...en de engel sprak Duits.

17. "Over the Top."

Luitenant Murray stond bovenop de borstwering en spoorde zijn mannen in de loopgraaf aan hem te volgen. Moeizaam kwamen de mannen in beweging. In de loopgraaf hielpen kapitein Edwards en Sergeant Evans de mannen de ladders te beklimmen, wat voor de infanteristen, die soms wel vijfendertig kilo aan materiaal mee moesten slepen, een uiterst inspannende klus was. Sommigen konden de ladders gewoonweg niet opkomen en hadden een "duwtje in de rug" nodig. Lloyd klom met loodzware benen de ladder op. Éénmaal bovenop de borstwering, reikte Sergeant Evans hem een "duck board" aan. "Hier! Pak aan, Korporaal," riep hij naar Lloyd, "leg dit over de prikkeldraadversperring heen, zodat onze mannen, zonder naar een opening te hoeven zoeken, er overheen kunnen lopen." "...en bedankt hé, Sergeant," verzuchtte Lloyd, "alsof ik al niet genoeg aan gewicht mee hoef te zeulen." Sergeant Evans lachte naar Lloyd. "Ik kom vlak achter je aan." riep Evans, terwijl hij inderdaad direct na Lloyd de ladder beklom. Lloyd keek om zich heen en zag eindeloze rijen met mannen die richting de Duitse linies optrokken. Het was een machtig gezicht om te zien hoe die strakke rijen in één lijn en met hetzelfde tempo naar voren wandelden. Luitenant Murray hield zijn rij nauwlettend in de gaten en corrigeerde waar dat nodig was. Lloyd keek om zich heen en zag dat Pat en Horrace links van hem liepen. Aan zijn andere kant liepen Sergeant Evans en Timothy. Lloyd betrapte zich erop dat zijn angst inmiddels volledig verdwenen was. Links in de verte hoorde hij de doedelzakspelers van de "Tyneside Scottish" een vrolijk deuntje blazen. "Zou het dan toch een "makkie" worden?" dacht Lloyd hoopvol. De Britse artillerie begon met hun "Creeping Barrage". Vlak voor de oprukkende mannen uit, ontploften de granaten die hen dekking moesten geven en die ervoor moest zorgen dat de Duitsers in hun loopgraaf in dekking zouden blijven. Sommige mannen schrokken van de granaatinslagen en vertraagden instinctief hun tempo. Luitenant Murray reageerde hier direct op. "Houdt de lijn intact!" schreeuwde hij naar de mannen die achter dreigden te blijven. De Duitsers lieten nog niets van zich horen en alles leek volgens plan te lopen. Lloyd keek naar het terrein voor hem. In het stuk niemandsland, dat ze moesten oversteken, leek alles vreedzaam. Het gras stond aardig hoog en een groot aantal rode klaprozen staken boven het veld uit. Een haas schoot voor Lloyd uit.

Na enkele minuten kwam de eerste prikkeldraadversperring in zicht. Het viel Lloyd op dat er een gigantische hoeveelheid onontplofte granaten bij de versperring lag. Luitenant Murray had het ook bemerkt en waarschuwde zijn mannen. "Voorzichtig mannen," riep hij, "die rotkrengen staan op scherp!" Sergeant Evans ontdekte tot zijn schrik, dat er maar één enkel gat in de versperring zat. "Godverdomme!" vloekte Evans boos, "een week lang gooien ze een gigantische hoeveelheid granaten op die versperringen, maar het is blijkbaar niet mogelijk om een fatsoenlijke opening voor ons te maken." De mannen naderden het enkele gat dat als een trechter leek te werken. Er kon telkens maar één man tegelijk door de smalle opening. Dat moest voorzichtig gebeuren, want als er ook maar één infanterist, tijdens de doorgang in het prikkeldraad vast kwam te zitten, veroorzaakte dat een opstopping met, mogelijk, rampzalige gevolgen. Sergeant Evans gebaarde naar Lloyd dat hij zijn "duck board" op de versperring moest leggen, zodat de infanteristen daar overheen konden lopen, maar nog voordat Lloyd dat kon doen, sloeg het noodlot toe. Een Duits machinegeweer opende het vuur op de mannen die bij de opening in de prikkeldraadversperring samen klitten. Vijf mannen werden op slag gedood en een nog groter aantal raakten door het Duitse vuur zwaar gewond, terwijl zij zich een weg door de smalle opening probeerden te banen. "Luitenant!" riep Sergeant Evans, "waar komt dat machinegeweer nu weer vandaan?" Luitenant Murray vloekte in zichzelf. "Ik weet 't niet, Sergeant! Die hoort daar helemaal niet te zijn!" Het ongemakkelijke gevoel kwam bij Lloyd terug. "Het gaat helemaal niet goed." dacht hij, terwijl zijn onheilspellende gevoel omsloeg naar paniek. Een week lang had de Britse artillerie de Duitse prikkeldraadversperringen en loopgraven bestookt, maar de versperringen waren voor een groot deel nog intact. Tot overmaat van ramp bleken ook de Duitse machinegeweren nog volledig functioneel te zijn. Lloyd zag hoe steeds meer mannen bij de doorgang genadeloos afgeslacht werden. Ook Luitenant Murray had in de gaten dat de enkele, smalle doorgang een serieus probleem begon te worden. Met zijn pistool wild in de lucht zwaaiend, spoorde hij zijn mannen aan om sneller door de doorgang te gaan. Lloyd legde de "duck board" over de versperring en trapte de versperring zo plat mogelijk. Sissend suisden een aantal kogels rakelings langs hem op. Hij keek naar links en zag nog net hoe Horace door Duitse kogels geveld werd. De reus uit Zuid-Londen ging, terwijl hij een gedempte kreun liet horen, naar de grond. Lloyd was geneigd om naar de jongen te gaan om hem te helpen, maar Sergeant Evans weerhield hem daarvan. "Doorgaan, Korporaal!" schreeuwde hij naar Lloyd, "laat hem liggen! Onze hospikken zorgen wel voor hem!" Lloyd keek naar zijn kameraad en zag twee kleine gaatjes in zijn jas, waar inmiddels een grote bloedvlek was ontstaan. Horace was dood. Zijn ogen met wijd openstaande pupillen, staarden Lloyd leeg aan. Lloyd's maag begon weer te krampen.