...en de engel sprak Duits.

30. Kinine voor Hanna.

Drie dagen eerder dan de bedoeling was, stapte Liesl Feldlazarett 92 weer binnen. Van de verplichte week rust, die ze van Dokter Weber opgelegd had gekregen, was niets terecht gekomen en Liesl was dodelijk vermoeid door alle emoties van de afgelopen dagen. De terugreis had haar geen goed gedaan. Hoe dichter de trein haar naar het front bracht, des te talrijker werden de, door de oorlog verwoeste, dorpjes en steden. De aanblik van de puinhopen drukte een enorme stempel op haar gemoedstoestand. Vele malen had ze, starend uit het raampje van haar coupé, bedacht dat ze zich eigenlijk weer zou moeten verheugen op een weerzien met Lloyd, maar de gebeurtenissen van de afgelopen dagen en de emoties waar die mee gepaard gingen, hadden zo'n impact op haar gehad, dat ze zich nu alleen nog maar verdrietig voelde. Liesl had werkelijk geen idee hoe het nu allemaal verder moest.

Het was druk in het Lazarett. Overal op de gangen lagen stretchers met zojuist binnen gebrachte gewonden, waarvoor geen plaats meer was op de ziekenzalen. Ambulances reden af en aan en Liesl zag hoe menig verpleegster zich naar een patiënt spoedde. Er was veel werk te doen. Liesl besloot om eerst Lloyd kort te bezoeken en daarna zou ze meteen aan het werk gaan. Lloyd was erg verrast om Liesl alweer zo snel te zien. Hij was enthousiast over haar snelle terugkeer, maar de droeve blik in haar ogen verraadde dat er in de afgelopen dagen iets gebeurd moest zijn.
"Is er iets, Liesl?" vroeg Lloyd bezorgd.
"Thuis ging er van alles mis, Lloyd." zei Liesl met trillende stem. "Ik heb mijn ouders over ons verteld." Er rolde een traan over Liesl's wang. Het deed Lloyd pijn om te zien hoe verdrietig Liesl was.
"En dat werd je niet in dank afgenomen?" suggereerde Lloyd.
"Nee, mijn moeder leek er geen probleem mee te hebben, maar mijn vader was zo boos, zo haatdragend tegenover alles wat Brits is, dat hij me..." Liesl snikte het nu uit. De brok in haar keel belette het haar om verder te praten. Lloyd had Liesl het liefst ter plekke in zijn armen genomen en haar tranen weg willen kussen, maar dacht toen aan de voorwaarde, die Dokter Weber had gesteld aan de acceptatie van hun relatie. Lloyd en Liesl hadden Dokter Weber beloofd dat ze, in het bijzijn van anderen, niet intiem zouden worden. Deze voorwaarde zat hen nu behoorlijk in de weg en zorgde ervoor dat Lloyd zich machteloos en schuldig voelde. Schuldig omdat hij Liesl nu niet kon troosten op de manier die hij graag zou willen en waar ze, juist nu, zo'n behoefte aan had.
"Hij heeft me min of meer het huis uit gejaagd." Lloyds maag kromp, bij het horen van die woorden, ineen. Dat hij er de oorzaak van was, dat er een wig tussen Liesl en haar vader was gedreven, viel hem zwaar. Een scheiding tussen Liesl en haar vader, was wel het laatste wat hij wilde.
"Kan ik je misschien helpen om de breuk met je vader ongedaan te maken?" Vroeg Lloyd tegen beter weten in.
"Nee, ik ben bang van niet. Mijn vader is een man van principes en van zijn woord." Liesl keek Lloyd diep in zijn ogen. "Als hij eenmaal een beslissing heeft genomen, zal ie er zelden op terugkomen." Liesl's heldere blauwe ogen, stonden intens verdrietig.
"Weet je nog dat ik je op die mooie zomerdag onder die eik beloofd heb dat ik voor altijd van je zou houden en voor ons beide zou vechten?" Lloyd knikte. Hoe zou hij dat kunnen vergeten? Het was de mooiste dag van zijn leven geweest. De dag dat ze tegenover elkaar hun liefde verklaard hadden.
"Nou, mijn liefste Lloyd," ging Liesl verder, "en vechten voor ons beide is precies wat ik ga doen. Niemand, zelfs mijn vader niet, zal ons uit elkaar kunnen drijven." Lloyd was opgelucht dat te horen, maar het schuldgevoel bleef echter aan hem knagen.
"Met Hanna, m'n zusje, gaat het ook niet goed."
"Wat is er met haar? " vroeg Lloyd. Liesl's lip trilde van emotie.
"Ze is ziek en iedere dag moet ze vechten tegen de koorts. Een gevecht dat ze waarschijnlijk zal verliezen. Het is ook zo'n zwak kind. Het enige wat ze nodig heeft is Kinine, maar daar is in Duitsland gewoonweg niet aan te komen."
"Hier in het veldhospitaal is Kinine."
"Ja, maar daartoe heb ik geen toegang en Weber durf ik het niet te vragen, want medicatie is enkel voor patiënten. Dat is een regel waar Dokter Weber absoluut niet van afwijkt." zei Liesl treurig. En terwijl ze opstond streek ze Lloyd, met de rug van haar hand, liefkozend over zijn wang. Beide vonden ze het een onbevredigende aanraking. Het liefst zouden ze in elkaars armen willen vallen, maar op dit moment, en op deze plaats hier in de drukke ziekenzaal, was het de enige manier om hun genegenheid voor elkaar te tonen.
"Ik ga maar eens aan het werk," zuchtte Liesl, "er is hier nog genoeg te doen."