...en de engel sprak Duits.

23. Maria's besluit.

Zachtjes legde Liesl haar hand op Lloyd's arm om te kijken of haar patiënt wakker was. Langzaam opende Lloyd zijn ogen en knipperde tegen het felle licht. Daar was "zijn engel" weer. Een flauwe glimlach kwam om zijn mond toen Liesl hem zachtjes over zijn wang streek. De afgelopen twee dagen had Lloyd in een wisselende toestand tussen waken en bewusteloosheid gezweefd. Een aantal keren was hij wakker geweest, waarbij hij in de meeste gevallen alleen was. Lloyd vond het prettig wanneer Maria en Liesl kwamen om zijn verbanden te wisselen en zijn wonden te verzorgen. Niet dat de medische en verzorgende handelingen zo fijn waren, maar hij genoot van hun aandacht en vond het fijn om wat gezelschap te hebben. Dat Lloyd hun taal niet sprak, had hij aanvankelijk niet zo'n probleem gevonden, maar nu hij steeds meer behoefte aan een echt gesprek kreeg, begon de taalbarrière vervelend te worden. Maria bleek wel een aardig woordje Engels te spreken, hoe gebrekkig dat ook was, maar Liesl sprak zijn moedertaal helemaal niet. Gisteren, toen Liesl een moment alleen met hem was, had hij geprobeerd te vragen hoe ze heette. Lloyd had op zichzelf gewezen en zijn naam genoemd. Liesl had hetzelfde gedaan, en zo hadden de twee jonge mensen zich, op de meest simpele manier, aan elkaar voorgesteld. Toen Lloyd aan Liesl wilde vragen waar hij zich bevond en wat zijn verwondingen waren, liep het "gesprek" al heel snel vast. Liesl bleek van hun tweeën het meest gefrustreerd te zijn over de taalbarrière. Toen ze niet wist wat Lloyd bedoelde, laat staan dat ze hem een antwoord kon geven, rolde er een traan over haar wangen. Lloyd was daar enorm van geschrokken. Het laatste wat hij wilde was zijn engel verdriet aandoen. Hij had haar zo graag willen bedanken voor alle zorg die ze aan hem besteedde. Lloyd had dit aanvankelijk in het Engels gedaan, maar Liesl had ongemakkelijk om zich heen gekeken en had geen flauw benul wat Lloyd bedoelde. Gelukkig was Maria op dat moment binnen gekomen en had als tolk opgetreden. Het was weliswaar een manier om te communiceren, maar tevens één die verre van ideaal was. De communicatie tussen Liesl en Lloyd liep alleen maar via Maria.

Het was Maria steeds vaker opgevallen, dat Liesl's houding ten opzichte van Lloyd, eigenlijk niet door de beugel kon. Ze had besloten haar vriendin hierop aan te spreken, zodra haar ongepaste gedrag zich weer voor zou doen. Maria had er goed over nagedacht hoe zij Liesl duidelijk moest maken dat haar omgangsvormen met Lloyd niet professioneel waren. Ze had besloten haar erop aan te spreken zodra ze Liesl er weer op zou betrappen. Die gelegenheid liet niet lang op zich wachten. terwijl ze 's avonds Lloyds wonden opnieuw verbonden, wreef Liesl met de rug van haar hand over de wang van Lloyd. De jonge Britse soldaat vond deze aanraking prettig, maar voor Maria was het "het" uitgelezen moment om Liesl op haar gedrag aan te spreken.
"Liesl," begon Maria voorzichtig, "ik vind jouw gedrag tegenover de patiënt eigenlijk niet gepast." Liesl keek Maria geschrokken aan.
" Wat bedoel je?" vroeg Liesl.
" De manier waarop je je patiënt aanraakt."
" Wat is daar dan mis mee?"
" Je gedraagt je op deze wijze niet als een goed gemanierde verpleegster."
Liesl leek haar vriendin echt niet te begrijpen. "Maar wat doe ik dan verkeerd?" vroeg ze.
" Er gaat vanuit je aanraking iets teveel genegenheid uit, Liesl. Dat is niet toegestaan."
Liesl kreeg een rood hoofd. Ze wist dat haar vriendin gelijk had. Haar aanrakingen naar Lloyd waren inderdaad anders als bij andere patiënten, maar het voelde goed aan. Liesl had ook het gevoel dat Lloyd het helemaal niet vervelend vond.
" Ach, maak je niet druk, Maria. misschien reageer ik inderdaad wel wat vriendschappelijker dan ik zou moeten, maar ik heb nu eenmaal een zwak voor deze jongen."
Maria zuchtte. " Ik heb 't idee, dat het meer dan alleen maar "een zwak" is. Ik denk dat je die jongen, stiekem wel leuk vindt."
" Ja, misschien wel, maar daar is toch niets mis mee?" vroeg Liesl, terwijl ze zich betrapt voelde en zichzelf niet goed houding wist te geven.
" Daar is van alles mis mee Liesl!" verzuchtte Maria, " Misschien vind je die jongen wel leuk om de verkeerde redenen."
" Wat bedoel je daar nu weer mee, Maria?" vroeg Liesl, die werkelijk geen idee had waar haar vriendin op aanstuurde.
" Ik bedoel Paul, Liesl. Ik denk dat je je onbewust tot deze jongen aangetrokken voelt om de pijn en het verdriet van Paul's vermissing te vergeten."
" Paul is dood, Maria. Als hij nog in leven zou zijn, had ik na bijna twee jaar toch al iets van hem gehoord moeten hebben?"
Maria wist in haar hart dat Liesl gelijk had, maar ze was ook van mening dat, zolang er nog geen officieel bericht over de dood van Paul was, de hoop nog bestond dat ie nog ergens, misschien wel in een Russisch veldhospitaal, in leven zou zijn.
"Bovendien," ging Maria verder," ken je deze jongen nauwelijks." Maria probeerde nu wanhopig alles uit de kast te halen om haar vriendin voor een serieuze fout te behoeden.
"Ik hoef 'm ook niet goed te kennen," hield Liesl stug vol. " Soms is een bepaald gevoel alleszeggend en als ik in zijn ogen kijk, weet ik gewoon dat dat gevoel wederzijds is. Bovendien nemen we regelmatig soldaten in onze armen, daar wordt toch ook niet moeilijk over gedaan?"
"Maar die jongens hebben onze steun en troost nodig, omdat ze stervende zijn, Liesl. Lloyd is dat niet."
Het was Maria inmiddels duidelijk geworden dat Liesl zich niet liet vermurwen en dat het zinloos was te proberen om haar op andere gedachten te brengen. Maria besloot om niet verder tegen Liesl in te gaan.
"Ik kan je alleen maar aanraden om voorzichtig te zijn, Liesl. Dokter Weber zal niet zo begripvol als mij zijn, wanneer hij achter jouw genegenheid voor deze patiënt komt." Liesl schrok van Maria's opmerking, maar wist dat ze gelijk had. Ernst Weber was een geweldige arts en een hele begripvolle collega, maar Liesl wist dat ze serieus in de problemen zou komen, wanneer dokter Weber ook maar zou vermoeden dat één van zijn verpleegsters zich ongepast gedroeg.
" Maar," zei Maria, terwijl ze Liesl een knipoog gaf, " van mij zal ie niks horen."

Liesl was druk bezig met het opnieuw verbinden van de hoofdwond van een zojuist binnengebrachte soldaat. De wond was van ernstige aard. Zo ernstig dat voor het leven van de jongen gevreesd werd. Liesl had het gapende gat schoon gewassen, er een compres overheen gelegd en legde nu een drukverband aan. De soldaat had eigenlijk direct geopereerd moeten worden, maar er waren de laatste twee uren meer dan honderdvijftig gewonden binnen gebracht. Maria had de vervelende taak om te beslissen welke gewonde meteen naar de operatiekamer moest, welke kon wachten en voor welke soldaat er geen hoop meer was. Gewonden uit de laatste categorie waren vaak niet meer aanspreekbaar, hadden veel bloed verloren, en hadden verwondingen die niet te herstellen waren of waarvan de patiënt de operatie niet meer zou overleven.
"Liesl! Onmiddellijk hier komen!" klonk het gebiedend door de ziekenzaal. Dokter Weber riep Liesl bij zich en aan de blik op zijn gezicht te zien, kon ze daar maar beter direct gevolg aan geven. Even vreesde Liesl dat dokter Weber achter haar genegenheid voor Lloyd was gekomen, maar zodra de arts Liesl in de drukte van de ziekenzaal had ontdekt, klaarde zijn gezicht meteen op.
"Er is zojuist een gewonde kolonel binnen gebracht," zei de arts, terwijl hij om zich heen door de zaal keek. " Je begrijpt natuurlijk wel dat ik een officier, die niet eens zo heel ernstig gewond is, niet hier op de zaal tussen alle manschappen kan leggen." Liesl knikte begrijpend. "Ik wil die officier op dat kamertje van jullie Britse patiënt leggen. Die jongen zal dus moeten verhuizen naar de zaal met overige krijgsgevangenen. Hij heeft, voor een krijgsgevangene, genoeg privileges gehad." De schrik sloeg Liesl om het hart. Wanneer Lloyd naar deze afdeling werd gebracht zou ze hem waarschijnlijk nooit meer kunnen verplegen. In de bewaakte zaal met krijgsgevangenen, waren alleen maar verpleegsters werkzaam, die behoorlijk Engels of Frans spraken. Aangezien Liesl geen woord Engels sprak, was het ondenkbaar dat ze naar deze zaal overgeplaatst zou kunnen worden.
"Maar de mogelijkheid tot infectie is toch nog steeds aanwezig?" Wanhopig probeerde ze Dokter Weber ervan te overtuigen dat het niet verstandig was om Lloyd over te plaatsen.
"Ik weet 't Liesl," zuchtte Weber, " maar ik ben bang dat ik geen keus heb. Zorg ervoor dat dat kamertje over een uur leeg is." Liesl knikte, zij het met tegenzin, instemmend.
"Maar Maria en ik mogen hem toch wel iedere dag even bezoeken om te kijken hoe het met 'm gaat?"
" Natuurlijk Liesl," antwoordde Dokter Weber met een bedenkelijke blik, "zolang jullie werk op deze zaal daar maar niet onder lijdt."

" Is er iets, Liesl?" vroeg Maria, toen ze het bedroefde gezicht van haar vriendin zag.
" Lloyd moet verhuizen. Hij moet plaats maken voor één of andere hoge pief, die vanmiddag is binnen gebracht." Liesl voelde hoe tranen achter haar ogen opwelden. Maria begreep meteen waar het probleem lag. De verpleging van Lloyd zou niet langer hun verantwoordelijkheid zijn. Maria wist dat dit eigenlijk, voor iedereen, het beste zou zijn. Toch had ze, diep in haar hart, medelijden met Liesl. Ze zou "haar" Britse soldaat straks nog maar nauwelijks zien.
" Als je je Lloyd nog wil blijven ontmoeten Liesl, zul je je moeten laten overplaatsen naar de zaal met krijgsgevangenen." Maria kon niet geloven dat, uitgerekend zij, dit voorstelde. Ze had, als hoofdverpleegster, veel invloed, maar kon onmogelijk de regels omzeilen. Toch had ze al besloten om Liesl te helpen.
"Overplaatsen?" vroeg Liesl wanhopig, " Dat gaat niet! ik spreek geen woord Engels."
"Nou meid, dan wordt het hoog tijd dat we daar iets aan gaan doen." Maria pakte de hand van haar vriendin vast. "Ik zal je, in onze spaarzame, vrije uurtjes, en onder ons werk, genoeg Engels leren om je over te plaatsen." Liesl viel haar beste vriendin om haar hals.
"Dank je wel, Maria! Dank je wel!" Liesl lachte door haar tranen heen. Er gloorde weer hoop.