Mafyanın Güzel Aşkı

39

Yağmur damlaları tenimi yakıp geçerken derince bir nefes aldım. Ben bumuydum? Ben bu kadar alçalacak sıfatta bir kızmıydım. Tamam seviyordum ama ihanete uğramak bunu ne bedenim ne de ruhum kabul edebilirdi.

Affetmek...

Affetmek erdemliktir derler. Peki ya büyük bir suç işlenmisse o zaman affedebilir mi bir insan? Kaldıramazdım bunu ben yapamazdım, desem bile onsuz nefes alamıyordum işte. Olmuyordu, ne bileyim kalbim çırpınıp affet diye bana haykırışlarını sunuyordu resmen. Ama...

Gururum.

Yapma der gibiydi...

Öyleydi.

Ve bence gurursuz bir insan yaşayamazdı, belki mutlu olacaktık ama o bana her dokunduğunda hatırlayacaktım başka bir kadına dokunduğunu. Yarıda çocuğu ne olacaktı, yemin ederim ki eğer bu yaşadıkları benden önce olsa hiçbir şeyi umursamaz kendi evladım gibi o yavruyu severdim.

Ama benle birlikteyken ya da bir sürelik ayrılık içerisinde böyle bir şey olmuştu. Bir anlık yüzümü buruşturdum, cidden mide bulandırıcıydı. Yürüye yürüye mahalleye gelmiştim. Ne zamandır habersiz bırakıyorum onları, bana evlerini açmışlardı ben ise bir anlık gittim ve dönmedim. Yüz üstü bıraktım sanıyor olabilirler belkide.

Haklılar, o kadar haklılar ki ben haksızım. Hayat niye böyle niye insan sorunsuz bir şekilde sevdiği kadar sevilmiyor? İllaki bir sorun çıkmak zorunda mı? Bedel mi ya da değer mi?

Oturdukları binanın önüne geldiğimde derince yutkunup zile bastım. Direk otomatiğe basıldığında kapıyı ittirip içeriye girdim ardından merdivenleri tırmanmaya başladım. Nihayet gelmiştim, kapıda Ali vardı beni görünce kocaman gülümseyip yanıma koştu ve sarıldı aynı şekilde karşılık verip onunla birlikte eve girdik.

-"Ali ablan nerede?"

-"Yağmur abla ablam işte ama seni çok merak etti, sen neredeydin? Ablam az kalsın polise gidecekti. "

-"Her şeyi anlatacağım kuzum. Ama ilk bir ablanı arayıp geldiğimi söyleyeyim. "

Ali hızla kafasını sallarken bende onun yüzünü avuçlarımın içerisine alıp öpmüştüm.

-

-"Evet anlat bakalım Yağmur her şeyi baştan sona öğrenmek istiyorum. "

Karşımda benden büyük bir açıklama bekleyen bir kız duruyordu. Akşam olmuştu ben çoktan Ali'nin ablasını aramıştım, o ise çoktan eve gelmiş benden hesap beklerken ona Ali uyuduktan sonra her şeyi anlatacağımı söylemiştim şimdi ise zaman gelmişti.

Birden bugün ki başıma gelen hadiseler ile yüzüm buruştu. Bir anda ağzıma gelen ekşi tad ile tuvalete doğru koşmaya başladım soluksuz bir şekilde midemde ki her şeyi dışarıya çıkartmaya başladım.

-1 Hafta Sonra-

Burnumdan akan kan ile neye uğradığımı şaşırdım. Yatakatan çıktığım gibi banyoya koştum. Aynada kendime bakarken başımda dönüyordu. Musluktan akan su ile kanı temizlemeye başladım.

Benim burnum kanamazdı çok nadir bir ya da iki kere kanamıştır bu yaşıma kadar. Sıkıntıdan oluyordu bunlar biliyordum. Yatağıma geri döndüğümde kendimi hemen içine attım.

Hayatım maroton haline dönmüştü. Çalışıyordum hâlâ Aliler ile kalıyordum. Onlara olan vefa borcumu evin kirasına yardım ederek ya da baska eksikleri tamamlayarak ödüyorum. Mutluyum ama eksiğim.

Bazen düşünüyorum ben yüzsüzlük mü yaptım? Sonra cevabımı kendimverip susturuyorum kendimi.

'Eğer bir insanı sevmek onu kaybetmemek yüzsüzlükse evet yüzsüzüm. Peşinden koşmak ona aşkını itiraf etmek her söylediğine inanmak yüzsüzlükse evet yüzsüzüm. Bir erkek bir kadının peşinden dilediği kadar koşabilir onu sıkıp bunaltabilir ama bir kadın bunu yapınca yüzsüz oluyor, anlıyorum. Doğamıza karşı bir hareket yapıyorum çünkü ben yüzsüzüm.'