Werewolf Pain

Hoofdstuk 15

'Morgen is je eerste transformatie!' Luna rent rondjes in mijn hoofd van blijdschap. 'Eindelijk, ik zit al zo lang vast hier. Ik wil mijn poten kunnen strekken.' 'Moest je me hiervoor wakker maken? Het was zo heerlijk rustig.' Gaap ik. 'Morgen is je eerste transformatie. Beter ga je jezelf alvast voorbereiden op wat er gaat gebeuren.' Ik rol met mijn ogen en sluit ze weer om verder te slapen, maar de Bèta loopt de kamer in. Door de deur. Dan pas realiseer ik me dat er iets anders is. Het gat in de muur is weg. Elke ochtend kwam de Bèta door de muur naar binnen, maar nu kan dat niet meer. 'Toen jij sliep heb ik een aantal mensen de opdracht gegeven de muur te repareren. Ik hoop dat je er geen last van hebt gehad.' 'Nee, ik heb niks gemerkt.' 'Mooi, ik heb ontbijt voor je. Je kan nu rustig de tijd nemen om wat te eten. Over een paar uur gaan we trainen.'

'Morgen is mijn eerste transformatie.' Zeg ik nerveus. 'Ik weet het' 'Kan ik me erop voorbereiden?' 'Ik weet alleen dat het immens pijn doet, maar ik heb mijn transformatie niet gemist. Iedereen transformeert op het ideale moment, maar voor jou is dat al een tijd geleden.' Slikt hij. 'Er zullen waarschijnlijk aardig wat packleden zijn. De meesten zijn nieuwsgierig, en aangezien je niet binnen kan transformeren, zal het ons, al zouden we het proberen, niet lukken om ze weg te houden. Ik hoop dat je dat oké vind.' 'De packleden zijn niet het gene waar ik me het meeste zorgen over maak.' Antwoord ik eerlijk. 'Het komt wel goed. Wanneer je eenmaal veranderd bent, hoef je nooit meer je eerste transformatie te doormaken en in wolf-vorm rennen is het beste dat je ooit kan overkomen, maar nu gaan we eerst trainen.'

De hele middag dwingt de Bèta me om de oefeningen te doen. Het zijn niet heel zware oefeningen, zelfs niet voor mij, maar hij heeft me maar een keer pauze gegeven. Vier uur geleden. Toen hebben we wat gegeten en daarna moest ik weer verder. Het is me gelukt om een aantal sit-ups te doen en voor de rest zijn we vooral bezig geweest met oefeningen voor mijn armspieren.

'Nog maar tien keer, daarna mag je eten. Het is al zes uur.' Ik blijf liggen. 'Het is al zes uur inderdaad, ik wil eten en daarna slapen.' 'Alsjeblieft? Nog maar tien keer. Morgen is je eerste transformatie, dat zou makkelijker zijn als je sterker zou zijn.' 'Die tien oefeningen helpen daarbij echt niet zo heel veel.' 'Alsjeblieft? Voor mij.' 'Als jij straks na het eten al mijn vragen beantwoord. Eerlijk.' De Bèta lijkt te twijfelen. Niet helemaal tevreden stemt hij ermee in. Zo snel mogelijk en met zo min mogelijk inspanning doe ik de tien oefeningen. 'Eindelijk, blijf hier. Ik ga eten halen.' Ik probeer wakker te blijven, maar dat is bijna onmogelijk. Als ik bijna slaap komt de Bèta binnen met het eten. Het eten bestaat voornamelijk uit halfgaar vlees. Onsmakelijk kijk ik er naar. Het doet me denken aan mijn eigen vlees toen ik nog in de kerker zat. Ik had nooit gedacht dat ik ooit uit de kerker zou komen. Ik zou het bijna een wonder noemen dat de Alpha me heeft laten gaan. Volgens mij vonden ze het alle drie veel te leuk om de gevangenen te martelen.

'Beta?' Hij stuurt me een afkeurende, een beetje teleurgestelde blik. Verontwaardigd kijk ik terug. 'Wat heb ik nu weer gedaan?' 'Mijn naam is Havoc.' Zegt hij met zijn kaken op elkaar geklemd en daarna slaat hij met zijn vuist op tafel. Nou ja, dat zou hij doen als er een tafel zou staan. Hij slaat met zijn vuist op zijn schoot, op het rand van zijn bord. Het bord valt in stukken tussen zijn benen door en de scherven en het eten vallen op het bed en op de grond. Havoc lijkt te schrikken, waardoor Luke weer de controle overneemt. 'Sorry, ik zorg er wel voor dat dit wordt opgeruimd. Vind je het goed als ik je naar mijn kamer breng? Dan kan je daar alvast wat slapen terwijl je kamer wordt opgeruimd.'(A/N: eerst typte ik: "Ik knik als bevestiging en zet het bord aan de kant." *facepalm*) Ik knik.

In bruidsstijl tilt hij me naar een kamer waar ik overweldigd word door zijn geur. Mijn wolf rent rondjes in mijn hoofd en vecht voor de controle. Ze neemt de controle en zodra Luke ons op het bed legt, snuift ze zijn geur op en draait vervolgens om naar Luke, ze kijkt naar hem alsof hij haar prooi is. 'Van mij! Van mij!' gromt ze kinderachtig. Voorzichtig komt Luke dichterbij, waardoor ze enkel nog hysterischer wordt en hem probeert vast te grijpen. Luke pakt haar polsen en kijkt diep in haar ogen. Meteen wordt ze rustig. 'Dit is allemaal jouw schuld!' Snauwt ze naar me. 'Als jij ook maar een klein beetje spieren had, had ik hem makkelijk aangekund.' Daarna verdwijnt ze op de achtergrond en blokkeert me.

Wanneer ik de controle terugkrijg, overvalt spierpijn me. Luna kon het misschien wel aan om zoveel kracht te gebruiken, maar mijn lichaam niet en daar voel ik de gevolgen van. Mijn spieren branden en met een gepijnigde kreet laat ik me achterover vallen. Mijn spieren branden alsof ik op een barbecue lig en het kost veel meer moeite om ze te bewegen. Luke kijkt me pijnlijk aan. 'Ik denk niet dat de transformatie van morgen veel beter zal zijn. Het tegenovergestelde juist.' 'Je helpt niet.' Mompel ik. Verontwaardigd kijkt hij me aan. 'Ik probeer je alleen maar te helpen.' 'Dat weet ik.' Ik voel hoe Luna weer contact met me probeert te leggen. 'Sorry, Dian, ik had niet zomaar je lichaam over moeten nemen.' 'Maakt niets uit hoor, bedankt voor de spierpijn.' Reageer ik sarcastisch. 'Vergeleken met de transformatie is dit niets, als jij je mond had gehouden, had ik de pijn op me genomen, maar zie dit maar als voorbereiding op morgen.' Ik snuif en wil tegen haar in gaan als ik iemand hoor grinniken. Verbaasd kijk ik op. 'Wat zit jij nou te lachen?' Sneer ik naar hem. 'Niks, ga jij nu maar slapen. Je zal het nodig hebben.' Zegt hij voor hij de kamer verlaat.

A/N: Ik ben er laatst achter gekomen dat "Havoc" een betekenis heeft. Dumb me. Het betekent vernieling/ravage in het Engels. Whoops. xD Dat hij de muur heeft gesloopt was puur toeval. ;P