Μικρή Βαλίτσα

8. Λάθη

                                                                     8.Λάθη

"Το διάβασμα μας κάνει όλους μετανάστες. Μας παίρνει μακριά από τα σπίτια μας, αλλά το σπουδαιότερο, μας βρίσκει σπίτια παντού." Jean Rhys

Αν οι νόμοι της φυσικής επέτρεπαν στους ανθρώπους να αυτοαναφλεγούν, τότε η Νιλ σίγουρα θα άνηκε σε αυτή την κατηγορία. Είχε τόση οργή μέσα της που νόμιζε πως θα έπαιρνε φωτιά. Και θα τους έπαιρνε και όλους μαζί... Θα τους γκρέμιζε συθέμελα... Τα μάτια της είχαν αρχίσει να θολώνουν καθώς έτριβε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Ο κόμπος στο στήθος κόντευε να φτάσει στο λαιμό. 

Την είχε πατήσει άσχημα. Η αδράνεια τους τόσες μέρες, το γεγονός ότι δεν είχαν ξεσπάσει αμέσως επάνω τους την εκδικητική τους μανία, την έκανε να νομίζει πως κανείς δεν θα νοιάζονταν για εκείνους. Ότι αργά η γρήγορα θα τους άφηναν στη μοίρα τους ή ότι θα τους έβαζαν και πάλι σε αυτό το απαίσιο βαν και θα τους εγκατέλειπαν στη μέση του πουθενά . Όλα όμως έδειχναν πως ο σκοπός τους ήταν άλλος. Θα τους κρατούσαν παγιδευμένους εκεί.

Κοίταξε με απελπισία την τεράστια σκάλα που φάνταζε να απλώνεται απειλητική μπροστά της. Από το πρωί υπήρχε έντονη κινητικότητα. Νωρίς- νωρίς τους έσυραν έξω από την αποθήκη, τους έδωσαν σκούπες και καθαριστικά και ανέθεσαν σε καθέναν να καθαρίσει μια ξεχωριστή περιοχή του κτιρίου. Για κακή της τύχη, εκείνης της είχε πέσει ο κλήρος να καθαρίσει την κεντρική σκάλα. Τρεις ολόκληρες ώρες πάλευε με έναν κουβά και ένα βρώμικο κουρέλι να καθαρίσει κάθε σκαλοπάτι. Και όσο κατάφερνε νε προχωρήσει προς τον επάνω όροφο, όλο και κάποιος περνούσε και τα γέμιζε με λασπωμένες πατημασιές. Η γυναίκα που την επέβλεπε, μια τριαντάρα με ξανθιά λιγδωμένα μαλλιά και μονίμως στραβά χείλη, την ανάγκαζε να επιστρέψει και πάλι στην αρχή.

Ήταν τόσες ημέρες χωρίς φαγητό και οι δυνάμεις της έμοιαζαν να την εγκαταλείπουν. Η μυρωδιά της χλωρίνης είχε διαποτίσει όλο της το κορμί και έκανε το στομάχι της να συσπάται. Εκτός αυτού, ένιωθε τα χείλη της πρησμένα από το χθεσινό χτύπημα. Η βραδινή επίθεση ήρθε ως γροθιά στην αξιοπρέπεια της και άνοιξε πληγές που έμεναν για χρόνια σφραγισμένες. Όλη τη νύχτα είχε μείνει ξάγρυπνη, με τα μάτια στυλωμένα στο κενό. Στα αυτιά της είχε ακόμη τα κλάματα και τα παρακαλετά των γύρω της που είχαν χάσει τις οικογένειές τους.