stitches

11 : Daydream

Mükemmel insan olmak nedir?

Mükemmellik. İyi bir insan olmak. Güzel bir insan olmak. Zeki bir insan olmak. Güçlü bir insan olmak. Zengin bir insan olmak. Ünlü bir insan olmak. Bu saydıklarım tüm dünyanın düşünceleri.

Mükemmel bir insan mıydım?

İyi bir insan değildim. Güzel bir insan değildim. Zekiydim fakat derslere takılmıyordum. Güçlü, ünlü veya zengin de değildim. Fakat bir açıdan bakarsak, mükemmel olan kimse yoktu.

Peki neden insanlar birbirlerini boş yere yargılıyordu?

***

Günlerden cumartesi. Hava yağışlı. Psikolojik durumum: depresif.

Saat öğleden sonra 4'e gelirken hava sanki akşammış gibi griydi. Annem bugün evdeydi fakat işini eve getirerek bilgisayar başında yeni kapak tasarımları yapmakla meşguldü. Rain hastaydı, büyük bir ihtimalle o yüzden depresif hissediyordum. Arada bir kendi yatağında inliyor, patileriyle burnuna dokunuyordu. Birkaç gündür uyuyamıyordu.

Oturduğum çalışma masamın önündeki perdeyi açtım. Yağmur damlaları tek tek dökülüyorken çenemi kıvırdığım koluma yaslayarak masaya uzandım.

Bakışlarım karşı pencerenin açık perdesindeydi. Jaehyun ile konuşmayalı bir hafta kadar olmuştu. Ondan nefret ediyordum ama bir yanım onunla konuşmak istiyordu. Bir yanım hala umutsuzca Yoonoh'un geri gelmesini bekliyordu. Yoonoh'u özlüyordum. Hatta bazen kendi kendime Yoonoh geri geldiğinde Mark ile ne olacağız diye soruyordum. Sonra ise bu düşünceden vazgeçiyordum. Ne olursa olsun o Jaehyun'du.

Pencerede bir hareketlilik oldu, ardından Jaehyun'un bedeni ve yüzü göründü. O da masaya oturmuştu. Bakışlarını elindeki kağıttan bana çevirdi. Üzerinde beyaz, kalın askılı bir tişört vardı. Koyu renk saçları uykudan yeni uyandığını belli edercesine dağınık, dudakları pembe ve şişikti. Gözleri de aynı şekilde şişmişti. Son derece etkileyici duruyordu. Ona bakmaya devam ettim. Kollarını masaya, çenesini de kollarına yaslayarak oturdu ve öylece birbirimize bakmaya başladık.

Jung Jaehyun. Jung Yoonoh. İkisi de aynıydı. Fakat bir o kadar farklı. Biri sert ve umursamaz, diğeri iyi kalpli ve normal bir genç gibiydi. Neden böyle davrandığını bilmiyor, anlam veremiyordum. Kendini insanlardan soyutlaştırmak için uyguladığı bir numara veya güvenlerini kazanmak için planladığı bir oyun da olabilirdi. Peki ama neden sadece bana özeldi? Neden diğer tüm okulla uğraşmak yerine bendim?

Neden benimle uğraşıyorsun?

Masanın üzerindeki kağıda siyah keçeli kalemle yazı yazdım. Kalemi kenara koyup kağıdı kaldırıp cama doğrulttum. Jaehyun ilk önce bana, sonra kağıda, ardından da tekrar bana bakarak iç çekti. Eline kağıt kalem alarak son derece düz bir suratla yazısını yazdı ve bana gösterdi.

Yağmur yağdığında sadece Yoonoh'um.

Üzerime şaşkınlık ve umut dalgası yayılırken elime aldığım kalemi sıktım ve geri bıraktım. Yoonoh geri dönmüştü. En azından kısa bir süreliğine.

Kalemi geri aldım ve tekrar yazdım. Gülümsedim.

Geri döndüğüne sevindim.

Kağıdı pencereye tuttuğumda hafifçe gülümsedi. Gözleri kısıldı ve gamzesi gün yüzüne çıktı. Fakat gülümsemesi kısa sürdü. Ardından kağıda tekrar yazdı. Kaldırdı.

Gitmek istemiyorum.

Okuduğum şeyle kaşlarım çatıldı. Cevap veremeden tekrar yazmaya başladı.

Her şey için üzgünüm. Jaehyun adına üzgünüm. Ama böyle olmak zorunda.

Ona bakmayı sürdürürken neler olduğunu kestirmeye çalışıyordum. Fakat bir türlü anlayamıyordum.

Bir şey sorma.

Yazmaya devam ederken elimle kalemi sıkıyordum. Kalbim küt küt atıyordu. Kağıdı tekrar pencereye doğrulttu.

Jaehyun'un dediklerini yap ve zorluk çekme SeoNeul. En kısa zamanda geri gelmeye çalışacağım. Sürem dolmak üzere. Yağmur diniyor.

Başımı hayır anlamında salladım. Gözlerim dolmuştu. "Gitme!" Bağırdım. Kalemi kağıtta aceleyle gezdirirken ağlıyordum. Ellerim titremeye başladı. Kağıdı pencereye kaldırdığımda yağmur çoktan azalmıştı ve Yoonoh odasının perdesini çekmişti. Elimdeki kağıtla öylece dikilirken yağmur dindi.

Gitme. Beni yalnız bırakma.

Fakat beni yalnız bırakmıştı. Her zamanki gibi.

*
*
Size kısa bir bölüm
Evet yazmaya dayanamadım eheh neyse
Sizce Yoonoh'a neler oluyor??