Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 17: De irritante geldkluis zit op het ludger

So lets ignore each other, try to pretend that the other person doesn't exist, but deep down we both know it wasn't supposed to end like this.

'Oh, niet háár!' Ik trek een gezicht, terwijl Benjamin mijn blik volgt. 

'Is dit geen goede prijs voor het vernielen van mijn ps 4?' Ik kijk hem boos aan.

'Dit is veel erger.' Hij loopt naar Charlotte toe en gaat naast haar staan. Ik zie dat zich een glimlach om haar mond vormt. Als ik er langer over nadenk is dit een goed ding: Ik ben van Benjamins schuld af en Charlotte krijgt een gebroken hart. Er breekt een glimlach uit op mijn gezicht. Met een goed humeur loop ik door de gangen. 

'Niet zo snel, juffrouw Beckham.' Ik kijk geschrokken achterom. Broccoli! De conciërge heeft me in het oog gekregen. 'Vanwaar die blik?' Grappig dat je dat vraagt, ik heb hem twintig minuten geleden ook al beantwoord.

'Ik heb lekker uitgeslapen?' Mevrouw Dreusden lacht gemeen.

'Dat dacht ik al.' Ik zucht, het heeft geen zin om het te ontkennen.

'Ik weet het, ik kom de volgende drie dagen het negende terug.' Haar grijns word breder en ik begin bang te worden.

'Dat is voor mensen die één uur hebben overgeslagen. Voor mensen die drie uur hebben overgeslagen hebben we weekendschool.' Weekendschool?! Bestaat dat überhaupt?

'Maar mevrouw, dit kunt u echt niet maken!'

'Zaterdag van tien tot zes.'

'Tien tot zes?! Dit is onacceptabel, dat is vijf uur meer dan ik heb gespijbeld!' 

'Dat had je dan maar eerder moeten bedenken voor u en meneer Reynolds samen zijn belangrijker vonden dan school.'

'Dat begrijpt u helemaal verkeert-'

'Zaterdag. Tien. Uur.' Ze loopt weg en ik kan haar alleen maar nastaren. Weg goede humeur. Weg weekend. Ik krijg de grote neiging als een kind met mijn voeten te stampen, maar ik houd het binnen. Als de bel gaat loop ik met mijn gezicht op onweer naar het Engels lokaal. Aangezien Poppy en ik ruzie hebben zit ik alleen in het midden en ik kijk verlangend naar achter me, waar Poppy haar nieuwe vriendengroepje heeft gemaakt. Blijkbaar ben ik makkelijk te vervangen. Net als de bel is gegaan, gaat de deur open en stapt Charlotte binnen. Mijn toch al slechte humeur is nu helemaal verpest, ik kijk in het rond en kom tot de conclusie dat naast mij de enige vrije plaats is. Ik zucht en laat mijn hoofd geïrriteerd op mijn hand rusten.

'Oh, jongens en meisjes, dit is Charlotte.' Charlotte glimlacht trots(ik heb geen idee waarom). 'Zouden jullie haar willen begeleiden vandaag? Ik zie dat je naast Céline kan zitten.' Hij wijst naar mij en ik zie verwarring op haar gezicht. En dan dringt het tot me door. Voor haar ben ik nog steeds Graciela van Beijersbergen. Foute boel. Charlottes gezicht knapt op en ze loopt naar me toe. Ik hoop dat ze denkt dat ik alleen maar iemand ben die op Graciela lijkt. 

Ze haalt een schrift en pen uit haar tas en komt naast me zitten.

'Hey.' Ik draai mijn gezicht.

'Hey.'

'Kan ik met jou meekijken, ik heb mijn boeken nog niet.' Ik knik en schuif mijn handboek naar het midden. 'Je komt me echt heel bekend voor. Heb ik je eerder gezien?' Even denk hoor, volgens mij was het... Oja gister!

'Ik weet het niet.'

'Ja, volgens mij was het gister. Was je toen ook in het Grand Royal?' Misschien als ik het slim speel, kan ik het allemaal beter maken. Ik glimlach, alsof ik het me opeens weer herinner.

'Ja! Dus jij bent die Charlotte!' Ze knikt lachend. Ugh.

'Ik dacht dat je gister zei dat je Graciela heet.' Oké, toch foute boel.

'Uhm, ja. Dat was een... grapje.' Ik krijg inspiratie voor Graciela. 'Zie je, ik zit op toneel samen met Adam.' Ik weet niet wat Benjamin allemaal gezegd heeft, dus ik hoop maar dat hij zijn eigen naam heeft verteld. 

'Benjamin bedoel je? Ja, hij heeft me alles uitgelegd.'

'Oja?' Ik ben even uit het veld geslagen, maar gelukkig gaat Charlotte gewoon door.

'Ja, hij zei dat het een inside joke was tussen jullie.' Ik glimlach geforceerd.

'Ja, ja dat klopt.' 

'Dus... We hebben nu genoeg tijd.' Oh, ik moet er nu een verzinnen?

'Juffrouw van Henegouwen, stilte alsjeblieft.' Few. De rest van de les houdt ze haar mond, afgezien van de keren dat ze wat vraagt over de lesstof. Als de bel gaat, pak ik mijn boeken en haast ik me het lokaal uit. De volgende twee uur zijn met Poppy, noch Benjamin of Charlotte en daar ben ik dankbaar voor. Als de bel gaat voor de lunch laat ik me met een plof op een van de kantine stoelen zakken. 

Alleen zijn is echt rot, maar dan ook echt van de soort waar je gewoon wil schreeuwen. Misschien was het een domme ruzie, ik denk dat alle kleine stukjes ervoor hebben gezorgd dat ik nu alleen aan onze tafel zit.

Ik kijk zijdelings naar de tafel in de hoek en zucht. Poppy's groepje leerlingenraad-nerds zit om haar heen te zwijmelen en ik zie dat ze haar glimlach van tevredenheid maar net kan inhouden. Ze lacht terwijl een meisje verlangend een blonde lok van haar haar door haar vingers laat glijden. Ik laat mijn hoofd zakken en sta op. Ik kan het niet aanzien. Niet zo. Ik ben zo afhankelijk van Poppy geweest dat ik het niet eens heb beseft. Iemand tikt op mijn schouder en ik draai me om.

'Ik kan je er echt niet bij hebben. Ga alsjeblieft weg.', kreun ik.

'Cel, ik weet wat er is.'

'Een reden te meer om op te rotten.' Ik kijk hem vermoeid aan.

'Geloof me, ik zou dit gênante gesprek niet hebben gevoerd in het midden van de kantine waar iedereen ons kan zien.' Ik vernauw mijn ogen. Benjamin de bijenkoning is terug.

'Ik kan er gewoon niet tegen dat je je zoveel beter voelt dan iedereen. Waarom kunnen er gewoon geen twee Rafaëls in de familie zitten?'

'Omdat dat genetisch niet mogelijk is.' Benjamin slaat zijn armen over elkaar. 'Maar goed, ik heb dus net een berichtje van commandant Campbell gekregen; na school op het hoofdkwartier.'

'Ik ga niet.'

'Je gaat wel.'

'Ik heb betere dingen te doen, dan naar Campbell luisteren.' Hij zucht.

'Jij rijd.'

'Ik zeg toch net-' Hij is al weggelopen. Ik ren op een drafje achter hem aan. 'Wacht.' Hij draait zich om. Ik demp mijn stem. 'Wat doen we met Charlotte?' 

'Verzin een leuk verhaal.' 

'Oké, maar het wordt niet leuk.'

'Prima.'

Ik loop de kantine uit en laat me in een van de gangen kreunend tegen de kluisjes vallen. Het is allemaal zo oneerlijk. Ik zie Poppy aan het eind van de gang lopen en sta op om snel in de wc te duiken. Ik doe de hendel van het hokje achter me dicht en ga op de wc-bril zitten. De muren zijn volgeschreven met teksten en terwijl ik ze lees valt me iets op. LC.

Als je wil  kan ik je vriend zijn. Net als je opa is voor mij. 

Mijn mond wordt droog en ik ren de wc uit. Dit is bewijs dat mijn opa is gekidnapt  door mijn stalker.