Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 30: Stilte voor de storm

En daar is het moment. Ik zou hem kunnen zoenen, hij is dichtbij genoeg. Ik kan hem daarna kapotmaken door hem na te doen en harteloos mijn ogen dicht te doen en te gaan slapen.

Hij leunt naar voren... Ik hou hem tegen. Céline Beckhams eerste keer dat haar amibitie voor momenten verpesten goed uitkomt. Hier zou ik een foto van moeten maken en hem inlijsten met bladgoud. 'Je kan lief doen en zo, maar ik ben die kus niet vergeten en vanmiddag ook niet.' Weg moment. Alles wat ik wil gooi ik zo de prullenbak in. Erger nog, een ravijn, een heel heel diep ravijn. 'Ik ben moe, ik denk dat ik maar eens ga slapen.' Misschien is dit wel hoe het hoort te gaan; hem vergeven voor alles wat hij heeft gedaan. Dat kan ik wel. Misschien.

'Ja, ik ook.' Ik heb Benjamin nog nooit een leugen horen vertellen, maar dit is er een. Ik maak me met moeite los uit zijn armen en ga naast hem liggen. Ik leg mijn hand onder mijn hoofd als kussen, maar het helpt niet; het ligt nog steeds drie keer broccoli.

'Welterusten.' Ik draai me om.

'Welterusten.'

Benjamin valt daarna in slaap en ik blijf naar het plafond staren. Als de lichten aangaan, weet ik dat het ochtend is en na een paar minuten komt een heel erg chagrijnig uitziende Brandon ons ophalen. Nadat iedereen wakker is geworden en de stramme spieren hebben losgemaakt escorteren ze ons naar de deur.

Ik draai me fronsend om als Brandon weg wil lopen.

'Wacht. Dus je laat ons gewoon gaan?' Hij stopt met lopen en iedereen kijkt hem vragend aan. Brandon draait zich om en ik zie dat hij zijn best doet zijn temperament te behouden.

'We hebben vergadert en volgens de raad hebben we geen verdere bevoegdheid om jullie langer vast te houden.', zegt hij knarsetandend. Wat een aardige man toch. Ik glimlach naar hem.

'Nou, dat is fijn.'

'Blijf uit de buurt van het hoofdkwartier, jullie zijn hierbij ontdaan van al jullie privileges die de GD te bieden heeft.' Jenna trekt haar wenkbrauwen op.

'Krijgen we een checklist thuisbezorgd over elk privilege dat we hélaas niet meer hebben?', vraagt ze sarcastisch. Ik grijns naar haar en ze lacht samenzweerderig terug.

'Waar zijn onze telefoons? En mijn autosleutels?', vraag ik. Brandons gezicht wordt geërgerd en hij gaat naar binnen om even later terug te komen met een doos spullen.

'Het was een waanidee om tieners te trainen.', mompelt Brandon zachtjes, terwijl wij gretig onze spullen pakken.

'Is het een binnen-5-werkdagen-thuisbezorgde checklist?', vraagt Jenna sarrend, maar Brandon negeert haar en slaat de deur voor ons dicht.

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. De deur is dicht en hij gaat nooit meer voor ons open.

'Laten we naar huis gaan.', stelt Benjamin voor. Ik kijk naar het gebouw, wat ik als ik het me goed herinner het coolste gebouw ooit heb genoemd.

'Weet je, ik dacht echt dat dit mijn toekomst was.', merk ik op. De rest knikt en volgt mijn blik. 'Best vreemd dat we nu weer normaal zijn.' Jenna grijnst en moet dan lachen.

'Morgen is alles wat er nog van ons over is de mensen die we op school zijn.'

'En?' Jenna kijkt weg van het gebouw naar mij.

'En wat?' Ik gebaar met mijn armen.

'En heb je daar spijt van?' Ze haalt haar schouders op.

'Het was een hele, hele stomme beslissing om je te volgen, maar ik heb er geen spijt van.' Verbaasd glimlach ik naar haar. 'Ik ben achttien, ik hoef geen Campbell die me irritante bevelen geeft en denkt dat ik niets aankan. Je bent misschien heel dom, maar je hebt wel lef.' Ik weet niet of ik moet lachen of grimassen, dus ik doe er maar een beetje tussenin.