Keyifli okumalar.
******
"Yalvarırım deme öyle." Fısıltı şeklinde sayıklıyordum. Sanırım yanaklarım da ıslaktı.
"Lütfen," dedim yine acının sesime hakim olduğu anlarda. "Yalvarırım yalan değildi de." O kadar kısıktı ki sesim ve bir o kadar da pürüzlü.
Gözlerimi açmaya çalışıyordum ama başarılı olamıyordum. Bir rüya görüyordum, üstelik bunun bir rüya olduğunun farkındaydım. Ama canımı acıtmasına engel olamıyordum.
Gözlerimi açabilsem her şey hallolacak gibiydi. Ancak gözlerimi açamıyordum ve bu canımı yakan rüyadan da sıyrılamıyordum.
O an rüya ile gerçekler arasında sıkışıp kalmak ölüm kadar acıydı.
Beynimin bir bölümü ayıktı diğer bölümü ise hala rüyada idi. Bu oldukça yorucuydu o saniyelerde.
Evet gözlerimi açarsam, her şey gerçekten geçecekti.
"Lütfen," diye yine acı bir biçimde mırıldandım. Gözlerimi açmak için çırpınıyordum ama sanki kirpiklerim bir pençeye dönüşmüş ve birbirine geçirmişti pençelerini.
Abimin sesi beynimde yankılanıyordu. Ve silueti kara bir gölge misali beynimin üzerine düşmüştü. Ya da yalanları...
Rüya değildi bu. Olamazdı. Sadece yaşadıklarımın bir özetini izliyordum o kadar.
O an... Ölmek istedim.
Gerçeklerin ağırlığı çökmüştü bu sefer gözlerime.
Yalanlardan oluşan koca bir gerçeğin içindeydim. Ve acı ile kıvranıyordum...
"Güzelim." Kulaklarıma konuk olan bu sesin sahibi benim kurtarıcımdan başkasına ait olamazdı.
O an mutlu olmaya yeltensem bile beynimin bir kısmının hala ayık olmadığını anlayınca bu kursağımda olan yumruya takılmıştı.
"Lütfen yalan değildi de," dediğimde dudaklarımın da hala ayık olmadığını anladım.
"Küçük kızım," dedi ve sanırım elini yanağıma götürmüştü.
Kahretsin, gözlerimi açmalıydım.
"Güzelim, rüya görüyorsun. Uyan!"
Hiçbir rüya bu kadar gerçek içeremezdi.
Bedenim sarsılmaya başlanmıştı. Beynimi sarsmalıydı, orası sarsılınca ancak uyanacaktım.
Dayanamıyordum artık bu ızdıraba. Çok ağır bir durumdu bu. Acı veren cinstendi. Birinin beni kolumdan tutarak o arasında kaldığım iki şey arasından çekip kurtarması gerekiyordu acilen. Daha fazla kaldıramıyordu beynim çünkü.
"Uyan güzelim, hadi." Sesi yükselmişti ve bedenimi iyice sarsıyordu artık. Sanırım biraz daha kuvvetli sarsarsa geçecekti.
Sanki aklımı okumuştu. Ve beni iyice sert bir biçimde sarsıp, ayılmam için yüzüme vurmuştu.
Beynimin üzerinden abimin kara silueti yavaş yavaş kaçınca, bende hiç beklemeden gözlerimi açtım. Her ne kadar benim için zor bir hareket olsa da.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK İKİLEM
Teen Fiction© Tüm Hakları Saklıdır Hayat, beni iki karanlık adam arasında bırakacak kadar acımasız mıydı? **** Öyle bir bilinmezlik içindeyim ki nereye gitsem kayboluyordum. Bulamıyordum yolumu bir türlü. Ulaşamıyordum ışığıma. Karanlık her geçen saniye daha da...
