...en de engel sprak Duits.

26. Een onverwachts weerzien.

Liesl had gehoopt wat tijd in de taallessen van Maria te kunnen steken, maar omdat de Britten zware aanvallen op de Duitse stellingen uitvoerden, waren er de afgelopen twee dagen meer dan driehonderd gewonden binnen gebracht. Dag en nacht had het hele medische team van chirurgen, artsen, verpleegsters en ambulancepersoneel keihard gewerkt om de onophoudelijke stroom van gewonden te behandelen. De lessen van Maria werden noodzakelijk aangepast en gingen daarom, tijdens het werk, gewoon door. Liesl pakte het Engels goed op en na een paar dagen kon ze zich al behoorlijk verstaanbaar maken met wat standaard zinnetjes. Het was voor iemand die goed Engels verstond grappig om te horen hoe Liesl, met een zwaar, Duits accent, dezelfde grammaticale fouten maakte als Maria. Het merendeel van de gewonde soldaten in het Lazarett, stoorden zich er echter aan dat twee Duitse verpleegsters, in hun bijzijn, de taal van de vijand sprak. De vijand die hen, met hun artillerie en machinegeweren, zoveel ellende en leed had aangedaan. Dokter Ernst Weber was ontvankelijk voor de bezwaren van de patiënten en verbood Maria en Liesl om nog Engels te spreken in het bijzijn van de gewonden.

Het viel Liesl zwaar om haar aandacht te verdelen tussen Karl en Lloyd. Zeker nu Maria's Engelse lessen alleen nog maar in hun spaarzame vrije uurtjes doorgang konden vinden. Het was tijdens één van deze uurtjes, dat Liesl besloot om Lloyd op de zaal met krijgsgevangenen te bezoeken. In gedachten oefende ze een paar Engelse zinnen, terwijl ze langs Walter liep, de soldaat die belast was met de bewaking van de Engelse gewonden. "Hallo Liesl." zei Walter, Liesl uit haar gedachten rukkend. Liesl schonk hem haar liefste glimlach, terwijl ze zich naar Walter omdraaide en hem groette. Walter was een verlegen jongen en zijn rood wordende hoofd verried dat ter plekke. Liesl vond het heerlijk om de jongen, waarvan ze wist dat hij stiekem een oogje op haar had, wat te plagen. Snel keek Walter, die zich voelde alsof Liesl hem betrapt had op zijn gedachten, voor zich uit. In haarzelf grinnikend liep Liesl naar Lloyd. De Britse infanterist was de afgelopen weken goed vooruit gegaan en lag nu wat verveeld in bed voor zich uit te kijken. Zijn gezicht fleurde op toen Liesl bij hem aan het bed kwam zitten. Lloyd had zichzelf erop betrapt dat hij het heel fijn vond wanneer Liesl bij hem langs kwam. Hij was verrast geweest toen Liesl hem een paar dagen geleden in het Engels had aangesproken. Het was zelfs mogelijk geweest om een heel eenvoudig gesprekje te voeren, die voor hen beiden een drietal weken geleden nog onmogelijk gebleken was en zo frustrerend en emotioneel verlopen was. Waar nodig verbeterde Lloyd Liesl in haar grammatica. Het was hen beiden de afgelopen dagen wel duidelijk geworden dat ze enorm van elkaars gezelschap genoten. Toch kwam het regelmatig voor dat Lloyd bedroefd voor zich uit zat te kijken. Dat waren de momenten dat hij aan thuis dacht. Aan zijn ouders, die hij zo graag een brief had willen schrijven, maar waartoe hij zelf nog niet in staat was. Wanneer Lloyd in zo'n bedrukte stemming was, bedroefde dat Liesl. Ze had zo graag willen vragen wat er scheelde, maar haar kennis van de Engelse taal, was daartoe nog niet toereikend. Met een zwaar Duits accent sprak Liesl de zinnetjes uit, waar ze zo hard op geoefend had:
"Ik heb je ouders een brief geschreven, Lloyd. Een brief waarin ik ze verteld heb waar je bent en hoe het met je gaat." Lloyds gezicht fleurde op. Hij had al die weken, die hij hier nu in het Lazarett was, al het vermoeden gehad dat deze verpleegster een hart van goud had, maar nu wist hij het absoluut zeker. Met zijn gezonde arm wenkte hij Liesl dichterbij alsof hij haar iets in haar oor wilde fluisteren. Liesl boog dichter naar Lloyd toe, maar in plaats van de Engelse woorden, die niemand anders blijkbaar mocht horen, zoende Lloyd haar, geheel onverwacht, op haar wang. Geschrokken week Liesl achteruit, maar had daar eigenlijk al direct spijt van. "Als hij nu maar niet denkt dat ik zijn zoen afkeur." dacht Liesl beduusd, terwijl ze zich erop betrapte dat ze Lloyd's zoen eigenlijk heel prettig vond. Het had haar hart doen overslaan en het was tevens een bevestiging dat hij blij was met haar initiatief, zijn ouders te schrijven. Liesl pakte de hand van Lloyd, die op zijn beurt ook van Liesl's terughoudende reactie geschrokken was. Liesl drukte Lloyd's hand tegen haar hart. Ze hoopte dat Lloyd dit gebaar begreep en om dat te onderstrepen zei ze in het Engels het woord, dat ze als één van de eerste had geleerd:
"Sorry, Lloyd." De jonge Britse soldaat was door Liesl's woorden alleen nog maar meer in verwarring geraakt. Hij had geen enkel idee hoe hij haar "sorry" moest opvatten. Speet het haar dat ze hem met haar terugtrekkende reactie had laten schrikken, of verontschuldigde ze zich dat een relatie tussen een Britse soldaat en een Duitse verpleegster nooit iets kon worden? Van zijn stuk gebracht staarde Lloyd een tijdje voor zich uit. Liesl, die zijn vertwijfeling had bemerkt, stond op, keek voorzichtig om zich heen en gaf Lloyd, toen ze er zeker van was dat niemand hen bekeek, nam ze zijn hoofd in haar beide handen en drukte een zoen op zijn voorhoofd. Er verscheen een glimlach op Lloyd's gezicht en Liesl wist dat zijn twijfels verdwenen waren.