Werewolf Pain

Hoofdstuk 18

Het eerste wat ik opmerkt wanneer ik mijn ogen open doe, is dat ik nog steeds in wolf vorm ben, als een klein bolletje lig ik op het grote, zachte bed. Zachtjes snuif ik, mijn mate is hier net nog geweest, maar nu is hij er niet meer. Luna is teleurgesteld dat hij er niet is. Als ik om me heen kijk, zie ik allerlei apparaten staan. 'Is er iets met ons aan de hand?' vraag ik aan Luna. 'Als dat zo zou zijn, dan zouden wij het toch wel weten, dan hadden we wel iets gemerkt.' 'Waarom zijn we dan hier?' 'Ik heb geen idee.' Antwoord ze onverschillig.

Ik gaap en strek me uit, alleen raak ik daarbij een glas, wat uit elkaar spat wanneer het de grond raakt. De restanten van de vloeistof en glasscherven bedekken een groot deel van de vloer. Geschrokken kijk ik naar de rommel die ik heb gemaakt. Met een knal slaat de deur open. De dokter en Luke staan in de deuropening. Ik rol me op tot een nog kleiner bolletje dan ik al was. Zouden ze boos zijn? 'Gaat het, mate?' voorzichtig kijk ik op als ik de lieve, bezorgde stem van Luke hoor. Met Bambi-ogen kijk ik hem aan. Via de andere kant van het bed loopt hij naar me toe. 'Ik breng je naar je eigen kamer, dan kun je terug veranderen. Je was hier alleen omdat je onderkoelt was. Welke wolf gaat er dan ook buiten slapen als het vriest?' Ik trek mijn hoofd terug als hij mijn neus aantikt. Luna spint als een tevreden kat bij zijn aanraking. Luke tilt me op en brengt me mijn kamer, waar ik op bed ga liggen en me oprol in dekens.

'Diana, ben je klaar?' Ik blaf als antwoord. 'Ben je nou nog steeds niet terug veranderd?' Luke stapt de kamer binnen. 'Wil je niet eten?' ik schud met mijn kop. 'Je wilt wel eten?' Ik knik. 'Ga je dan terug veranderen?' Ik houd mijn kop schuin. 'Wil je terug veranderen?' ik knik weer. 'Je kan het niet?' hij klinkt twijfelend. Ik knik heftig met mijn kop. 'Weet je hoe je terug moet veranderen?' Ik schud nee. 'Je beeldt jezelf in mensen vorm in, en als dat niet werkt, dan beeld je je in hoe je van Luna naar Diana gaat, hoe al je botten en spieren breken en herplaatsen.' Ik houd mijn kop weer schuin. Ik heb geen idee hoe ik er uit zie.

'Weet jij hoe ik er uit zie?' 'Ik ben een deel van jou. Ik kan moeilijk voor je gaan staan en je bekijken. Ik heb geen idee.' Antwoordt Luna, als ik ook gewoon met Luke zou kunnen linken, zou het veel makkelijker zijn. Wacht. Stop. 'Luna?' 'Wat is er, Dian?' 'Jij kan toch met Havoc linken?' 'Ja, hoezo?' Diana is soms erg slim. 'Dan kan jij Havoc duidelijk maken waarom we niet kunnen veranderen en dan kan hij dat tegen Luke zeggen.' Luna verbreekt de link zonder nog iets te zeggen, waarschijnlijk door het dolle heen dat ze weer met Havoc mag praten. Luke zijn ogen worden wazig, daarna knikt hij, als teken dat hij het begrijpt. 'Ik heb geen foto, maar ik kan proberen om je te beschrijven, als dat niet lukt, zou je ervoor kunnen kiezen om je wolf tijdelijk te onderdrukken met monnikskap, wolfsbane, dan verander je automatisch terug.' Ik knik.

'Ehm, je bent redelijk klein, erg dun en smal, grote bruine ogen met volle wimpers en donkerbruin haar tot je middel.' Ik probeer het meisje voor te stellen dat Luke net heeft beschreven. Ik wacht op het geluid van brekende botten, maar het komt niet. Ik zit nog steeds vast in Luna's lichaam. 'Dat is ook niet erg, dan kan ik tenminste een beetje normaal rondlopen. Je wilt niet weten hoe weinig ruimte er in jouw hoofd is. Hoewel, volgens mij zit er meer lucht in jouw hoofd dan hersenen.' Ik negeer haar opmerking. 'Lukt het?' vraagt Luke. Ach, volgens mij zit ik dan ongeveer op het zelfde niveau als Luke. Hij kan toch zien dat het niet lukt. Luna gromt zachtjes in mijn hoofd wanneer ik dat denk.

'Wil je wolfsbane gebruiken om terug te veranderen?' vraagt Luke. Ik knik. 'Hé, denk je dat het leuk is om vergiftigd te worden?' Roept Luna verontwaardigd. 'Nee, maar denk jij dat het leuk is om niet te kunnen praten of het huis niet meer in te mogen?' Luna snuift beledigd. 'Dus daarom vergiftig je me maar?' 'Het is maar heel even, een klein beetje, net genoeg om terug te veranderen. Na een uur merk je er niets meer van.' Luna is het niet met me eens en sluit de link af. 'Is Luna er mee eens?' Vraagt Luke. Ik schud mijn hoofd. 'Moet ik het doen of niet?' Ik twijfel even, ze zal het vast wel begrijpen. Ik knik.

Luke loopt de kamer uit en komt iets later terug met de dokter, die een relatief kleine zak vloeistof waar een afgrijselijke geur vanaf komt vast heeft, wolfsbane. 'Dit gaat zeker niet fijn voelen en omdat je lichaam het probeert af te stoten zal het je uitputten, maar het is niet heel veel, dus je wolf zal niet heel lang weg blijven.' De dokter prikt een naald in de ader in mijn bovenarm, nou ja, poot. Ik zie een klein beetje bloed. Luke ziet het ook, en hij gromt. De dokter slikt, maar gaat verder. Hij verbind de zak wolfsbane aan een slangetje, welke hij weer vast maakt aan de naald. 'Ben je er klaar voor?' Ik pak de deken vast in mijn bek en trek hem net wat hoger over Luna's lichaam heen, voor ik knik.

De dokter laat de vloeistof langzaam door het buisje stromen, in mijn bloed. Het brandt, ik wil er aan krabben met mijn klauwen, maar Luke pakt mijn poten vast en houdt ze stil. De zak met vloeistof is leeg en de dokter haalt het infuus uit mijn arm. Ik voel Luna verdwijnen en ik voel me leeg, vrijwel direct nadat ze verdwijnt, verander ik terug naar mijn eigen lichaam. Ik voel me uitgeput. Luke geeft me kleren en daarna verlaten hij en de dokter de kamer in stilte. Ik trek liggend de kleding aan en sta daarna voorzichtig op. Na even wennen aan mijn lichaam, loop ik de kamer uit, waar Luke en de dokter staan. Ik bedank de dokter en daarna lopen Luke en ik naar de keuken, om iets te eten.

'Als je klaar ben met eten, dan loop je naar een spiegel en ga je voor die spiegel staan totdat je elk detail van jouw lichaam hebt onthouden. Ik laat nooit meer iemand wolfsbane in mij injecteren. Plus, morgen neem ik de hele dag de controle.' Ik lach zachtjes. 'Oké, daar kan ik mee leven.' 'Mooi zo.' Daarna sluit Luna de link weer af. We eten ons eten op en gaan daarna naar boven om te slapen. 'Waar slaap jij eigenlijk?' Vraag ik aan Luke. 'In mijn eigen kamer, die naast de logeerkamer waar jij in slaapt, en af en toe op de stoel naast jou bed.' Ik kijk hem even raar aan, rol dan met mijn ogen en loop de kamer in waar ik slaap. 'Oh, even dat je het weet, morgen neemt Luna de hele dag controle. Ik zou het fijn vinden als jij alles in de gaten houdt en ervoor zorgt dat ze niets tegen mijn wil in doet.' Hij knikt. 'Zal ik doen, welterusten.' 'Welterusten.' Mompel ik terug, voor ik naar de spiegel loop.

Ik herken mezelf een beetje, maar mijn botten zijn veel minder duidelijk te zien. Ook zijn er geen wonden te zien. Mijn gezicht ziet er al helemaal apart uit. Mijn haar ziet er lelijk en vies uit en het is lang, ik moet nodig iets aan mijn haar doen. Ik kijk naar mijn bruine ogen, mijn neus, mijn lippen, proberend elk detail te onthouden. Wanneer ik denk dat ik alles wel weet, laat ik me op het zachte bed neer ploffen.