Werewolf Pain

Hoofdstuk 31

"Goedemorgen." Zegt Tristan. Ik mompel iets dat er op lijkt terug. "Koffie?" Vraagt Lewis. "Graag." Mompel ik, terwijl ik mijn haar achter mijn oren probeer te stoppen. "Klaar voor vandaag?" "Zo klaar als ik ooit zal zijn, wat dus eigenlijk helemaal niet is." Ik wrijf de slaap uit mijn ogen. Tristan geeft me een dampende mok koffie aan. Ik neem de geur in me op en voel mezelf al wakkerder worden. Ik neem een slok van de dampende drank.

De rest van de ochtend en een deel van de middag hebben we besteed aan het perfectioneren en herhalen van het schieten en vooral het richten. Aan het eind van de ochtend heb ik zelfs vanaf twintig meter afstand meerdere malen de roos geraakt. Met de kortere afstanden zit ik vrijwel altijd dicht bij de roos. Op het eind hing Lewis een foto van Tristan zonder shirt op in plaats van een doel om te laten zien waar ik de Alpha ongeveer moet raken. "Hij wou gewoon pronken met zijn mate." Zegt Diana. "En over mates gesproken, ik wil terug naar de mijne." "Ik ook, vanavond zien we hem weer." Zeg ik vastberaden.

's Middags gingen we op zoek naar een goede plek waar ik begin van de training kan bekijken. Wapens tijdens te training zijn ongebruikelijk, maar een enkeling die wil oefenen met schieten kan een wapen meenemen, dus hoef ik niet bang te zijn dat andere mensen meteen alarm slaan zodra ze het pistool zien. Mijn geur is gemaskeerd en ook de scherpe geur van de kogels is nu minder duidelijk dan eerst.

Aan het eind van de middag hebben we een plan uitgewerkt en verscheidene reserve plannen voor het geval dat er iets fout gaat, bijvoorbeeld als de Alpha er niet is, als iemand toch alarm slaat, als het schot mist. Net op tijd, want tegen die tijd is de Alpha net bij de sportvelden. Een half uur later zijn meerdere mensen al bezig met opwarmen en nog een kwartiertje later zijn de meesten aanwezig en is het tijd om ons plan in werking te zetten.

Het pistool zit in mijn broek, rustig nader ik de sportvelden. Ik loop tussen de bomen door om minder op te vallen. Zodra ik dichterbij kom, kan ik verschillende sportende mensen onderscheiden. Een paar honderd meter verderop staat de Alpha te kijken naar de mensen die aan het trainen zijn. Ik wacht een kwartier tussen de bomen voor ik de Gamma, Jax, richting de Alpha zie lopen. De Gamma begint te praten met de Alpha, wat mij erg goed uitkomt. Nu is hij minder gefocust op zijn omgeving. Ze kijken beide naar de trainende packleden en lijken iets te overleggen. Langzaam en geruisloos kom ik dichter bij, tot ik op een geschikte afstand sta, ik haal het pistool uit mijn broek.

Met bevende handen doe ik mijn best om het pistool vast te houden. Mijn zwetende handen maken het moeilijker en moeilijker om het pistool niet te laten glippen. Ik probeer ongemerkt een blik te werpen richting mijn doel, hopend dat hij de geur van monnikskap die van de kogels komt niet opmerkt. Langzaam maar zeker kom ik dichter en dichter bij mijn doel. De Alpha van mijn pack. Het is compleet tegen mijn natuur in om mijn Alpha de rug toe te keren, maar zowel mijn wolf als ik zijn het er mee eens dat het gedaan moet worden, we kunnen hem niet laten gaan zonder te lijden voor wat hij heeft gedaan tegen de onschuldige wolven die hij voor zich liet vechten en hun onschuldige families. Het pistool optillend richt ik op mijn doel. Hij praat nog steeds tegen zijn Gamma, zijn rug naar mij toegekeerd. Mijn handen beven hevig.

Ik strek mijn armen en richt op mijn doel, zijn rug. Ik haal de trekker over, mezelf voorbereidend op de impact van het schot. Dit schot zal de toekomst van de pack bepalen. Ik kan niet missen. Ik sta slechts tien meter van hem weg. In een seconde kan hij naast me staan en de volgende seconde zal ik dood zijn. Ik haal de trekker over, ik hoor dat het schot wordt afgevuurd, het geluid galmt in mijn oren. De Alpha draait zich zo snel als bliksem om. Ik zie de kogel dichter en dichter bij mijn doel komen. Zodra de Alpha door heeft dat het schot voor hem bestemd is, probeert hij weg te komen. Hij is echter niet succesvol. De kogel snijdt door zijn huid, een gapend gat achterlatend in zijn buik, top de kogel stopt met bewegen en vast blijft zitten halverwege zijn buik. De mensen om ons heen stopten met bewegen zodra ik de trekker overhaalde, maar nu komen ze weer in actie. Ik ben als verdoofd. Ik kan niet geloven dat ik het echt heb gedaan. Geen schuldgevoel, enkel ongeloof. Ik voel me opgelucht. Een zorg valt van me af, een misselijk gevoel neemt die plaats in.

"Shit, Diana, wat heb je gedaan? Ben je gek geworden?" Jax staat naast me. Ik laat het pistool uit mijn handen vallen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de packleden de Alpha neer zetten. Hij pakt mijn schouders en probeert me uit mijn staat te halen, maar het lukt hem maar half. "Het is me gelukt." Fluister ik, vooral tegen mezelf. Luke komt aan rennen. Hij omarmt me. "Diana, je bent terug! Sinds wanneer? Ben je oké? Wat is er gebeurd? Wat is je gelukt?" Hij inspecteert me voor verwondingen. Jax snuift spottend. "Fysiek is ze wel oké, maar ik vraag me af hoe het met haar mentale gezondheid is." "Maar wat is er gebeurd?" Luke is panisch. "Rustig, Luke." "Niet rustig" zegt Jax, "Je mate heeft de Alpha neergeschoten." Luke kijkt hem geërgerd aan. "Kan je ook even serieus zijn?" vraagt hij, met zijn kaken op elkaar geklemd. "Ik ben serieus!" Jax maakt wilde arm gebaren en haalt zijn hand door zijn haar. "Vraag het een van de anderen als je mij niet gelooft." "Luke, ik heb de Alpha neergeschoten, maar ik kan-" ik onderbreek mezelf. "nee, ik ga het allemaal uitleggen, maar mag dat ook morgen? Er is een hoop gebeurd en ik wil even rust." Luke zucht, maar stemt toe. Samen lopen we terug naar het packhuis, Jax blijft achter. Hij snapt niets van wat er net is gebeurd.

Het is fijn om na een week amper contact te hebben gehad met je mate, eindelijk weer even samen te zijn. Met hem voel ik me op mijn gemak en het duurt dan ook niet lang voor ik in slaap val.