaan losgebarsten.

'Het is een rotzooi, ik weet het. Mijn moeder heeft het een beetje opgeruimd.', liet Rafaël weten alsof dit zijn kamer was. 'Kan ik je nu wel alleen laten?', vroeg hij plagend. Ik keek hem ijzig aan en hij grijnsde kinderachtig.

'Als je dat niet doet, ben ik gedwongen je een klap te verkopen.' Zijn lach werd breder.

'Het spijt me, ik heb geen geld.' Ik keek hem met een meen-je-dit?- blik aan.

'Maak dat je weg komt, Rafaël, voor ik me bedenk en ik je zonder reden een klap geef.', zei ik, maar het was niet erg serieus doordat ik moest glimlachen. Hij liep de trap af en ik sloot de deur. Er bestond dus toch een tiener die knap en aardig kon zijn. Ik opende mijn koffer en schoot in mijn roze bloemetjes pyjama. Daarna viel ik uitgeput op bed, zonder ook maar één oog dicht te doen.