Werewolf Pain

Hoofdstuk 9

'Kom op, ga gewoon mee.' 'Ik kan niet, dat zeg ik toch. Ik moet bij mijn mate blijven.' 'Ze kan best even zonder je. Je laat gewoon een pack lid op haar passen.' 'Maar wat als er iets gebeurd en ik ben er niet bij?' 'Je kan binnen vijftien minuten bij haar zijn. Ga gewoon mee.' Ik word gewekt door de Alpha en Bèta, die midden in een discussie blijken te zitten. 'Ik wil haar niet alleen laten. Niet zo.' Zegt de Bèta op gedempte toon. 'Je bent alleen nog maar bij haar. Sinds je haar hebt gevonden heb je geen tijd voor mij meer.' Reageert de Alpha. Zodra ik begrijp waar het over gaat, bemoei ik me er mee.

'Ga nou gewoon.' Mompel ik. 'Je bent wakker! Hoe voel je je? Zal ik wat eten voor je halen?' Zonder te wachten op antwoord rent hij naar beneden om ontbijt voor me te halen. 'Alsjeblieft, mate.' Hij zet het ontbijt op het nachtkastje neer. 'Bèta, wat betekent "mate" precies?' schiet me ineens te binnen. Verbaast kijkt hij me aan. 'Waar heb jij geleefd? Onder een steen?' Niet realiserend dat zijn opmerking niet serieus bedoelt is antwoord ik: 'Zou best eens kunnen. Er lagen wel veel stenen.' De Bèta grinnikt zacht. 'Mate is een afkorting voor Soulmate. Iemand die voorbestemt is voor jou. Gekozen door de Maangodin. Ik vertel je er later nog wel meer over.' Ik knik. 'Luke, kom je nog?' onderbreekt Alpha Caiden ons. 'Ga nou maar.' Probeer ik hem te overtuigen. 'Ik wil je niet alleen achterlaten.' Smeekt Bèta Luke. 'Dan regel je iemand.' Bromt de Alpha. 'Ik mindlink de Gamma wel.' Zegt de Bèta. Snel schud ik mijn hoofd. 'Niet de Gamma.' 'Wie dan?' Ik haal mijn schouders op. Ik ken nog niemand in de pack. 'Ik vraag wel of iemand niets te doen heeft.' Ik knik. 'Laurel komt er zo aan. Zodra zij er is, gaan we.' Besluit de Bèta, maar de Alpha trekt hem de kamer uit.

Een paar minuten later, wanneer ik aan het ontbijten ben, lopen er een meisje en een jongen de kamer in. 'Hoi, ik ben Laurel en dit is mijn broer, Russel.' Stelt het meisje zich voor. 'Ik ben Diana.' Zeg ik tegen hen. Het meisje heeft rood, krullend, natuurlijk haar. Haar broer herken ik. Russel heeft kastanjebruin haar en een blauwe kaak. Hij was de jongen die op de bank ging zitten, waarna Luke hem wou vermoorden. 'Jij bent dat meisje.' Zegt hij. 'Zij is dat meisje van het packhuis waar ik je over vertelde.' Zegt hij tegen zijn zus. 'Het spijt me wat er gebeurde. Wat was er aan de hand?' 'Een paar blauwe plekken, meer niet.' Antwoord ik snel, mijn wangen rood van schaamte omdat hij me zo gezien heeft. 'Wij zijn hier om je gezelschap te houden en voor je te zorgen.' Ik knik en neem een hap van mijn brood. Snel werk ik mijn ontbijt naar binnen.

'Wat wil je doen?' vraagt Russel. 'Wat kunnen we doen?' 'We kunnen een film gaan kijken, een spel spelen, een-' ik onderbreek hem. 'Wat is dat?' 'Wat is wat?' vraagt hij. 'Dat wat je zei.' Antwoord ik hem. 'Bedoel je een film kijken?' vraagt hij fronsend. 'Ja, wat is dat?' 'Je weet niet wat een film is?' Verbijsterd kijkt Russel me aan. Beschaamd schud ik mijn hoofd. 'Kom mee, dan laat ik het je zien.' 'Russel! Ze mag het bed niet uit, laat staan de kamer. Anders vermoord de Bèta me!' Roept Laurel uit. 'Wat mag ze nog meer niet?' vraagt Russel. 'Ze mag niet bezeerd worden, we moeten alles doen wat ze zegt, niemand mag de kamer in, ze mag nooit alleen gelaten worden, we moeten haar bezig houden en als er iets gebeurd moeten we meteen de Bèta en de packdoctor roepen. Volgens mij is dat het wel zo'n beetje.' Somt Laurel op. 'Oh ja! Ik vergeet de crème bijna. Volgens de Bèta moest ik je helpen met crème smeren. Ik knik en pak het potje op. 'Het meeste kan ik zelf wel bij. Alleen op mijn benen en buik moet je helpen.' Ze knikt. Ik stroop mijn mouwen op en smeer mijn armen in. Ik voel hoe Laurel en Russel staren naar mijn wonden en snel trek ik mijn mouwen weer omlaag.

'Wat is er gebeurd?' vraagt Laurel. 'Het is niets. Wil je de wonden op mijn benen insmeren?' Laurel knikt en pakt wat crème uit het potje. Ik pak ook een beetje en smeer het op mijn buik. 'Wat is er gebeurd?' vraagt Laurel. Ze klinkt bezorgd. 'Ik zei toch, het is niets.' Antwoord ik rustig. 'Laurel, laat haar nou, als ze het niet wil vertellen, dan vertelt ze het niet.' Onderbreekt Russel zijn zus, die klaar stond om mij aan te vallen met vragen.

Russel is opzoek gegaan naar een 'TV.' Hij wou me graag laten zien wat een 'film' is en aangezien er hier niet zo'n ding staat heeft hij er een ergens anders een weggehaald. Ondertussen probeerde Laurel me uit te leggen wat een 'TV' en een 'film' is. Tegen de tijd dat Russel terug is, is Laurel nog niet klaar met uitleggen en ik snap er steeds minder van. Ik onderbreek Laurel en kijk naar het grote ding dat Russel in zijn handen heeft. 'Dit, Diana, is een TV.' Zegt hij wanneer hij het ding neer zet. Hij zet de TV aan en stopt de film in de TV, waarna hij met een zwart doosje, een 'afstandsbediening', de film aanzet.

De film is net afgelopen, in het begin snapte ik er heel weinig van, op het einde al wel meer gelukkig. Ik vond het geweldig. Ik keek door de ogen van iemand anders! Tijdens de film aten we pizza en het smaakte geweldig. Bèta Luke onderbreekt mijn gedachten door binnen te lopen. Eerst kijkt hij naar mij, dan ziet hij Laurel en Russel. 'Wat doet hij hier?' roept hij met woede in zijn stem. Intimiderend gaat de Bèta voor Russel staan. 'Jij moet wegblijven bij mijn mate!' sist hij, nadruk leggend op elk woord. 'Rustig! Bèta, hij was met mij meegegaan. Ik ben er de hele tijd bij geweest. Hij heeft niks gedaan!' probeert Laurel de Bèta te kalmeren. 'Allebei wegwezen! En Russel, blijf uit de buurt van míjn mate!' beveelt de Bèta. Snel lopen Russel en Laurel de kamer uit. Wanneer Laurel de deur open doet, zwaait de deur bijna in het gezicht van de Alpha. 'Woah, voorzichtig.' Zegt hij terwijl hij de kamer inloopt.

'Kom op, Luke, we waren aan het rennen en plotseling sprint je opeens weg!' roept de Alpha uit. 'Ik was de tijd vergeten. Ik moest naar mijn mate.' Verdedigd de Bèta zichzelf. 'Ze is oké! Er is niets aan de hand!' 'Ze is mijn máte!' 'En jij bent mijn beste vriend en Bèta. Ik zie je bijna nooit meer.' Zegt de Alpha. 'Ik maakte me gewoon zorgen om haar.' 'Je hebt niet eens meer je Bèta taken gedaan, als je mijn Bèta niet meer wil zijn om meer tijd met die crimineel van je door te brengen, zeg het dan.' Sist de Alpha met zijn kaken op elkaar geklemd. 'Mijn mate is géén crimineel!' roept Bèta Luke uit. De Alpha lacht spottend. 'Weet je dat zeker?' Met dat gezegd te hebben loopt hij de kamer uit en slaat de deur achter zich dicht.