Werewolf Pain

Hoofdstuk 27

Okay, dus wottefok ik heb bijna 9K. NEGEN KAH! Negen duizend mensen die op dit boek hebben geklikt. Bizarrr.

Een volgend hoofdstuk staat klaar. I freaking love my laptop, maar het zou nice zijn als ie ook eens wifi had. Mijn doel is om dit boek binnen 2 jaar af te hebben, maar ik wil er eigenlijk ook gewoon geen einde aan maken. Erg hé?

Wwp is voor mij een gigantisch leerproces geweest. Mijn eerste fatsoenlijk geschreven verhaal en natuurlijk is het niet perfect, verre van, maar ik begon zonder ideeën en met een slome start, tot ik uiteindelijk steeds verder het uitwerkte en ik weet nu hoe dit verhaal gaat eindigen. de uitdaging nu is om niet te snel te gaan, het spannend te houden en er voor te zorgen dat alles klopt.

Dingen die ik bij mezelf wil verbeteren: mijn personages persoonlijker maken, tot leven brengen. Ze eigenschappen geven en laten zien dat ze menselijk zijn door middel van verwoording en hun keuzes.
Het trage begin. Ik kwam gewoon niet verder, als het niet nodig is, schrijf het dan niet, tenzij jij het een mooi moment vind. Saaie, onnodige dingen? Weglaten.
En proberen er een verhaal van te maken. Ik schreef en zag wel wat er van zou komen, en door ingevingen, inspiratie en een hoop geluk kwam ik ergens, maar weet ongeveer wat je wil, als je ineens alles over de boeg gooit, maakt dat niets uit, zolang het nog ergens heen gaat.

Misschien heb jij ook iets aan de punten die ik wil verbeteren, maar ik wil best kijken of ik nog tips voor je heb, ook al ben ik ook geen geweldige schrijfster.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vanmorgen zijn Luke en ik samen gaan rennen. Momenteel zitten we aan de grote eettafel beneden. Jax is er ook en nog een tiental packleden die ik niet ken. Luke en Jax lijken iedereen te kennen, iets wat ik een knappe prestatie vind, aangezien de pack zo ongeveer zeshonderd leden telt. "Hallo, ben je al wakker?" Klinkt een stem plotseling in mijn hoofd. Ik schrik van stem en word uit mijn gedachten gehaald. Eerst kijk ik Luke aan, maar hij is aan het praten met Jax. Dan herinner ik dat ik ook gewoon kan antwoorden. "Ja" stuur ik terug. "Mooi, we wouden je alleen even laten weten dat we extra camera's hebben opgehangen. Die camera's die jij had opgehangen kwamen daarbij goed van pas. Oh, en je weet wat er gebeurd als je iets verteld. We houden je overal in de gaten, maar maak je geen zorgen, je nachtelijke activiteiten blijven privé, van de slaapkamers en badkamers hebben alleen audio ontvangst." Lacht een van de jongens.

Ik ril door de gedachte. Zouden ze hier ook camera's hebben hangen? Ik kijk om me heen. "Is er iets?" vraagt Luke. "Diana?" Ik kijk hem aan. "Wat?" "Is er iets?" Snel schud ik mijn hoofd. "Nee, alles is oké, ik heb gewoon geen trek meer." "Oké" antwoord hij, voordat hij weer verder praat met Jax. "Erg oplettend is hij niet, hé?" Schichtig schieten mijn ogen de kamer door om te kijken waar de camera zit, maar ik zie niets dat op een camera lijkt. Ik slaak een bevende zucht in een poging mezelf te kalmeren. Luke stopt met praten met Jax. "Wat is er? Ik voel dat je gestrest bent." Vraagt hij aan me. "Er is niets." Antwoord ik, nu een beetje geïrriteerd. Ik kan zien dat hij lichtelijk gekwetst is. "Het spijt me, Luke. Ik bedoelde het niet zo. Je hoeft je gewoon geen zorgen om mij te maken. Er is niets aan de hand." "Zeker weten?" "Ja, Luke."

"Ik heb genoeg gegeten." Zeg ik, voor ik opsta en mijn eetgerei meeneem. Luke reikt nog naar me uit, maar ik versnel, waardoor hij zijn arm verslagen laat hangen. Snel stop ik mijn bord en bestek in de gigantische vaatwasser van het packhuis. Op weg naar het Bètahuis kom ik langs Luke, maar ik loop snel door. De laatste tijd waren we redelijk innig, vooral voor mijn doen, maar nu moet ik gewoon even weg zijn van iedereen, ook van Luke. De camera's maken me gek, ik weet dat ik overal bekeken wordt en om het laatste beetje van mijn gezond verstand te behouden, moet ik gewoon even alleen zijn, zodat ik niet hoef na te denken over wat ik zeg en doe. Eventjes een momentje voor mezelf, terwijl niemand naar me kijkt.

Zodra ik het huis binnenloop, loop ik recht naar de slaapkamer. Ik doe de deur op slot en zonder me om te kleden ga ik onder de dekens liggen. Mijn hele lichaam bedekt onder de dekens en kussens die op het bed liggen. Ik laat mijn paniek mijn lichaam overnemen en even ben ik alleen, de enige die ziet waar ik ben en wat ik doe. In de hoop dat de deken mijn gesnik dempt.

Nadat ik mezelf twee uur heb geïsoleerd, ben ik een stuk rustiger, en klaar om naar buiten te gaan. Zolang ik niets vertel, kan er niets mis gaan. Eigenlijk wil ik het liefst gewoon samen met Luke in bed knuffelen, maar het is nog maar twee uur in de middag, ook al is de gedachte erg verleidelijk, het zal moeten wachten tot vanavond. Ik stap de slaapkamer uit, denkend dat ik mezelf genoeg mentaal heb voorbereid, maar zodra ik de kamer uitstap, zoek ik alweer naar de camera. "Oké, wij kunnen dit." denk ik in mezelf. Ik haal diep adem, voor ik het Bètahuis uit loop, op zoek naar mijn mate. Ik hoef niet lang te zoeken voor ik hem vind. Zijn kantoor is een van de eerste plekken waar ik hem zoek.

"Hi, Luke." groet ik mijn mate. "Voel je je nu wat beter?" vraagt hij. Ik knik terwijl ik mijn armen om hem heen sla en mijn gezicht in zijn shirt begraaf. "Mooi, ik wou eerst achter je aan, maar Jax zei dat ik je even alleen moest laten. Havoc was het er niet mee eens, maar volgens mij had je even wat tijd voor jezelf nodig." Ik knik in zijn shirt. "Zolang we niets zeggen, kunnen we ook niets fout zeggen." Is Luna's logische redenering. Luke lijkt het niet zo erg te vinden, aangezien hij mijn geur inademt. Luke en ik kussen niet vaak. Het is niet dat ik het niet wil, maar als ik recht voor me uit kijk terwijl ik voor hem sta, zie ik alleen zijn borst. "Luke?" "Ja?" "Waarom kus je me nooit?" Vraag ik hem, terwijl ik recht omhoog kijk. "Wil je dan dat ik je kus?" vraagt hij verbaasd. Ik haal mijn schouders op en kijk weg. "Ik dacht dat als jij dat zou willen, dat je me gewoon zou kussen." Zegt hij, terwijl hij zijn hand door mijn haar haalt. "Ik zou wel willen, maar ik kan er niet bij." Zeg ik, terwijl ik op mijn tenen sta. "Dan had je dat gewoon moeten zeggen, kleintje." Grinnikt hij. Hij tilt me op en plaatst zijn lippen op de mijne. "Onze eerste kus had een stuk romantischer moeten zijn." Ik haal mijn schouders op. "We doen het ook niet helemaal in de goede volgorde. De meeste mensen kussen eerst voordat ze elkaar marken." Hierbij haalt Luke zijn schouders op en kust me nogmaals.

Schuldgevoel knaagt aan me. Bijna had ik het hem verteld. We waren gewoon aan het knuffelen en ik vergat bijna dat ik de hele pack in gevaar zou brengen als ik het aan iemand zou zeggen. Bijna had ik de hele pack opgeblazen. Ik kan het echt niet veroorloven om nog een keer zo erg op te gaan in het moment. De volgende keer denk ik niet goed genoeg na, en breng ik de pack echt om zeep. Ik moet echt opletten wat ik doe, want als er iets fout gaat, ben ik niet de enige die er voor op draait. Ik moet stoppen met kleppen of gewoon praten als ik ontspannen ben, het liefst gewoon zo min mogelijk praten in Luke's bijzijn en eerst denken voor dat iets zeg.

Ik open de deur zodat Luke de slaapkamer weer in kan. "Het spijt me. Ik ben nogal emotioneel de afgelopen dagen, vooral vandaag." "Als er iets is, dan moet je dat mij vertellen." Zegt hij, terwijl hij me in mijn ogen kijkt. Ik knik: "Er is echt niets." Hij moest eens weten wat er aan de hand is..