Bad Boy. Good Lips. Harry Styles (FanFiction)

Chapter 49 The Truth Is...

Woohoo, new part! Wattpad lag er gister avond uit, wat echt shit is! Ik zit over de 14K! Wauw, thaaankks girls! Hopelijk word alles nu duidelijker in dit hoofdstukje :). Vergeet niet te stemmen, en natuurlijk een comment achterlaten!

<3 

Samen stappen we uit de douche. "Zullen we vanavond uit eten gaan?" Glimlacht. "Dat lijkt me leuk." Ik druk een kusje op zijn wang. Ik trek een skinny aan met een leuk truitje. Ik laat mezelf op bed vallen. Al wat ik kan zeggen is dat ik moe ben.  Harry kruipt bovenop me, en hij grijnst. "Is mijn meisje moe?" Ik knik. "Dan heb ik toch goed werk gedaan, net." Hij drukt zijn lippen even op de mijne en ik glimlach. "Ik weet een geweldig restaurantje," zijn vinger strijkt langs mijn wang. "Ik houd zoveel van je." Fluistert hij zacht. "Ik ook van jou." Hij drukt zijn lippen weer terug op de mijne. Zijn tong sliert tussen mijn lippen door, waardoor ze weer een battle beginnen. Ik glimlach en duw Harry van me af. Zonder iets te zeggen begin ik aan mijn makeup. Harry slaat zijn armen vanachter om me heen. "Waarom doe je al die rotzooi op, je bent zoveel mooier zonder!" Ik zucht. "Zal ik het dan maar niet op doen?" Hij knikt tevreden. "Je bent mijn meisje, en ik moet naar jou kijken, en je bent zo veel mooier zonder." Hij drukt een kusje op mijn wang. Ik laat mijn makeup vallen als ik geklopt op het raam hoor. "Shit" mompel ik in mezelf. Nu barst de bom los. Harry kijkt me raar aan, nu gaat het gebeuren... Ik loop naar het raam. Harry staat te wachten, om te kijken wie er nou aanklopt. Zuchtend maak ik het raam open. Ik laat Marcel naar binnen springen. Zijn mond valt open als hij Harry ziet staan. Ik loop vlug naar mijn bed en ik ga zitten. Ik kijk even naar Harry, die raar staat te kijken. "Harry, meet you new brother." Glimlach ik. "W-wat?" Sist hij. "Dit is Marcel." Glimlach ik. Wauw, zo luchtig ben ik nog nooit geweest, en vooral niet in stress situaties. Het is even stil. Harry doet een paar stappen achteruit. "Harry, het spijt me..." Fluistert hij. Ik loop naar Harry en ik pak zijn hand, zodat hij niet weg kan lopen. Hij kijkt me boos aan. "Jij wist dit dus al?" Ik knik voorzichtig. Ik bijt op mijn lip. "En dat heb je al die tijd verzwegen!" Roept hij boos. Tranen wellen op. "Harry, wees niet boos op haar, zij had er ook moeite mee." Fluistert Marcel. Ik kijk naar beide gezichten, het lijkt zo hetzelfde. "Hoe kan ik je nou ooit nog geloven Kim?" Ik zucht. "Harry, het is mijn schuld, ik had haar gevraagd om haar mond te houden, dit is mijn schuld, niet dat van je meisje." Hij geeft een vertrouwelijke glimlach. Ik verstrengel mijn vingers in de zijne. Terwijl Harry boos naar ons beide kijkt. "H-Harry, i-ik." Fluister ik zacht. Waarom ben ik zo zenuwachtig? Misschien omdat ik bang ben dat hij weg gaat? Dat hij het uitmaakt? Dat hij straks op me neer gaat kijken? Ik laat een zacht zuchtje. "Harry." Fluister ik zelfverzekerder. "Ik wilde een goed moment vinden, want ik wilde dit niet geheimhouden." Ik geef een knijpje in zijn hand. Een traan glijd over mijn wang. "Ik wil je niet kwijt, echt niet, ik wou het beste." Ik veeg mijn traan weg. Marcel is inmiddels weer door het raam gegaan. Harry blijft me strak aankijken.

Tranen ontwikkelen in zijn ogen. Vreselijk, om hem zo te zien, en dat heb ík dan aangericht! Ik veeg zijn traan weg. Ik kus zijn voorhoofd. "Waarom? Waarom verzweeg je het al die tijd?" Fluistert hij. Ik sla mijn armen om hem heen. Zijn armen bengelen langs zijn lichaam. "Ik kon het niet, ik wist niet hoe, en eigenlijk, wist ik niet wanneer." Ik druk mijn neusje in zijn nek. Ik pak hem strakker vast. "Alsjeblieft, verlaat me niet." Tranen glijden over mijn wang. Voorzichtig slaat Harry zijn armen om me heen en wrijft zijn hand over mijn rug. "Het is zo raar, Marcel is anders, daar moet ik aan wennen." Fluistert hij zacht. "Er is nog een ding wat ik je moet vertellen." Ik druk mijn neusje tegen de zijne. "M-Marcel" ik zucht. Moet ik dit wel doen? Ja, anders heb ik straks nog ergere problemen. "H-hij handelt in drug..." Ik klem mezelf aan hem vast. Zijn adem wordt zwaarder. "Hij gebruikt niet, hij werd gedwongen door Jason, en nu doet hij het nog..." Ik grijp zijn shirt vast. "Harry, het komt goed, echt waar, rustig." Zijn ogen spuwen vuur. Ik duw hem op bed en ik pak zijn polsen. Zijn adem wordt steeds zwaarder. "Wordt rustig Harry, hier schiet je niks mee op." Ik druk zijn polsen harder in het matras. "Alsjeblieft." Hij glimlacht ineens. "Je bent echt geweldig." Fluistert hij. "Je had je gezicht moeten zien, zo bang!" Ik geef hem een duwtje. "Harry, je liet me zo schrikken!" Hij drukt een kusje op mijn mond. "Ik schrok van Marcel, ik praat binnenkort met hem." Glimlacht Harry. Ik knuffel Harry diep. "Ik was zo bang, dat je me zou achterlaten." Hij drukt zijn hoofd in mijn nek. "Nooit, ik zou je nooit durven te verlaten!" En hij drukt een kusje op mijn voorhoofd.

IK POST MIJN NIEUWE BOEK, NEEM EEN KIJKJE!