Werewolf Pain

Hoofdstuk 26

Deze ochtend ben ik eerder wakker dan normaal. Ik moet vroeg bij de sportvelden zijn om de camera's op te halen zonder dat iemand ze opmerkt en hopelijk kan ik er ook nog een paar installeren. Het liefst wil ik hier zo snel mogelijk mee klaar zijn, in de hoop dat ik dan kan doen alsof er niets aan de hand is. Het liefst zou ik dit alles gewoon vergeten. Ik kleed me om en verlaat stilletjes het huis.

De camera's liggen waar ze hadden gezegd dat ze zouden liggen, kluisje nummer dertien bij de sportvelden. Voorzichtig til ik de mand met apparatuur op, die vermomd is als wasmand. Het is half vijf 's ochtends. Nog niemand is rond dit tijdstip wakker, gelukkig. Ik loop zo normaal mogelijk richting het packhuis. De mand houd ik stevig vast. Als eerst ga ik naar het Alpha kantoor, niemand is daar zo vroeg in de ochtend, snel installeer ik twee camera's, een camera met zicht op de bureau stoel en daarna nog een met zicht op de deur. Daarna ga ik snel verder.

Wanneer ik zeker weet dat er niemand is, plaats ik een camera bij de deur van het packhuis. Het huis heeft meerdere uitgangen, maar alle anderen zijn alleen in geval van nood. "We willen ook zicht hebben op de ingang van het Alpha huis. De camera's in het kantoor en bij de deur zijn prima. Verder willen we ook zicht op de ingang van de sportzalen, de vergaderzalen, woonkamer en eetkamer." Zegt een stem in mijn hoofd plotseling. Volgens mij is het de jongen met bruin haar. "Oké" stuur ik terug en ga verder met camera's installeren. Rond kwart over vijf ben ik klaar met alle camera's en loop ik naar boven om mijn sportkleren aan te trekken. Na ook nog iets gegeten te hebben, loop ik richting de sportvelden. "Wat moet ik met de mand doen?" vraag ik aan de bruinharige jongen. "Vlakbij het meertje achterlaten. Wij halen het wel op." Antwoordt hij.

Vandaag gebruik ik alleen het parcours. Het parcours gebruik ik het meest, aangezien ik altijd alleen train en de meeste velden bedoeld zijn voor teamsporten. De atletiekbaan gebruik ik ook vaak, net zoals het rentraject en het klimpark. Ik heb niet zo heel lang. De eerste mensen zijn er waarschijnlijk al snel, daarom is er geen tijd om veel verschillende dingen te doen. Wanneer ik bijna klaar ben met de derde ronde, hoor ik in de verte voetstappen. De eerste training begint om zeven uur, maar over het algemeen zijn de eerste mensen er al rond half zeven. Ik ren rustig richting de kluisjes, die gelukkig wolf vriendelijk zijn. Snel verander ik in mijn wolf.

Luna blaft als een pup zodra ze weer vrij is. Vrolijk maakt ze sprongetjes in de lucht. "Pak die mand nou maar, we moeten een beetje snel zijn." Een wolf die een mand draagt lijkt me een vreemd gezicht. Snel sprint ze richting het meertje met de mand stevig vastgeklemd tussen haar kaken. Snel en ongezien dumpt Diana het mandje en zo snel als ze verscheen, verdwijnt ze ook weer.

"Ik ben thuis!" Vrijwel meteen na ik het huis binnenstap, voel ik een paar armen om me heen slaan. Eerst schrik ik, maar ik kalmeer snel nadat ik de tintelingen voel. "Je was lang weg." Mompelt hij in mijn nek. Ik lach, "Niet langer dan anders." "Kan je niet een keer blijven liggen? Nu moet ik steeds opblijven wanneer ik je wil zien slapen." Lachend schud ik mijn hoofd. "Ik wil je aan iemand voorstellen, maar voordat je deze persoon ziet, wil ik dat je weet dat alles wat hij deed in opdracht was van de Alpha en dat de Alpha nooit de waarheid wist of vertelde over de reden." Ik begin nerveus te worden door de toon waarop Luke praat. Hij is nooit zo serieus, tenminste niet in mijn aanwezigheid. Langzaam knik ik, in de hoop dat ik een beetje voorbereid ben op wat er gaat gebeuren.

"Diana, dit is Jax, de Gamma." Die zag ik dus niet aankomen. Zelfs na al die jaren in de cellen, was hij de laatste persoon die ik had verwacht te zien. Compleet verbijsterd kijk ik hem aan, alsof er een alien voor mijn neus staat. Een hand zwaait voor mijn ogen langs. "Dian, lief, gaat het?" Een stilte valt, waarna Luke zich richt tot de persoon die voor me staat. "Het spijt me, ik had niet verwacht dat dit zo zou gaan." Zegt Luke. "Het maakt niet uit, ik had eerlijk gezegd ook niet verwacht dat dit zo zou gaan, dat ik onder deze toestanden je mate zou ontmoeten. Volgens mij ben ik degene die zich moet verontschuldigen."

Langzaam besef ik me weer waar ik sta. Ik ga een beetje dichter bij Luke staan. De jongens merken dit. "Diana, echt, het spijt me. Het was een Alpha's bevel. Ik weet dat dat een heel slecht excuus is, maar ik dacht dat het niet zoveel kwaad kon. Ik dacht echt dat de enige mensen die vast zitten in de cellen, vast zitten voor moord of erger. Ik dacht dat als ik mijn geweten op nul zou zetten en de mensen zou martelen, die mensen die anderen zoveel pijn hebben aangedaan, dat ik dan iets goeds deed. Ik had het mis, en het spijt me zo erg. Ik weet dat je dit nooit zal vergeten en ik snap het als je me dit nooit vergeeft, maar weet wel dat het me spijt." De hele speech kijkt hij me in mijn ogen. Ik weet dat hij de waarheid spreekt. "Het is oké" zeg ik zachtjes. "Zolang je me belooft dat je nooit meer die cellen in loopt om de mensen daar te pijnigen, is het oké. Ik ken de mensen daar, ik ken hun verhalen. Die mensen verdienen dat niet. Beloof het me." "Ik beloof het." Zegt hij, terwijl hij me nog steeds recht in de ogen aankijkt. "Al slaat hij me dood, ik beloof dat ik nooit meer die cellen in ga om de mensen daar te martelen, want in die cellen zitten heus niet alleen moordenaars, er zitten ook onschuldige mensen tussen, zoals jij ooit en ik zal ervoor zorgen dat die mensen die niets hebben gedaan, niets wordt aangedaan en dat zij die dat verdienen, de cellen kunnen verlaten."

Na zijn korte speech, staan de tranen in mijn ogen. "Gaat het?" vraagt Luke bezorgd, maar ik negeer hem. Ontroerd gooi ik mijn armen om hem heen. "Bedankt." Mompel ik in zijn shirt. Luke gromt luid en trekt mij van Jax af. Kwaad kijkt hij Jax aan. Ik rol met mijn ogen. "Baby" Mompel ik, terwijl ik nog steeds tegen zijn borst ben aangedrukt. Jemig, wat een dag. En de middag is nog niet eens begonnen.