VALENTINES DAY ( FIT TO MAYWARD)

42

Chapter 42

Craaksh!
“Ay panty ng kabayo ng kabayo.” Sigaw niya. Napatayo siya sa pagkagulat.

Nawasak ang salamin ng bintana. Mabuti na lang at malaki ang silid na iyon. Walang
bubog na umabot sa kaniya.

Hindi pa siya nakahuma sa pagkagulat nang makita niyang nakatayo sa hambla ng bintana
si Edward. Pilit nitong inabot ang seradura.

Malakas na ang kabog ng dibdib niya sa gulat. Bumilis pa ng husto nang makita ang ginawa
ni Edward.

Sa pagkaalam niya nasa ikalawang palapag ang silid na iyon. Walang barandilya. Paano
nito nagawang humampa? Nag- iisip ba ito?

Pigil na pigil niya ang kaniyang hininga. Papatayin ata siya nito sa takot. Sa wakas,
nabuksan din nito ang bintana.

Humihingal na sumampa ito sa mabubog na sahig.
“Shit!” mahinang mura nito. Paano wala itong sapin sa paa. Ngumiwi ito sa sakit na
naramdaman.

“May saltik ka na talaga.” Naiiyak sa inis na sabi niya. Binalot din siya ng matinding
pagsisisi. Hindi na lang sana niya ni- locked ang pinto.

" Dale I’m so sorry!” true sincerity was in his voice.
Tuluyan siyang napahikbi. Wala siyang pakialam kung nakikita siya nitong umiyak.

Basta
ang alam niya hindi na niya mapipigilan ang sarili.
This is how she accepted the truth. Her heart found its man.

Hindi lang simpleng
pagkahumaling ang nadarama niya kay Edward. She damn love this man. Napailing siya.

Edward misunderstood her gesture.
“Dale makonsensiya ka naman. Hindi pa ba sapat na sinira ko ang bintanang iyan para
lamang makapasok at makausap ka? Mahal ang pagparenovate ko diyan baka kala mo. Look,”

itinaas nito ang kaliwang paa. Naging mapula iyon sa dami ng agas ng dugo. Muling sinundot ang kaniyang puso. Ganoon pala iyon.

Kung ano ang nadarama ng minamahal mo, siya ring kirot na
nadarama ng puso mo.

“Makinig ka naman. Sorry dahil hindi kita binigyan ng pagkakataon na
magpaliwanag kanina. Nalaman ko kay Boyet ang totoong nangyari.”

Ang anak ni Nanay Alisia ang
tinutukoy nito. “Coraleen did the first move kaya mo nasabi ang ganoon. Mali ako sa pag- judge sa’yo.
Kaya sorry na. Please!”

Hindi pa rin ito umaalis sa kinakatayuan.
“Sira ka talaga kahit kelan. Umalis ka na nga diyan at gamutin yang sugat mo. Baka
magkaimpeksiyon ka pa.” Pinunasan niya ang kaniyang luha.

“Hindi ako aalis dito hanggat hindi mo ako pinapatawad.” Ngumiwi ito ulit.
Nalusaw agad ang kaniyang hinanakit.

“Ewan ko sa buhay mo.”
“Ididiin ko pa to.” Parang batang banta nito. Cute.

“Bahala ka.” Ingos na umupo siya ng kama.Ganun- ganon lang ba ‘yon. Pasasamain ang
loob niya tapos aamuin. Tapos siya bibigay agad. Hah!

“Bahala ka rin makonsensiya. Gagawin ko na talaga. Isa, dalawa, tat…” akmang totohanin
nito ang banta.

“O siya sige. Umalis ka na riyan.”
“Tatl…”
“Pinapatawad na kita Mr.  Edward Barber. Happy?”

“Siyempre. Sabi mo, e.” karakaraka ay mabilis itong umalis sa tipak ng mga bubog. Paika-
ika itong lumapit sa kaniya. Tumabi sa kaniya at sinipat ang talampakan.

Muling nagwala ang kaniyang puso nang magkadikit sila. Malala na nga ang kalagayan
niya.

“Ang hapdi! Ang hirap mo namang suyuin. Kailangan pa bang saktan ko ang sarili ko.”
Parang hirap na hirap ito sa sinapit.