Werewolf Pain

Hoofdstuk 33

De zware ijzeren deur voor Caidens cel wordt opengemaakt. Verbaasd kijkt hij naar de wachters. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij. "De Alpha verwacht je in zijn kantoortje." Mompelt een van de wachters. Ik sta achter de wachters, ter bescherming. De cellen zijn een stuk comfortabeler geworden, vooraan zijn de cellen met een bed, kast, tafeltje, toilet, kraan en douche. De gevangenen vooraan kunnen met elkaar praten en soms worden er zelfs spelletjes gespeeld. Des te meer je naar achteren gaat, des te zwaarder beveiligd de cellen zijn. In het midden zijn cellen met enkel een bed, toilet en kraan en achteraan is er alleen nog een matje om op te slapen en een gat voor je behoeftes. Helemaal achteraan, in een aparte ruimte, zijn compleet lege cellen met enkel boeien er in, hoewel we eigenlijk alleen de voorste cellen gebruiken. Alleen de voorste cel wijkt af van alle anderen, Caiden's cel. De voorste cel is aangepast zodat hij makkelijker begaanbaar is voor iemand in een rolstoel. Toen ik hem neerschoot heb ik zijn ruggengraat geraakt. Hij is verlamd tot onder zijn ribben.

Luke is nu drie maanden Alpha, wat niet heel lang is, maar in een korte periode is redelijk veel gebeurd. Alles is uitgelegd aan de pack, Luke is Alpha geworden, en ik zijn Luna. Jax is zijn Bèta en Russel is Gamma geworden. Daarna hebben we meer details en gegevens achterhaald van de aanvallen die Caiden organiseerde. Sommige gegevens weet zelfs hij niets van af. Zelfs voor hem werden dingen achterwege gelaten. Onder andere het dodental, een paar honderd soldaten zijn weggerend tijdens het gevecht, niemand heeft geprobeerd ze te stoppen. Een hoop wolven waren vermist en een hoop lijken moesten geïdentificeerd worden, maar het is hem gelukt. Ondertussen heb ik er voor gezorgd alles binnen de pack soepel verliep.

Ik volg Caiden en de wachters richting het kantoor, waar Luke ons opwacht. Ik neem plaats naast Luke op zijn luxe, brede stoel, die eigenlijk bedoelt is voor één persoon, maar we zitten er vrijwel altijd samen op. Caiden lijkt gepijnigd door de gedachte dat hij geen mate meer heeft, en dat het zijn eigen schuld is. Luke lijkt dit ook te zien. "Haar naam was Avery Moore." Zegt hij. Caiden kijkt Luke verward aan, voor dat hij snapt waar het over gaat. " Avery Moore." Herhaalt Caiden, om te weten hoe het voelt om haar naam uit te spreken. "Avery was 27, ze heeft van haar twintigste tot haar vijfentwintigste de wereld over gereis, op zoek naar haar mate. Nadat ze bij alle packs langs was geweest, bij sommige meerdere malen, heeft ze de hoop om haar mate ooit nog te vinden opgegeven. Een paar maanden later ontmoette ze een andere wolf, zijn mate was vermoord tijdens een van de aanvallen." "Zelfs al had ze me gevonden, ze zou te goed voor me zijn geweest, maar ik ga er voor zorgen dat haar dood niet voor niets was. Ik heb zoveel mensen vermoord, maar zij was degene die daar een einde aan maakte. De laatste keer dat ik een pack aan viel was zes weken voor ik gevangen werd gezet."

"Caiden," begin ik, "Je mate had een kind." Hij knijpt zijn vuisten dicht en haalt diep adem. "Ik heb honderden onschuldige mensen vermoord, maar ik kan amper beseffen dat ik de soldaten opdracht heb gegeven om alle kinderen te vermoorden, die geen benul hadden van wat er met hun en om hen een gebeurde." "Je snapt me niet." Zeg ik. "Je mannen hebben zich niet altijd even goed aan de opdrachten gehouden. Tientallen kinderen zijn de gebouwen uit gesmokkeld en bij verschillende weeshuizen achtergelaten. Het probleem is dat het weeshuizen voor mensen zijn. De mensen die een van de kinderen zouden adopteren, zouden geen idee hebben dat hun kind een weerwolf is. We hebben de kinderen uit de weeshuizen gehaald en naar The Golden Guardians pack gebracht, zij beschikken over een weeshuis. Ook hebben we contact opgenomen met de mensen die een weerwolf kind hebben geadopteerd. We hebben hen er van op de hoogte gebracht dat hun kind het weerwolf gen heeft, maar dat ter zijde, Avery's zoontje, genaamd Levi (/li:vai/), is ook in het weeshuis van The Golden Guardians beland. Ik vond dat jij als eerste de keuze moest hebben gehad om hem te adopteren, voordat een ander stel hem adopteert." Caiden kijkt me ongelovig aan. Hij lijkt zichzelf even wakker te schudden. "Hoe lang kan ik er over na denken?" Ik kijk Luke vragend aan. "Twee dagen?" Luke knikt ter bevestiging.

Die zelfde avond nog vroeg Caiden of hij met ons kon spreken. "Ik wil hem adopteren, alleen hoe gaat dit werken. Ik zit in een rolstoel, wat als ik over hem heen rijd? Bovendien, ik zit vast, ik kan niet zomaar vrijgelaten worden." "Luke en ik hebben het hier al over gehad. We hebben besloten dat als je er voor om Levi te adopteren, je vrijgelaten wordt. Jullie krijgen een kamer in het packhuis, zodra wij waarnemen dat er iets niet gaat zoals het hoort, zal Levi over worden geplaatst naar een ander gezin en kom jij weer vast te zitten, hoewel we er van uit gaan dat dat niet nodig is." Hij knikt. "Maar ik weet niets van kinderen af. Hoe kan ik een goede vader voor hem zijn?" Ik kan aan Caiden zien dat hij Levi graag wil adopteren, maar hij is bang dat hij niet goed voor hem is. "Je kan natuurlijk een van de dames uit de pack om hulp vragen. Wij kunnen ook wel een handje helpen, toch?" Antwoordt Luke voor ons beide. "Zou het niet egoïstisch van me zijn om mezelf het kind van mijn mate toe te eigenen? Ik heb haar leven verpest, ik wil niet dat dat van hem ook verpest wordt." "Niet als het aan ons ligt. Wij zullen je helpen."

Het blijft even stil, tot Caiden de stilte weer verbreekt. "Ik doe het. Ik ga Levi adopteren." Ik vlieg hem bijna om zijn nek, maar Luke zag het al aankomen en gromt laag. Zucht, mates zijn soms té beschermend. "Oké, rustig tijger." Luke rolt met zijn ogen en slaat zijn armen beschermend om me heen. Ik zucht maar ga verder met het gesprek. "Zou je iets meer willen weten over hem?" "Graag," knikt Caiden. "Oké, Levi Moore is zes maanden oud, geboren op zestien maart 2018 om zeven voor half negen 's ochtends. Zijn ouders zijn Avery Lilah Moore-Parsons en Noah Moore. Hij is geboren in The Morning Furs pack en heeft daar de eerste drie maanden van zijn leven gewoond. Levi stamt niet af van wolven met hoge ranken. Hij heeft bruin haar en bruine ogen. Voor zover bekend geen gezondheidsproblemen, allergieën of aandoeningen. Dat is alles wat we van hem weten." "Bedankt, voor alles, voor deze kans. Woorden kunnen niet beschrijven hoe dankbaar ik jullie ben dat jullie mij deze kans geven."