I'm a wolf?

42 (einde)

Zack ontwijkt alle steken die de man met het mes maakt. Ik kan niet geloven dat hij dit doet! De man werkte hem naar de grond en wou hem steken. Ik bespring hem and bijt hem recht in zijn neck. Zack staart me aan als ik de man bloedend op de grond laat vallen. 

De rest begon te rennen en ze vallen langzaam alle mannen aan. We gaan dit stoppen voor eens en atijd. Ik begon meer mannen aan te vallen. Om me heen waren geluiden van gevechten te horen. Gegroom en gegil... goede samenvatting. 

'Lila! kijk uit!' Riep Zack. 

Hij springt voor me, recht op een van de mannen. Hij zet zijn scherpen tanden in zijn neck. Ik kijk hem aan en hij sprint weg om de andere te helpen. Ik knipper een paar keer voordat ik verder ga. Ze moesten allemaal weg. Er aan... ze gaan er allemaal aan. Dit heeft lang genoeg geduurt. Ze hebben mijn vrienden teveel pijn gedaan. Ik ben er klaar mee. 

Ik werk een andere man naar de grond and stap dan op zijn borst. Ik verzamel mijn kracht en grom luid. Iedereen stopt en kijkt me aan terwijl ik harder en harder grom. Dan stop ik en kijk ik me heen. Ik ontblood mijn tanden, De overgebleven mannen krabbelen omhoog en rennen weg. 

'Hij is toch dood! Ik kom hier niet meer naar terug!' schreeuwt er een. 

Ik stap van de dode man af en verander terug. Ik kijk naar Zack die op de grond ligt. Hij lag op de grond. Ik ren op hem af en ga naast hem zitten. 

'Zack? Zack?!' vraag ik.

Ik draai hem op zijn rug en zag een mes in zijn schouder. Ik schrik en kijk naar Zack die zijn ogen heeft dochtgeknepen van de pijn. 

'Zack.. nee! Ik help je! Ik help je! Beloofd!'

Ik vouw mijn handen om het mes heen. Zack opent zijn ogen. Hij beweegt zijn hand en legt hem op de mijne. 

'Het spijt me Lila...' zegt hij. 

Hij kijkt me aan met zijn prachtige ogen. 

'IK had dit nooit mogen doen. Ik had je hier nooit in mee mogen trekken... het spijt me... zo erg...'

'Zeg dat niet Zack! je gaat dit overleven! Ik beloof het je!' 

Sam en Thomas rennen op me af. Tamar en Jonas volgen snel. 

'Als je het mes er uit trekt gaat hij sneller dood.' Zegt Tamar. 

Ik kijk haar aan.

'Dankje, dat helpt.' zeg ik sarcastisch. 

Thomas staat op en rent terug het huisje in. Ik ijk Zack aan en tranen springen in mijn ogen. 

'Ik had niet zo boos moeten worden... het spijt me zo.' zeg ik voordat er een traan ontsnapt. 

'Het is niet jou schuld... maar de mijne.' Zegt Zack. 

Dan is Thomas weer buiten. 

'Trek het mes er uit.' Zegt hij. 

Ik kijk hem aan. 

'Vertrouw me.'

Ik kijk Zack aan en geef een ruk aan het mes. Hij komt in een keer los Zack schreeuwt van de pijn. Thomas duwt me aan de kant en begint wat verband om zijn arm te wikkelen. Dan help hij Zack met opstaan. 

'Dat stopt het wel voor even. Hij moet naar het ziekenhuis.' Zegt Thomas. 

Ik loop op Zack af en kijk hem aan.

'Dankje.' zeg ik zachtjes.

'Voor wat?' vraagt hij. 

'Je redde mijn leven... je liet me zien dat ik een wolf was... Ik had nooit boos moeten worden.' 

Hij gaf me een klein glimlachje.

'Natuurlijk deed ik dat. Ik hou van je.'

Ik bloosde en gaf hem een kus. Hij glimlachte. 

'Ja ja heel schattig, kom op. Hij moet naar het ziekenhuis.' Zucht Jonas. 

Ik grinnikte en pakte Zack zijn hand. Samen beginnen we te lopen. Van af dit moment zou ik altijd bij ze blijven. Samen waren we wolven, een nieuw avontuur. Ik was nog nooit zo tevreden geweest...