Werewolf Pain

Hoofdstuk 1

Diana

Ik staar voor me uit. Er is hier niks te doen in de cel. Ja, ik zit in de cel. Mijn ouders waren spionnen uit een andere roedel. De Alpha van de roedel is er achter gekomen en heeft mijn ouders vermoord. Mijn ouders wilden eigenlijk geen kind, maar ze dachten dat ik misschien wel handig zou kunnen zijn als dekmantel. Erg goed was ik blijkbaar niet, want toen ik drie maanden oud was, kwam de Alpha er al achter dat ze spionnen waren. De eerste vijf jaar van mijn leven ben ik opgevoed door een weduwe met de rang Omega. Mijn ouders waren in hun eigen roedel van de vijfde rang, Epsilon dus. In deze roedel waren ze Omega's. Nu ben ik vijftien, of zestien. Weet ik eigenlijk niet. Ik probeerde het wel bij te houden, maar dat gaat erg lastig als je bewusteloos bent. Ik ben er uiteindelijk maar mee gestopt. Eens in de zoveel tijd komen de Alpha, Bèta en Gamma naar de kelders om de gevangenen te martelen. Een keer per dag, zeven keer per week. Dat is het enige wat je hier meemaakt. Meestal komen ze ongeveer als ik mijn eten opheb. Nu ben ik ongeveer op de helft van mijn brood.

Blijkbaar ben ik erg ver in gedachten geweest, ik hoor de krakende deur van de kerkers al opengaan. Snel eet ik de rest van het brood op, te snel. Mijn maag kan het niet aan en ik voel mezelf misselijk worden. Mijn lichaam probeert over te geven, maar er komt niks uit mijn strot. Ik hoor een man lachen. 'Misselijk, wolfje?' Dan komt er een mix van brood en water uit mijn mond. 'Ruim dit op.' Commandeert de Gamma een van de wachters. 'En de wolf, Gamma?' 'Die doet niks, dit wolfje is nog zwakker dan de zwakste Omega. Het zal mij verbazen als ze überhaupt nog kan opstaan.' Beschaamd kijk ik naar beneden. Het is waar, in de kleine, donkere cellen kan je amper bewegen en het eten dat je krijgt is weinig. De wachter komt terug, ik had niet eens gemerkt dat hij weg was gegaan. De wachter doet de cel open en maakt de cel schoon. Dan loopt hij weer weg. 'Dus, wolfje, jij mag kiezen wie je vandaag gaat martelen. De Alpha, Bèta of ik. Wie kies je?' Ik kijk naar de grond en krijg met moeite uit mijn mond: 'Wilt u mij martelen, Gamma?' vraag ik, wat pijn doet aan mijn stem. 'Wat zei je, wolfje?' Ik voel gewoon dat de Gamma een grote grijns op zijn gezicht heeft. Hij weet dat het zeer doet om te praten. 'Wilt u mij martelen, Gamma?' herhaal ik. 'Natuurlijk, wolfje,' lacht de Gamma. Ik zou niet echt willen zeggen dat het een boosaardige lach is, maar vriendelijk is het zeker niet.

De Gamma stapt de cel in. Ik heb een "luxe" cel, in mijn cel staat een wapenkast, alle gevangenen die zo zwak zijn dat ze bijna niet kunnen lopen hebben een wapenkast in hun cel. Ook is hun cel een klein stukje groter zodat ze zich meer op ons kunnen uitleven. Vroeger moest ik naar de andere kant van de kelder lopen, maar dat vonden ze te lang duren, aangezien mijn spieren te erg verzwakt waren. 'Lig' beveelt de Gamma me. "BAM" hoor ik als ik mezelf op de grond laat vallen. Kracht om mezelf op te vangen en de val te verzachten heb ik niet. Het doet zeer, maar ik laat niks merken, bewegen en praten doet alleen nog maar meer zeer, plus, geen van de leiders van de roedel houd van zwakkelingen. "PETS" een zweep, "PETS" nog een keer, "PETS" en nog een keer. Elke keer als hij slaat, houd ik mijn adem in. "PETS" "PETS" recht op mijn longen. Ik probeer adem te halen, maar het gaat moeilijk. Ik tel de zweepslagen. Vijf, zes, zeven, acht, et cetera, zevenenveertig, achtenveertig, negenenveertig, vijftig. Na vijftig slagen stopt de gamma. 'Zit' beveelt hij. Met moeite en ribben die voelen alsof ze elk moment uit elkaar kunnen vallen kom ik omhoog en ik hap naar adem. "PETS" met zijn vlakke hand slaat de Gamma in mijn gezicht. "PETS" vijf klappen later heeft hij me in de hoek van de kelder geslagen, drie meter verderop. Ik heb mijn uiterste best gedaan om rechtop te blijven zitten, want als ik ga liggen, word de Gamma boos en hoogst waarschijnlijk pakt hij dan een zilveren zweep, en geloof me, zilver is geen pretje, binnen drie secondes brandt het door je vel heen. Mijn wolf is uitgeput, ik voel het kleine beetje energie dat Luna brengt verdwijnen en het lukt me niet meer om mijn ogen open te houden. Helaas val ik niet flauw. "PETS" een klap haalt me uit mijn gedachtes. Mijn oog beginnen te tranen door de klap vlakbij mijn oog, ik probeer ze in te houden, maar het lukt niet. Een traan ontglipt uit mijn ooghoek. De Gamma ziet het en grijnst. 'Ahw, moet je huilen, wolfje?' zegt de Gamma, terwijl hij een sarcastisch zielig stemmetje opzet. Ik kijk naar beneden. Ik hoor hoe de Gamma wegloopt, richting de wapenkast, ik spiek wat hij pakt.

De zilveren zweep. Inwendig zucht ik, ik wou wel echt zuchten, maar dan word mijn straf enkel erger en ademen doet zeer aan mijn ribben, laat staan zuchten. Ik hoor hoe de Gamma naar me toe loopt en ik knijp mijn ogen dicht. De Gamma trapt tegen mijn zij, zodat ik weer op mijn rug lig. De spieren in mijn gezicht trekken zich samen als ik ademhaal. "PETS" daar gaat de zweep. Deze keer hoor ik niet alleen hoe de zweep de huid op mijn rug raakt, maar ook het gesis wanneer mijn huid wegbrandt, nou ja, huid? Alleen aan het begin, daarna raakt hij mijn vlees. Ik tel de slagen weer, tien in totaal. De Gamma maakt een verontwaardigd geluid. 'Tien maar?' hij rolt zijn ogen 'je wordt steeds zwakker, hier heb ik toch niets aan! Na enkel tien slagen zie ik je ruggenwervel al! Doe er wat aan!' beveelt de Gamma. Ik weet dat het een bevel is, maar dan kan hij me net zo goed bevelen om in een kikker te veranderen. Ik hoor hoe de Gamma wegloopt en de cel dicht doet. Zoals altijd blijf ik liggen, pas als er eten is zal ik opstaan, hopend dat mijn wonden dan een beetje genezen zijn en ik een beetje normaal kan bewegen. Na een tijdje lukt het me om de pijn te negeren en val ik eindelijk in slaap.

&':B2]I

A/N: Wattpad is een beetje skeer en heeft voor de lol die tekentjes erbij gezet. Ik laat ze gewoon lekker staan. :) OOOOHHH, mijn eerste hoofdstukjeeee! Ik weet dat het wel even gaat duren voor mensen dit lezen, maar ik vind het best spannendddd.

1.096 woorden