...en de engel sprak Duits.

32. Shellshock

Lloyd hield zijn woord. Alle werkzaamheden, waarvoor het verplegend personeel een beroep op hem deed, voerde hij uit zonder te klagen. Het maakte voor Lloyd niet uit welke klusjes hij toebedeeld kreeg, zolang het de genezing van zijn verwondingen maar niet in de weg stond. Dokter Weber had hem dat toegezegd en alle verpleegsters hielden hier ook allemaal rekening mee. Lloyd was dagelijks in de weer met uitgewassen lakens in de tuin op hangen, beddengoed opvouwen, de linnenkasten op orde brengen, maar ook klusjes als ondersteken schoon schrobben. Dokter Weber was benieuwd of Lloyd ook daadwerkelijk alle werkzaamheden zou uitvoeren en had Lloyd één keer op de proef gesteld, door hem te vragen of hij in een speciale oven, achter het mortuarium, afgezette ledematen wilde verbranden. Lloyd vond het een verschrikkelijke klus. Hij liet het niet tegenover Dokter Weber merken, maar hij hoopte dat de hoofdarts hem nooit meer voor zo'n klusje zou vragen.

De enige die geen rekening met zijn herstellende verwondingen hield was Walter. De arrogante bewaker gaf Lloyd de opdracht om zware emmers met vuile verbanden naar de linnenkamer te sjouwen. Toen Lloyd aangaf dat hij eerst een trolley wilde halen, zodat hij die emmers niet hoefde te tillen, had Walter dat niet toegestaan.Zelfs niet nadat een aantal verpleegsters, Walter hier op aanspraken. Nadat Lloyd de loodzware emmers weg had gebracht en de wond aan zijn buik begon op te spelen, hadden een paar verpleegsters en een ziekenbroeder, hun beklag over Walter bij Dokter Weber gedaan. "Binnen!" riep Dokter Weber nors, nadat er op de deur van zijn kantoor werd geklopt. De toon die de hoofdarts aansloeg, beloofde niet veel goeds. Met lood in de schoenen ging Walter het kantoor binnen.
"Ik heb vandaag een klacht over jou ontvangen, Walter." Dokter Weber keek de bewaker streng aan.
"Over mij?" vroeg Walter, die het probeerde te laten lijken alsof de beschuldiging totaal onverwacht kwam.
"Alsjeblieft Walter," zei Dokter Weber geïrriteerd, "doe nu niet alsof je neus bloedt. Je weet donders goed waar ik het over heb. Ik vat het als een belediging op als je denkt dat ik me zo makkelijk door jou in de luren laat leggen." Walter werd rood van schaamte. "Ik hoorde van een paar zusters, dat jij Lloyd, opzettelijk en tegen alle afspraken in, lichamelijk zwaar werk hebt laten verrichten." Nerveus keek Walter om zich heen. Hij had geen idee hoe hij zich uit deze benarde positie moest redden.
"Ik dacht dat Korporaal Taylor..." "Jij hoeft niet te denken," onderbrak Dokter Weber hem fel, "het enige wat jij hoeft te doen is je orders uit te voeren en ik dacht jouw orders toch duidelijk zijn, als het om de tewerkstelling van krijgsgevangenen gaat? Geen lichamelijk zware arbeid als dat het herstel van de patiënt verhindert."
"Misschien had ik dat verkeerd ingeschat, dokter." zei Walter, die zich nu in allerlei bochten wrong om er ongeschonden vanaf te komen."
"Onzin, Walter," foeterde Dokter Weber, "Lloyd had toch duidelijk aangegeven dat die emmers te zwaar waren en dat hij daarom eerst een trolley wilde halen? Jij had hem dat bewust niet toegestaan. Zelfs niet nadat het verplegend personeel zich ermee ging bemoeien." Walter voelde zich alsof hij met een grote hamer geslagen werd. Inwendig kookte hij van woede en beloofde zichzelf om Lloyd, bij de eerste de beste gelegenheid, deze reprimande terug te betalen. Hij nam zich voor dat hij het voortaan wel wat voorzichtiger aan zou pakken. "Waarom ben jij hier eigenlijk als bewaker aangesteld, Walter?" Walter keek de arts vragend aan. Hij wist niet goed waar Dokter Weber op doelde.
"Ik was niet fit genoeg bevonden voor dienst in de loopgraven." Dokter Weber mompelde iets onverstaanbaars, terwijl hij vanachter zijn geïmproviseerde bureau naar Walter opkeek. Walter begon zich steeds ongemakkelijker te voelen.
"Kom maar eens met me mee, Walter." zei Dokter Weber, terwijl hij vanachter zijn bureau opstond. Gehoorzaam volgde Walter de arts naar een aangrenzende kamer, die als onderzoeksruimte diende.

"Luitenant Reiser, het hoofd van de bewaking, heeft mij gevraagd om jouw lichamelijke welzijn eens opnieuw te beoordelen. Dat is precies wat we nu gaan doen, Walter. Kleed je, tot op je ondergoed, maar eens uit." Walter voelde zich misselijk worden.
"Ik waarschuw je vast dat je niet hoeft te proberen een gebrek of aandoening te veinzen. Daar kan ik nogal eens humeurig van worden." Het lichamelijke onderzoek was binnen vijf minuten afgerond. "Kleed je maar weer aan, Walter." Nadat Walter zich aangekleed had nam Dokter Weber weer plaats achter zijn bureau en begon een formulier in te vullen. Nadat hij het ondertekend had en er een grote stempel op drukte, overhandigde hij het formulier aan de jonge bewaker. "Gefeliciteerd Walter," zei Dokter Weber, "dat jaartje dienst hier bij ons in Lazarett.92 heeft je kennelijk goed gedaan." Walter bekeek het formulier en trok bij het lezen van de stempel wit weg. In grote, rode letters stond er "GESCHIKT" op gedrukt.
"Ga je, met dit formulier, maar bij Luitenant Reiser melden. Ik weet zeker dat onze jongens in Thiepval, om zo'n fitte knul als jou zitten te springen. En nu ingerukt!"