Aziz mi Günahkar mı

Bölüm 29 - Tutsaklık

Jamie

Sekizimiz; ben, Noah, Emily, Alice, Amy, Chris, Alex ve Sylvia, bu kez de kumlu bir alanda araştırma yapıyorduk. Birden arkadaşlarımdan fazla uzaklaşıyor ve bir mağaranın yakınına geliyorum. Mağaradan sesler gelince meraklanıyorum. Sesi dinleyince annemin sesine benzediğini fark ediyorum. Üstelik adımı sesleniyordu bu ses. Kendimi tutamayıp mağaraya giriyorum. Sesi duyduğum yöne doğru gidiyorum. Birden birisi kolumu kavrıyor. O kişiye diğer elimle yumruk atıyorum. Sonra iki kişi iki kolumu tutuyor. Onlara tekme atmaya çalışıyorum. Beni mağaradan çıkarıyorlar ve arkadaşlarımın bulunduğu alandan geçiyoruz. Bu esnada da onlardan kurtulmaya çalışıyorum. Amy, beni görüyor ama tepki vermiyor. Neden böyle yaptığını anlamıyorum. Aslında kimse bana yardım etmiyor.

Sonra beni o şekilde binalarla dolu bir alana götürüyorlar. Dikkatle bakınca, binaların hepsinin kafes olduğunu fark ediyorum. Bazıları dolu, bazıları boş. Ardından bir kafesin önünde duruyorlar. Kapıyı açıyorlar ve beni kabaca kafese atıp arkamdan kapıyı kilitliyorlar. Ne kadar şanssızım! Daha yeni hapsedilmiştim. Bir serbest kalamadım bir türlü. Yere oturuyor ve düşünüyorum. Amy haklı, o varken niye Emily ile ilgilendim ki!Tabii ki benden nefret eder! Acaba kendisini ne için bekliyor? İçim sıkılıyor.Üstelik bu kez Amy'nin nerede olduğunu da bilmiyorum. Bu adamların beni neden hapsettiklerini biliyorum. İyiliğin temsilcisiyim çünkü. Eğer işleri benleyse bu işin mutlaka Amy ile de ilgisi vardır. Ama onu getirmediklerine göre, onu ikna etmeyi deneyecekler. Ama Amy'nin kabul etmeyeceğini biliyorum, o kendi için en doğru kararı verir, tabii benim için de. Benden nefret etse bile ölmemi istemez. Bu insanlar, iyiliği yok etmeye çalışıyorlar.Ve Amy'i ikna ederlerse çok büyük bir güç elde edecekler. Sonra iyiliği etkileri altına alacaklar. Amy'nin dediğine göre, ilaç etkisi altında fazla çılgın şeyler yapmamışım. Onu nasıl öldürmedim hâlâ anlamıyorum.

Arkadaşlarımı düşünüyorum. Acaba peşimden gittiler mi? Yoksa oradan geçtiğimi bile görmeyip işlerine devam mı ettiler? Amy acaba ne düşündü? Tam bir ödlek ve zayıf biri olduğumu mu? Yoksa benim ona her zaman ihtiyacım olduğunu mu? Onu düşünürken içime rehavet duygusu çöküyor, bence kesinlikle harika biri.

Bu arada böyle üç gün geçiyor, tek başıma resmen yemek yiyemiyorum ve sürekli Amy'i düşünüyorum. Hiç rahat değilim, üstelik kelepçeler ve prangalarla yaşıyorum. Taa ki bir gece ilginç şeyler olana kadar.

29.bölümün sonu, umarım beğenmişsinizdir. Vote ve yorum atmayı unutmayın!