Werewolf Pain

Hoofdstuk 22

"Het begon allemaal zo ongeveer zes weken geleden. Luke liet mij het territorium van The Lunar Shadows zien. De pack waarvan hij de Bèta is. Niet alleen buiten, maar ook binnen, is er gigantisch veel ruimte om te trainen. Vlak na de rondleiding had ik een geweldig idee en dat idee brengt ons naar waar ik nu sta. De tweede verdieping van het packhuis, het gedeelte dat bijna de helft van de verdieping opneemt. Nog groter dan het Alpha, Bèta en Gammahuis bij elkaar. De sportzalen.

De eerste dagen bracht ik hier ongeveer een uurtje door. Een uur werd twee, twee uren werden drie en ondertussen breng ik hier vrijwel al mijn vrije tijd door. Terwijl Luke papierwerk doet, ben ik bezig met trainen. Niet alleen omdat ik, en nu besef ik me dat beter dan ooit, hiervoor ontzettend slap was, maar ook om de pack te kunnen verdedigen en zodat de rest van de pack niet het idee krijgt dat ik niets doe. Nu zullen sommigen van jullie denken: "Waar is Luke gebleven?" Aangezien ik de dagen hier voorafgaand praktisch gezien aan hem vast gelijmd zat. Luke heeft me eindelijk zijn mark gegeven en natuurlijk, anders zou Luna haarzelf niet zijn, nam Luna direct controle en heeft ze hem ook haar mark gegeven. De meestenhebben het nooit over hoeveel pijn het eigenlijk doet om gemarkeerd te worden.Ik denk dat ze het vergeten, door het geweldige gevoel dat er na komt.

Behalve trainen, krijg ik nu ook les, twee keer twee uur, per dag. Luke heeft aan Laurel gevraagd of ze mij iets van lezen en schrijven bij kan brengen, aangezien hij zich blijkbaar elke morgen zorgen om mij maakte, omdat ik niets had gezegd en geen briefje had achtergelaten. Dat brengt ons hier, aan de eettafel in het Bètahuis. Waar Laurel mij momenteel een soort brief laat schrijven over "hoe mijn leven is verandert over de afgelopen weken, of zoiets." Dit is als het ware een toets om te kijken of ik klaar ben met de lessen en goed kan lezen en schrijven."

Ik laat het papier aan Laurel zien. Ze laat haar ogen snel over de pagina glijden. "En?" Laurel springt de lucht in met haar vuist de lucht in. "Eindelijk! Volgens mij is het foutloos, in ieder geval geen opvallende fouten, dus we zijn klaar. Niets persoonlijks, het nam alleen heel veel tijd op." Ik lach zachtjes. "Het maakt niet uit. Die lessen namen ook echt veel tijd op." Ze knikt. "Ik ga kijken of Russel nog hulp nodig heeft met koken." We omhelzen elkaar, voordat Laurel terug naar haar huis gaat en ik naar Luke.

"Hallo Luke" "Hallo, hoe is het gegaan?" Vraagt Luke, zonder op te kijken van zijn stapel papieren. Ik loop naar hem toe en ga achter hem staan. Mijn kin rust ik op zijn hoofd. "Ik ben klaar met de lessen. Laurel kon zo snel geen fouten vinden." "Hm, dat is mooi." Hij kijkt me aan. "Volgens mij ben ik ook klaar. Ik heb het formulier om je op te nemen in de pack ingevuld, daarvoor moest ik weten uit welke pack je kwam en je familie natrekken. Volgens mij is dit het." Hij rolt zijn stoel iets naar achteren, zodat ik op zijn schoot kan zitten. Hij haalt een formulier tussen de stapel vandaan. De meeste dingen zijn voor mij al bekend, maar een aantal wist ik nog niet. "Je ouders heetten Susan en Michael Davey, ze waren spionnen voor The Mystic Manes, maar jij was onwetend van hun daden en je bent geen gevaar voor onze pack. The Mystic Manes houden de meeste gegevens geheim, waardoor namen onbekend zijn, maar we weten dat je geen directe meer familie hebt. Je grootouders van je moeders kant zijn overleden tijdens een aanval op hun pack, The Feather Furs. Je grootvader van je vaders kant is overleden aan een onbekende ziekte, je grootmoeder kort daarna, waarschijnlijk door het verlies van haar mate."

Ik had het al verwacht, maar ik weet niet wat ik moet zeggen wanneer bevestigd wordt wat ik al die tijd al dacht. Ik heb geen familie meer. Ik kruip wat dichter tegen Luke aan. "Het spijt me. Ik weet dat je hoopte dat je misschien nog ergens familie had. Ik hoopte dat ik iets zou vinden, maar.." Hij schud zijn hoofd terwijl hij me spijtig aan kijkt. "Het is oké. Het was ook niet te verwachten. Ik weet niet wat ik dacht. Het was valse hoop." Ik zucht. "Maar nu word je lid van een hele nieuwe en grote familie. Je nieuwe pack. The Lunar Shadows." Hij probeert zijn trots voor zijn pack te verbergen. "Het is oké, Luke, je bent trots op je pack en dat hoef je niet te verbergen. Ik ben blij dat ik straks een pack heb." Hij glimlacht naar me. "Ik ga naar de Alpha om te regelen dat je inwijding zo snel mogelijk plaats vind." Hij maakt aanstalten om op te staan, maar ik houd hem tegen. "Eerst, gaan wij lunchen, want ik heb trek en ik neem aan dat jij ondertussen ook wel iets lust."

Na het eten lopen we samen richting het kantoor van de Alpha. "Hallo Alpha Caiden." Groet Luke de Alpha zodra we binnen komen. "Nooit gehoord van kloppen? Wat kom je hier doen?" Vraagt hij aan Luke, mij negerend. Luke rolt met zijn ogen. "We komen de formulieren inleveren voor Diana's inwijding in de pack. Het duurde even voor ik alle gegevens had, maar volgens mij is dit het." Luke overhandigd Caiden de papieren. "Mooi, ik zal regelen dat ze zo snel mogelijk wordt ingewijd. De packleden begonnen zich al af te vragen waarom ze nog geen officieel lid was. Ik zal zo snel mogelijk de details doorgeven. Jullie kunnen gaan."

Hand in hand lopen Luke en ik het kantoor uit. "Dat ging beter dan ik had verwacht." Zeg ik. "Wat had je dan verwacht? Dat hij ons de pack uit zou sturen? Ik ben nog steeds zijn Bèta. Hij zal het misschien nooit toegeven, maar zo snel kan hij geen vervanger vinden. Hij heeft een Bèta nodig en zijn mate zal jouw hulp nodig hebben wanneer hij haar vindt." "Ik had verwacht dat hij zogenaamd belangrijkere dingen te doen had, of dat hij het zou proberen uit te stellen." Geef ik toe. Samen lopen we terug naar boven. "Maar dat maakt allemaal niet uit. Binnenkort ben jij ook een lid van The Lunar Shadows." Ik glimlach. "Hoeveel er kan gebeuren in een aantal weken."