Werewolf Pain

Hoofdstuk 13

Enjoy. :)

‘Wakker worden, kleine mate.’ Luna is meteen klaarwakker bij het horen van haar zielsverwant, wat er voor zorgt dat ik ook niet meer kan slapen. ‘Luna’ grom ik. ‘Jaaaa’ antwoordt Luna lieflijk. ‘Ik dacht dat je hem haatte. Stop eens met zwijmelen!’ ‘Ja, dat probeerde ik ook, maar hij is gewoon zo lief en sterk en knap en bezorgd en sexy en’- Snel bouw ik een muur om haar heen.

Snel gooit Luna de muur om. ‘Hey! Dat is niet aardig!’ Luna neemt de controle over en sluit me daarna buiten. Luna? Luna! Wat doe je? Probeer ik naar haar te schreeuwen, maar ze lijkt niets te merken. Ik kan alleen zien waar Luna naar kijkt. Ik heb geen controle over mijn lichaam. Luke lijkt er niets van te merken. Wanneer Luna probeert over te nemen en ik houd haar tegen, zouden mijn ogen zwart worden en als de wolf overneemt en emotioneel is zijn ze ook zwart, maar aangezien Luna helemaal oké is en dit alleen doet om mij te irriteren, heeft hij niets gemerkt. Arme ik, opgesloten in mijn eigen lichaam.

‘Leuk gesprek gehad met je wolf?’ glimlacht Luke. ‘Ja’ glimlacht Luna. ‘We hadden het over hoe ontzettend lief en knap je bent.’ Luke grijnst. Luna kijkt hem aanbiddend aan. ‘Ik heb je ontbijt op het nachtkastje gezet.’ Zegt Luke. Langzaam knikt Luna zonder het oogcontact tussen haar en Luke te verbreken. Langzaam glijden haar ogen iets af naar zijn shirt. Ik weet gewoon dat Luna in haar hoofd Luke zit uit te kleden. Luna! Gil ik, maar het bereikt haar niet. Mijn hand glijd onder zijn shirt en aait zijn sixpack. Luke kijkt me vreemd aan. ‘Jij bent niet Diana, of wel?’ Alsof ze betoverd is schud Luna mijn hoofd. ‘Luna, je bent, ehm, erg aardig, maarreh, ik zou graag Diana even terug willen als dat mag?’ ‘Is Diana zoveel beter dan ik? Ik houd van je!’ ‘Luna, jij bent mates met Havoc. Ja, Havoc en ik zijn deels hetzelfde, maar hij is een wolf en ik een mens. Ga maar naar Havoc toe. Hij wil graag met je praten.’ Een beetje teleurgesteld trekt Luna zich terug om met Havoc te praten en ik krijg de controle terug.

‘Zo, dat was raar.’ Is het eerste wat ik zeg als ik de controle terug heb. Luke lacht. ‘Had je echt geen controle?’ ‘Nee, het ene moment had ik een muur om haar heen gebouwd en een seconde later bouwde zij er een om mij heen. Ik wist niet wat ik kon doen.’ Zachtjes lacht de Bèta. ‘Je moet haar muur zoeken en de muur denkbeeldig kapot maken. Waarschijnlijk kost het eerst veel moeite, maar later word het makkelijker. ‘Misschien is het makkelijker om me in te beelden dat ik een muur kapot maak als ik het ook echt kan.’ Ik kijk hem verwijtend aan. ‘Waarom kijk je me zo aan?’ ‘Waarom mag ik niet trainen?’ Ik kijk hem doordringend aan. ‘Ik wil niet dat je pijn hebt. Trainen in de pack gaat er soms nogal heftig aan toe en als het er op aan komt dan breng ik je naar de schuilkelder en bescherm ik je.’ Zegt hij, onwillekeurig denk ik me een plaatje in van hem hoe hij er nu uit ziet met oren omlaag. ‘Maar wat als ik nog niet in de schuilkelder ben? Ik kan niet lopen, dan moet je me langs het gevecht dragen. Met mij in je armen kun je nauwelijks vechten. Plus, ik wil niet dat de pack me ziet als een zwakkeling.’ ‘Luke gromt. ‘Ze zullen je niet zien als een zwakkeling.’ ‘Ook al bedreig je ze zodat ze dat niet zullen zeggen, als ik alleen maar in bed lig en niets doe behalve eten, praten en uit bed vallen,’ Luke gromt wanneer ik dat zeg. ‘dan zullen ze het alsnog denken.’ ‘Je gaat niet trainen. Desnoods zorg ik ervoor dat je twintig bodyguards krijgt, maar je gaat niet trainen.’

Ik pak mijn bord en begin met mijn ontbijt. ‘Mag Laurel vandaag langskomen?’ Vraag ik met volle mond.  De Bèta trekt een van zijn wenkbrauwen op. ‘Mag Laurel vandaag langskomen?’ herhaal ik, nog steeds met volle mond. ‘Eet eerst je mond leeg.’ Grinnikt de Bèta zachtjes. Ik kijk hem raar aan. ‘Dat is beleefd.’ Ik haal mijn schouders op en eet door. ‘Mag het nou of niet?’ Er valt een stuk brood uit mijn mond. De Bèta zucht. ‘Oké, ik zal kijken of ze kan.’

Ik ben alleen in de kamer en ik verveel me. Ik heb mijn laken gladgestreken en daarna alle kreukels in het laken al twintig keer geprobeerd te tellen, maar elke keer kom ik op iets anders uit en ik besloot het maar op te geven. ‘Hallo! Heb je me gemist?’ vrolijk loopt Laurel de kamer binnen. ‘Hey, eindelijk ben je er. Ik verveelde me en ik heb je hulp nodig. ‘Dat vat ik op als een “ja,” waar heb je mijn hulp bij nodig?’ ‘De Bèta wil niet dat ik train en zegt dat hij me wel beschermt, dat hij twintig bodyguards regelt en elke keer als ik hem probeer te overtuigen, praat hij er omheen. Weet jij iets waardoor ik hem zo kan manipuleren dat hij inziet dat het een dom plan is om mij niet te laten trainen? Niet alleen zodat ik mijn eigen dingen kan regelen en mezelf kan beschermen, maar ook zodat de pack me niet zwak vind.’ ‘Oh, wow, ehm, nu zo snel niet, maar ik kan wel naar de bibliotheek gaan en een paar boeken halen en dan kunnen we die samen doorzoeken. Is dat goed?’ ‘Ik vind het goed, alleen kan ik niet lezen.’ Antwoord ik beschaamd. ‘Je kan niet lezen?’ roept Laurel verbaasd uit. ‘Nee, in de cel heb ik nooit kunnen lezen en ik weet niet of ik het ooit wel geleerd heb.’ Antwoord ik zonder haar aan te kijken. ‘Ik mindlink Russel wel even. Als hij Zabo meeneemt kan jij met Zabo spelen en dan helpt Russel mij om de boeken te doorzoeken. Ik wil je later wel leren lezen, maar dat is nu niet heel handig.’

De rest van de dag heb ik met Zabo gespeeld. We hebben eerst heel lang geapporteerd met een tennisbal en daarna ben ik samen met Zabo in slaap gevallen. Ik word wakker gemaakt door Laurel. ‘Hey Diana, was het leuk met Zabo?’ Ik knik. ‘Volgens mij hebben we iets gevonden. Heel logisch en dom dat we daar niet eerder op zijn gekomen, maar alsnog.’ ‘Wat is het?’ vraag ik haar. ‘Als jij je inbeeld wat allemaal slecht is aan het idee van niet trainen en Luna vervolgens zogenaamd gaat klagen bij Havoc, zal Havoc dat waarschijnlijk tegen Luke zeggen omdat hij wil dat er iets tegen gedaan wordt. Het is hartstikke simpel en er kan alsnog een hoop fout gaan, maar iets beters konden we niet vinden. ‘Ik doe mee!’ Luna is meteen enthousiast. ‘Als we gaan trainen betekent dat ook dat ik je makkelijker buiten kan sluiten. Vind je dat echt oké?’  ‘Als dat betekent dat we deze kamer uit kunnen en kunnen rennen, doe ik mee. Ik haat opgesloten zijn in deze kamer.’ Klaagt ze, terecht ook, ze is een wolf. ‘Bedankt Luna’ ‘Geen dank.’ ‘Luna doet mee.’ ‘Mooi! Ik denk dat wij maar naar huis moeten. Straks komt de Bèta en vanavond gaan jullie hem proberen over te halen.’ Zegt ze streng, alsof het niet al afgesproken was.

Het is al laat in de avond. Luna heeft gedaan alsof het dromen waren zodat hij niet zomaar de kamer in zou stormen en erachter zou komen dat het allemaal in scène was gezet. Voor de zekerheid heb ik mijn ogen dicht en doe ik alsof ik slaap. Mijn rug naar de deur en het gat in de muur toe. Dat gat moet trouwens hoognodig dicht gemaakt worden want ik heb echt geen privacy meer. Langzaam dwaal ik af. ‘Luna, neem jij de controle over? Maar sluit me niet buiten alsjeblieft, als je moe bent ga je gewoon slapen, maar als je nog met Havoc wil praten dan blijf je wakker. Ik ga slapen. Welterusten.’ ‘Slaap lekker, Dian.’