Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 31: Vulkaan Kourtney

8:25 Geen spoor van Kourtney, Benjamin is nu echter een blok aan het been.

9:15 Eerste vak boven gemiddeld afgerond, geen Kourtney in de gangen gespot.

10:05 Hel. Ik bedoel lunch. O jee, Kourtney. Kourtney om negen uur, tien uur, Kourtney die recht voor me staat.

'Hoi.', begroet ik haar glimlachend. De Starbuckscoffee beker in haar hand spat open en een vlek vormt zich op mijn shirt. Ik probeer te glimlachen, maar die koffie doet echt pijn aan mijn hals. O ja en het feit dat ik er nu pas echt fashionabel uitzie telt natuurlijk ook mee.

'Ik zie dat we weer quitte staan.', merk ik nuchter op. Ik negeer de vreemde blikken die langzaam onze kant op bewegen. Kourtney barst uit in een van haar neppe lachen, terwijl ik mijn gezicht neutraal probeer te houden met een vage glimlach om mijn mond. Ik kan je zeggen dat dat moeilijk is met een koffievlek zo groot als mijn IQ. Heel groot dus.

'Quitte? Bij lange na niet, het is pas net begonnen.', lacht ze.

'Het is niet zo dat we iets hebben, vind je dit niet een beetje overdreven?' En op dat moment besluit de enige echt Charlotte van Henegouwen om het gesprek in te komen.

'Hey, Céline!' Of Charlotte weet niet dat de hele kantine meeluistert of ze negeert gewoon alles, want ze komt naast me staan en glimlacht. 'Hoe was je date?' Ze grijnst en heel even heb ik geen idee wat ze bedoelt. En dan verslik ik me in mijn eigen adem.

'Hm?', vraag ik, terwijl ik voorover gebogen sta en net doe alsof ik geen idee heb.

'Je date? Met Benjamin?' Met wie? Ik denk dat ik het de eerste keer niet hoorde, omdat mijn leven opeens de afgrond in stortte!

Ik glimlach geforceerd en sla mijn hand stevig om het handvat van mijn tas.

'Dus je weet nog steeds zeker dat jullie niets hebben?' Kourtney staat opeens op nog geen centimeter afstand en ik kijk over haar schouder om Benjamin om hulp te schreeuwen. Natuurlijk geniet die idioot hier alleen maar van en kijkt alleen zelfvoldaan naar ons leuke clubje.

'Heel. Zeker.', antwoord ik, terwijl ik moeite moet doen om niet weer te gaan hoesten. 'Ik woon in zijn huis, vind je het gek dat ik hem vaak zie?'

'Ja, Céline, je mag eigenlijk wel vertellen waarom je daar woont.' Eh oh.

'Onze ouders waren goede vrienden en sinds ik geen familie meer heb, dachten mensen dat het een goed idee was als ik daar zou komen wonen.'

'Dus je hebt geen familie? Helemaal niet?' Het klinkt alsof ze het amper gelooft. Ik zou het ook niet geloven.

'Ik praat natuurlijk elke avond met mijn geestenouders en al mijn zombievoorouders komen zondags op de thee, maar afgezien van dat heb ik helaas geen familie. Zo gaat dat in de elite.'

'Oh, dus plotseling ben je van de elite?'

'Ik was en ben nog steeds van de elite.' Van de drugselite, maar dat hoeft ze niet te weten. 'Maar de pauze duurt maar kort en ik heb nog tijd nodig om mijn geweldige shirt te verschonen, dus als je mij wilt excuseren.'

'Niet zo snel. Benjamin?' Mijn lach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Of misschien als een ijsje in de woestijn. Een ijsje in de lava komt meer in de buurt.

Ik kijk boos weg als hij zijn arm om haar heen slaat.

'Wat zei je gister ook alweer? Het valt vast mee, hm? Ja, ik geloof dat je gelijk hebt.', glimlach ik. 'Ik leef nog.' Ik hef mijn armen en laat ze dan weer vallen.

'Het is gewoon nog moeilijker om van je te houden dan te doen alsof.' Zijn gezicht betrekt. 'Ik weet dat ik nooit goed genoeg voor je zal zijn. En dat is prima. Want ik denk toch wel aan je en daar zal nooit iets aan veranderen.' Ik zucht. 'Maar zeg de vier woorden tegen Kourtney en ik weet dat je niet liegt elke keer als je me herinnert dat jij van haar bent.' Hij aarzelt en ik zie Kourtneys gezicht die beseft dat hij het nog nooit tegen haar heeft gezegd. 'Vier woorden, tien letters en ik zal erover ophouden.' Kourtney kijkt hem aan alsof hij een laatste reddingsboei in een storm is. Benjamin bijt op zijn lip.