Werewolf Pain

Hoofdstuk 29

Tweede hoofdstuk gepubliceerd vandaag, lees eerst H28. :)

"Goedemorgen." Verward kijk ik om me heen, me afvragend waar ik ben. Tot ik me realiseer dat ik terug ben in het tunnelstelsel. Verward kijk ik de jongen met de bruine haren aan. "Aangezien jij helemaal panisch werd, kon je niet langer in het packhuis blijven. Iedereen had door dat er iets aan de hand was en dat moeten we niet hebben, dus welkom terug!" Lacht hij, het is vriendelijk bedoelt, maar toch komt het een beetje duister over. De blonde jongen komt naast hem staan. "Over een uur of twee hoort de monnikskap uitgewerkt te zijn. Denk er aan, we kunnen alles horen wat je naar wie dan ook stuurt." Ook al ben ik natuurlijk niet blij om terug te zijn, toch ben ik deels opgelucht, het is fijn om te kunnen zeggen en kijken naar wat ik wil, zonder dat de pack elk moment opgeblazen kan worden.

"Aangezien je hier nog wel een tijdje blijft, is het misschien wel netjes als we ons eindelijk een keer voorstellen. Ik ben Lewis, en dit is Tristan." Zegt de bruine jongen. "Mogen we jouw naam ook weten?" Bedenkelijk kijk ik ze een poosje aan, voor dat ik besluit dat het niet zoveel kwaad kan. "Mijn naam is Diana." Zeg ik. "Waarom ben ik hier? Mensen zullen doorhebben dat ik weg ben en Luke zal waarschijnlijk een hele opsporingsploeg achter me aan sturen." Vraag ik. "Daarom hebben we niet zo veel tijd, dus gaan we nu het plan uitleggen." Begint de blonde jongen.

"Jullie Alpha terroriseert andere packs." Vervolgt hij. "Hij maakt geheime verdragen en gaat verbonden aan achter de ruggen van alle andere packs om, en niet alleen met andere packs, ook met rogues. De afgelopen jaren zijn verschillende packs met de grond gelijk gemaakt door jullie Alpha. Alles wat verkocht kan worden, wordt verkocht en de grond gebruikt hij om bedrijven op te plaatsen. Vrouwen en kinderen worden gevangen gezet en de mannen worden gedwongen om te vechten, door te dreigen de vrouwen en kinderen te vermoorden. Ze moeten vechten zonder uitrusting en krijgen slecht en weinig te eten. De meesten zijn eigenlijk te zwak om te vechten, honderden mannen zijn al overleden. Wanneer de mannen dood zijn, worden de vrouwen en kinderen ook in koelen bloede vermoord. Door gigantische aantallen, van meestal meer dan duizend vechters, lukt het hem om nog meer packs te veroveren, met het uiteindelijke doel om de Alpha van alle weerwolven te zijn, zelfs de rogues."

Geschokt kijk ik hem aan. "Hebben jullie hier bewijs van?" "Genoeg. Hij is erg slecht in sporen verbergen, we hebben honderden lichamen gevonden. Allemaal zonder uitrusting, de meesten ondervoed. Ook hebben we een aantal gigantische gebouwen gevonden. Allemaal kleine kamertjes, geen raam, bed of toilet, niets. En in zo'n kamertje zit dan een gezin. Moeders met kinderen vooral. Kamertjes van misschien vier vierkante meter. Ze zitten daar in hun eigen uitwerpselen. De stank is niet te harden daar, maar ze kunnen niet weg. Jullie Alpha is erg slordig, alle gebouwen staan op zijn naam. Hij had niet verwacht dat iemand er achter kwam, voordat het te laat was. Alle packs weten dat er iets goed mis is, dat jullie pack van niets weet, is genoeg. Alle Alpha's hebben het te horen gekregen afgelopen vergadering. Met de dringende oproep alle informatie die bruikbaar kan zijn te delen. Alle Alpha's hebben tenminste iets op papier staan, ondertekend en alles, behalve jullie Alpha. Bovendien hebben we interessant beeldmateriaal vanuit zijn kantoor."

"En wat kan ik hier aan doen? Ik kan het niet opnemen tegen een Alpha, bovendien, niemand gaat me geloven. Ik kan niets tegen hem maken, hij heeft me bij de keel voordat ik er überhaupt aan denk om hem aan te vallen." Roep ik, uit frustratie trek ik aan mijn haar. "Rustig, we gaan je niet onvoorbereid naar hem toe sturen. We gaan je eerst trainen. We gaan je leren schieten." Ik haal diep adem. "Oké, ik zal het proberen, maar voordat ik ook maar ergens mee akkoord ga, wil ik eerst bewijs zien dat hij echt overal achter zit." Zeg ik, geleidelijk aan voel ik dat Luna ook terug komt, maar ze houdt zich stil.

En zo lieten ze me beeldmateriaal vanuit het kantoor van Alpha Caiden zien. Oproepen waarin hij haarfijn uitlegt waar een wanneer de aanvallen plaats moeten vinden en wat er met de families gedaan moet worden. De families van de mannen die het waarschijnlijk niet lang volhouden, worden al omgebracht voordat het gevecht is begonnen. "Aangezien de mannen er toch nooit achter zullen komen." Waren de onverschillige woorden van de Alpha. Daarna lieten ze me beelden zien vanuit de gebouwen waar de families zitten, zoals ze al zeiden, piepkleine kamers met vermagerde en verzwakte mensen, die op de vieze grond liggen of zitten, dezelfde grond waar ze moeten eten en dezelfde vieze grond bedekt met urine, braaksel en wat nog meer. Sommigen zijn verplicht om in een kamer te zitten met hun overleden familielid. Sommigen ondertussen al aan het rotten. Een donkere, gure plek. Een plek waar alles was positief is wordt verpletterd. Dromen, families, levens, niets houdt stand. Als laatst lieten ze me beelden zien van de aanvallen. Rijen met mannen, ondervoed, in geen vorm om te vechten, zonder uitrusting, maar toch vastbesloten om te vechten, vechten voor hun gezin. Zo verzwakt dat ze niet door hebben, niet voelen dat hun gezin allang dood is. Honderden, duizenden levens zijn verspilt, alleen omdat één man alles voor zichzelf wil. Alle macht en alle controle. En die man, is mijn Alpha, mijn mate's beste vriend, Alpha Caiden.

"Wat is het plan?" Vraag ik aan Tristan. "Ze vertrouwen jou. Ons zouden ze meteen vermoorden zodra we binnen tien meter van de Alpha komen, maar jij kan makkelijk dichtbij komen." "Maar ik kan hem nooit aan!" Onderbreek ik Tristan. "Dat is waarom je van ons een wapen krijgt. Wij gaan jou trainen om dat wapen te gebruiken." Vervolgt Lewis. "Ze zullen me vragen waar ik was, er moet iets gebeurd zijn in de tijd dat ik weg was. Wat moet ik dan tegen ze zeggen?" "Daar zaten wij ook mee, maar jij hebt je hele leven opgesloten gezeten in een cel, geïsoleerd van alle anderen. Daar maken we gebruik van. Vertel ze dat je er gek van werd dat er continu mensen om je heen waren, vooral de Alpha, Bèta en Gamma. Vertel ze dat je weg rende om te ontsnappen aan de mensen en aan de herinnering hoe het was om gevangen te zitten, maar nooit ver weg was." Ik knik. "Dat klinkt best logisch."