Werewolf Pain

Hoofdstuk 16

Nerveus word ik wakker. Vandaag is de dag, de dag van mijn transformatie. Mijn spieren zijn stijf, ik zweet over mijn hele lijf en ik heb kippenvel. Ik heb het koud en warm tegelijk. Ik haal mijn haren uit mijn mond en staar naar het plafond. Mijn eerste transformatie. Ik vraag me af hoe Luna er uit ziet. 'Ik kan niet wachten tot je me voor het eerst ziet! Ik ben echt prachtig. Je zal versteld staan.' Ik lach zachtjes. Een vlaag van geluk waait over me heen. Ik lach zachtjes om haar. Zo heb ik haar nooit eerder meegemaakt, maar het voelt goed. Dit is mijn Luna. Zelfvertrouwen genoeg voor twee en dat is maar goed ook; ze mag het met mij delen. 'Ik heb er zó veel zin in! Eindelijk mijn poten strekken, dat heeft lang genoeg geduurd.' 'Ik hoop dat jij ervan geniet, ik heb mijn twijfels.' 'Als je eenmaal verandert bent, zal je je vrij voelen en zal je het echt geweldig vinden om mij te zijn.'

'Goedemorgen!' Laurel loopt de kamer binnen. 'Ben je al nerveus voor je eerste transformatie?' Angst borrelt opnieuw omhoog en ik begin nog meer te zweten. Russel loopt nu ook de kamer in. 'Laurel, het antwoord op die vraag lijkt me vrij duidelijk.' Grinnikt hij. 'Sterkte, meid. Eerst is het echt vreselijk, je voelt al je botten breken en helen en al je spieren rekken en verplaatsen, maar als het over is voel je je echt geweldig.' Verzekerd Laurel me. Ik voel hoe de adrenaline door mijn bloed pompt en hoe angst mijn lichaam overneemt. Het voelt alsof ik niet genoeg zuurstof binnenkrijg en paniekerig begin ik sneller te ademen, maar het werkt niet. Ik krijg niet genoeg lucht binnen en heb het gevoel dat ik stik. 'Begint haar transformatie?' vraagt Laurel, lichtelijk in paniek, maar ik hoor haar niet. 'Nee, we moeten zorgen dat ze rustig wordt, voordat ze flauw valt.' Antwoord Russel gehaast. 'Ik mindlink de Bèta.' Zegt Laurel, terwijl ze over mijn rug wrijft. Russel probeert mijn aandacht te krijgen.

'Diana, hé, Diana, kijk me aan.' Hij pakt mijn handen vast, maar ik heb nog steeds niks door. 'Diana! Hij klapt in zijn handen, vlak voor mijn ogen. 'De Bèta heeft de mindlink geblokkeerd. Wat doen we nu?' vraagt Laurel met paniek in haar stem. Voorzichtig tikt ze me op mijn wang. Ik voel een andere aanwezigheid in mijn hoofd, het roept naar me, maar alles is een wazige vlek en ik zie alleen beelden van botten die uitsteken door de huid, transformaties die op de helft stoppen, spieren die losschieten en dunne naalden die de van binnen hun weg naar buiten zoeken en de huid doorboren.

Langzaam wordt het net iets minder wazig en ik hoor stemmen in de kamer. Tintelingen verspreiden zich over mijn huid en ik leun in de richting van de tintelingen. Kort heb ik het gevoel dat ik val, voordat ik tegengehouden wordt. Er komen steeds meer tintelingen en ik merk dat ze me rustiger maken. Ik ontspan in de tintelingen. 'Hallo kleine mate' het klinkt als een fluistering die door mijn hele hoofd galmt. 'Doe je ogen open.' Ik doe wat de stem zegt en open mijn ogen. 'Hoe gaat het, kleine mate?' Ik volg het geluid en kijk naar het gezicht van Bèta Luke. Als verdoofd kijk ik hem aan. Zonder emotie te voelen. Langzaam kom ik uit mijn trans. Ik voel een aantrekkingskracht naar de Bèta. Ik draai me in zijn richting en strek mijn armen naar hem uit. Hij tilt me uit het bed waar ik al weken in lig en houd me stevig tegen zijn borst. Ik ontspan me volledig en geniet van de tintelingen die de matebond veroorzaakt.

'Graag gedaan.' Mompelt Russel, voordat Laurel hem de kamer uitsleept. 'Gaat het?' vraagt de Bèta aan me. Ik knik lichtjes en krul me op tot een klein bolletje in zijn armen. De Bèta legt me terug in het bed. 'Als je gaat slapen, zit je niet zo te wachten tot je transformatie en dan duurt het minder lang.' Zegt hij. Proberend me er van te overtuigen om mijn ogen dicht te doen, maar ik klem zijn shirt vast. Ik wil niet dat hij weg gaat. 'Ik ook niet. Vraag hem om te blijven.' Mentaal schud ik mijn hoofd. Ik heb geen zin om te praten. Zij vraagt het maar aan Havoc. Luke grinnikt zachtjes. Ik voel de trillingen, aangezien ik mezelf tegen hem aan gedrukt heb. 'Dus je wil dat ik blijf?' Mentaal knik ik en ik voel hoe Luna mentaal haarzelf een facepalm geeft. Luke stuurt me een vragende blik en Luna zucht. Ik klem me nog steeds vast aan zijn shirt. 'Misschien moet ik even een stoel pakken, want ik ben niet van plan hier een paar uur te blijven staan. Heel even schud ik mijn hoofd lichtjes. 'Je wil dat ik blijf staan?' vraagt hij me. Ik schuif een klein stukje naar achter en trek zachtjes aan zijn shirt. Verbaasd en onbegrijpend blijft de Bèta naast het bed staan. 'Ga nou liggen!' zeurt Luna tegen de Bèta. Nog steeds verbaasd knippert hij twee keer, voor hij zijn schoenen uittrapt en in het bed gaat liggen. Ongemakkelijk kijkt hij naar me, terwijl ik me als een koalabeer aan hem vastklem, niet van plan hem nog los te laten. 'Mij' grom ik. 'Van mij,' terwijl ik mezelf met al mijn kracht vastklem.

We liggen daar een paar uur, als een naar gevoel zich door mijn lichaam spreid. Adrenaline schiet door mijn aderen, mijn ogen wijd open en mijn hele lichaam voelt heet aan. Ik laat Luke los, maar dat zorgt maakt het alleen maar erger, waardoor ik me aan hem vastklem alsof mijn leven er vanaf hangt. 'Rustig, pup, wat is er?' vraagt hij. Zijn stem klinkt zacht. Ik kreun als het vreselijke, maar toch bekende gevoel van een bot dat breekt me overrompelt, eerst denk ik dat het komt door mijn strakke grip op de Bèta, maar als al snel nog een bot breekt, weet ik dat dat niet zo is. Wanneer al ongeveer vijf botten gebroken zijn, besef ik me dat mijn eerste transformatie begonnen is. Als drie botten tegelijk langzaam buigen en breken. Nog nooit eerder heb ik zo goed begrepen waarom radbraken zo'n geweldige matermethode is. Ik kreun nogmaals. Een brandend gevoel verspreid zich door mijn longen, waardoor ik realiseer dat ik in moet ademen. Met een pijnlijke blik kijkt Luke me aan. 'Ik breng je naar buiten.' Terwijl hij me optilt breken een stuk of twintig botten, waaronder een van mijn ribben, die nu in mijn longen prikt. Bevend haal ik adem.

Als Luke me eindelijk neerlegt, voel ik een paar ruggenwervels op de goede plaats schieten. De pijn in mijn rug verminderd, maar een doffe pijn blijft. Ik adem zo min mogelijk om er voor te zorgen dat mijn ribben niet breken, maar het is onvermijdelijk en een gewurgde kreet verlaat mijn mond. Ik probeer met mijn trillende hand Luke vast te pakken, maar de botten in mijn hand breken. Ik schreeuw. Het klinkt als een woeste oorlogskreet. Mijn stembanden veranderen en de schreeuw veranderd naar een soort gegorgel. Ik voel hoe alle ribben die nog niet gebroken waren breken en langzaam naar hun nieuwe plaats toe buigen. Opgelucht haal ik adem, maar lig compleet stil, geen enkele andere spier trekt zich samen en ik voel me opgelucht. 'Mate, nog lang niet al je botten zitten op de goede plaats, ik ben bang dat je zult moeten bewegen, zodat ze kunnen verplaatsen.' Hij veegt mijn haar uit mijn mond en voor mijn ogen weg. De pijn vervaagd een beetje. 'Gebruik hem als kussen.' Zegt Luna tegen mij. 'Wat?' vraag ik verward. 'Ga op hem liggen, het zal de pijn verminderen.' 'En al mijn botten breken.' Kaats ik naar haar. 'Diana?' Luke schud mijn schouders en pijn neemt mijn lichaam over. Ik maak een piepend geluidje. Voorzichtig kruip ik iets dichter naar Luke toe.

Volgens mij begrijpt hij de hint, want hij pakt me voorzichtig op en legt me op zijn schoot. Pijn schiet door mijn lichaam, maar het word minder zodra ik zijn borstkas raak. Ik gil als ik nog meer botten voel breken. De pijn wordt me bijna te veel, maar Luke port me. 'Hé, niet bewusteloos raken. Dat is gevaarlijk tijdens transformeren.' Zijn woorden zijn goed bedoeld, maar komen niet heel troostend over. Ik voel hoe nog meer botten verplaatsen en stoot een kreet uit. 'Als het goed is was dit het meeste wel.' Zucht de Bèta opgelucht. Mijn organen veranderen en verplaatsen en zuur komt omhoog. Ik draai mijn hoofd opzij, maar kots nog steeds deels over mijn mate heen. Mijn spieren veranderen en haren doorboren mijn huid. Hevig hijgend lig ik als wolf op mijn mate. De pijn ebt weg en ik geef alle controle aan Luna, zij heeft in tegenstelling tot mij veel energie en de rest van de dag speelt ze en rent ze met Havoc met mij als enkel een vage schim in haar achterhoofd.

A/N: Ik was van plan hoofdstukken als back-up te houden, maar aangezien ik bijna nooit wifi heb op mijn laptop, heb ik ze er maar opgezet. Ja, ik ben heel slecht in schrijven, vooral in eraan beginnen.