Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 10: Geen meter te ver voor een stalker als jij

De sfeer van gister is nog lang niet overgewaaid en ik zit nog altijd aan het hoofd van de tafel met mijn ogen op mijn ontbijt gericht. Olivia's bui is gelukkig wat afgenomen ook al was ze niet echt blij met de druipende ps 4 op de deurmat. Benjamin was wel even boos, maar ja, ik had niet anders verwacht.

En dan te bedenken dat ik nog een missie met hem moet doen.

Ik ga eerder weg uit het huis om de zware druk te ontvluchten. Poppy is nog niet op school en ik laat me hulpeloos tegen mijn kluisje zakken. Op dit tijdstip zijn de gangen nog leeg en stil en ik ben bang dat die kidnapper elk moment kan opduiken. 

Tip: ga nooit alleen naar school als je denkt dat er een stalker achter je aan zit.

Mijn blik vliegt overal heen, terwijl ik mijn kluisje openmaak en de gangen langzaam volstromen met leerlingen. Poppy duikt met onnodige geluidloosheid naast me op en ik maak een sprongetje van schrik. 

'Poppy...', mompel ik opgelucht als ik haar zie. Haar blonde haar is vandaag in twee vlechten gefrommeld en ziet er schattig uit. 

'Nou, vertel me maar wat er is gebeurt, want gister leek je het te druk te hebben met niet opletten.' Ik frons, maar vertel het verhaal op gedempte toon. Ik krijg steeds heel even een kleine hartaanval als Poppy haar mond opendoet en een vraag stelt met het volume van een olifant. Haar gezicht wordt angstiger, naarmate ik verder in het verhaal kom.

'Denk je dat hij je opa heeft?', vraagt ze als ik klaar ben. Ik kijk haar aan en knik.

'Als het niet zo is, eet ik mijn schoen op.' Ze glimlacht nerveus.

'Je moet naar die commandant stappen, hoe heet ze ook alweer?'

'Campbell.', zeg ik zonder nadenken.

'Ja, die. Zij weet vast hoe ze hem moet vinden.'

'Ze doen al een onderzoek en ze heeft me heel duidelijk gemaakt dat ik er niks mee te maken mag hebben. Ik wil niet aan de zijlijn staan, Poppy. Ik ga hem zoeken en ik ga hem vinden.' De zelfverzekerdheid die in mijn stem doorklinkt is niet gespeeld. Ik ga hem vinden met of zonder hulp van Rafaël en Benjamin. Poppy kijkt trots.

'Zo mag ik het horen. Ook al wil ik dat je heel voorzichtig doet, hij is een kidnapper en pyromaan in één!' Ik kijk gemaakt bedachtzaam.

'Misschien is het een zij.'

'Nee, dat is het niet.' Ik lach. 'Kom op, denk je echt dat het een vrouw is? Het zijn altijd mannen in misdaadseries en in horrorfilms.' 

'Maar dit is geen van beide of wel?' 

'Daar gaat het niet om, het gaat om...' Ze denkt na, maar weet niets te bedenken. Ik knik ongelovig.

'Ja, ja, we zullen zien.' Mijn rugzak vibreert; ik heb een sms ontvangen. Nog na lachend unlock ik de telefoon. Maar mijn gezicht wordt spierwit en mijn adem stokt in mijn keel als ik het bericht lees. Alles lijkt stil te staan en ik kijk verdoofd naar het scherm. Ik zie Poppy vanuit mijn ooghoeken bezorgd kijken.

'Cel? Gaat het wel?', haar stem klinkt gedempt, alsof ze het onderwater zegt. Ze komt naast me staan en leest het berichtje.

Je weet wat ze zeggen, luister altijd naar de domme blondjes - LC

Ik voel Poppy naast me trillen. Iets in me voel ik knappen. Ze mogen alles met me doen, maar ze blijven van haar af.

'Ik moet hem vinden.', weet ik eruit te persen. Ik schrik op van de schoolbel en laat mijn telefoon snel in het voorvak van mijn rugzak glijden. Ik hou Poppy's hand stijf vast, te bang om haar los te laten, terwijl we naar het lokaal lopen. De Engelse les gaat aan mijn ogen voorbij net zoals wiskunde en biologie. Poppy's handen verkrampen zich steeds meer om haar balpen en ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoelt. Haar normaal altijd lachende gezicht staat bang en het is alleen een kwestie van tijd voor het iemand opvalt. Het helpt ook niet echt dat we op de tweede rij zitten en dat iedereen ons kan zien. 'Juffrouw Beckham, wat is gelelectroforese?' Ik kijk naar onze docent.

'Ik zou het niet weten, mevrouw.' Ze kijkt afkeurend.

'Robbie?' Zijn altijd kaarsrechte rug gaat zo mogelijk nog wat rechter staan. Hij heeft nog net geen bril en een beugel, maar zonder die specifieke kenmerken kan je ook al zien dat hij een nerd is.

'Dat is een techniek waarmee verwantschap tussen twee personen aangetoond kan worden.'

'Herhaal wat hij zei, Céline.' Ik herhaal de zin niet erg enthousiast. 'Gelukkig kun je nog wel opletten als je dat nadrukkelijk wordt gevraagd.' Ik krijg zin om haar te slaan. 'En nu de opdrachten: Heel paragraaf vijf en zes voor morgen.' De klas slaat een zuchtje van afkeer, gelukkig zit dat er nog wel in bij mij op school. Dan gaat de bel en prop ik mijn boeken in mijn tas. Ik wacht bij de deur op Poppy, die altijd langzaam is met haar boeken. We zoeken een plekje in de drukke kantine, ver weg van Benjamins zwerm, hoewel ik weet dat ik hem het berichtje moet laten zien. Poppy kijkt zoals altijd wel even achterom en ik weet waarom: Samuel zit ook aan die tafel. Ik lach even naar haar verlangende gezicht.

'Het is Sam maar.' Ze kijkt verschrikt om zich heen.

'Niet zo hard!', fluistert ze. Ik lach gemeen.

'Oh, ik hang morgen posters op hoor.' Ze trekt haar wenkbrauwen op.

'Probeer het maar.' Het is even stil.

'Ik moet met Benjamin praten.', verzucht ik. 

'Dan kan je beter tot na school wachten.' Aangezien hij anders echt een klootzak is, maak ik de zin af.

'Dat kan niet, hoewel ik het graag zou willen. Ik wil niet  dat jij ook nog in gevaar komt door mij.' Haar gezicht wordt zachter.

'Ik loop wel met je mee.'

'Ja,', antwoord ik luchtig. 'Maar alleen om Sam van dichtbij te mogen aanbidden.' Ze geeft een boze blik, maar die negeer ik. Na nog een keer diep te hebben ingeademd stap ik op de gedoemde tafel af. Benjamin zit in een gesprek met Samuel en er hangen leerlingen om hen heen die hun aandacht proberen te trekken. Ik rol mijn ogen van afkeer, hoe kan je zoveel aanbidding hebben voor een jongen? Ik zucht omdat ik weet dat Poppy naast me ook zit te watertanden bij het idee erbij te horen en ik vraag me af of ze ooit genoegen met me neemt. Is ze dan vergeten wat er gebeurt is?

'Benjamin?', mijn stem klinkt zoals ik het gepland had: vastberaden. Hij kijkt verveeld op.

'Oh, Cel... Wat doe jij hier?' Hij gaat van zijn comfortabele houding met zijn voeten op de tafel naar een normale positie.

'Ik moet met je praten.' Ik kijk hem indringend aan. 'Het is belangrijk.' Hij doet alsof hij de hint niet begrijpt en ik begin me ongemakkelijk te voelen met alle ogen op ons gericht. Waarschijnlijk is dat precies de bedoeling.

'Als je bedoelt dat je een date wil, kan je achteraan de rij aansluiten.' Mensen lachen ook al zie ik niet wat er zo grappig is. Mijn ogen vernauwen zich tot spleetjes en ik wil hem eraan herinneren dat ik de reden ben dat hij hier nog zit, maar dat kan niet zonder onze identiteit te verraden. Als ik weer aan de brand denk, wens ik dat ik nooit zo bezorgd was geweest en hem had laten liggen op de dansvloer.

'Als je jezelf ertoe kunt zetten serieus te zijn moet je het maar zeggen.'

'Cel, ik ben bloedserieus.' Hij zet een gespeeld geschrokken gezicht op.

'En noem me geen Cel!' Ik voel de woede opborrelen. Poppy is verdomme is levensgevaar en hij kan zijn wraakgevoelens niet eens aan de kant zetten.

'Het klinkt alsof iemand hier toe is aan een Happy meal.' Ik sluit mijn ogen en zet mijn nagels in mijn handen om hem niet aan te vliegen. Samuel grijnst een beetje en Jessie giechelt hysterisch. Ik wil het mes dat in mijn tas zit pakken en het in de tafel boren, gewoon om hun gezichten te zien, maar natuurlijk kan dat niet.

'Na school in de Mac en jij betaalt.' Ik kan een beetje genoegen halen uit het feit dat ik iedereen met een verbluft gezicht achterlaat als ik wegloop.