When Time Runs Out

Chapter 9

Exactly what I didn't expect

Humarap sa akin si Xander "Kaya mo pa?" Nag-aalalang tanong niya sa akin. His catching his breath like me.

Nag-aalangan akong tumango sa kanyang tanong. We are halfway near the top of this damn hill. Bigla kong nasapo ang noo ko ng maalala kong gaano kami kasigla na nagsimula kanina.

Nakakainis isipin na kanina ng nasa ibaba pa kami ng hill na ito ay napakalapit lang kung tignan ang tumtok nitong hill. I should have known that looks can be deceiving dahil mag-iisang oras na yata kaming umaakyat ay hanggang ngayon hindi pa kami nakakarating sa itaas nito.

Muling sumulyap sa akin si Xander na may hilaw na ngiti habang nagkakamot sa likod ng kanyang ulo.

Sumigaw ito para marinig ko siya "Mabuti na lang at inagahan natin ang pag-akyat haha! If we sticked with our plan to climb this hill thirty minutes before five ay baka nga gabihin tayo" saka ulit ito tumawa. Marahil ay napansin niya na naiinis na ako.

Mas binilisan ko ang paglalakad paakyat para masabayan siya. Ng halos sabay na kami sa paglalakad ay napatitig ako sa kanya at hindi ko napansin ang malaking bato sa dadaanan ko.

Nabangga ko ito at muntikan na akong matumba ngunit nasalo ako agad ni Xander.

Mas nagulat pa ako ng bigla niya akong saluhin.

His tight grip exposes the muscles in his arms. Napatitig ako sa kanyang mukha. Unconsciously I noticed the god given features of his face. Ang matangos niyang ilong. Ang kulay abong mata niya at ang kanyang mahabang pilit mata at magandang linya ng kanyang kilay. Napalunok ako.

Pagkatapos niya akong saluhin ay napansin niyang nakatitig ako sa kanya. Ngumisi ito at hindi inalis ang kanyang mata sa akin. I'm really deeply penetrated with his simple remarks.

"Your staring at me now for five minutes." Napalunok ako sa sinabi ni Xander.

"Do you like me?" Tanong nito. Bakas ang pang-iinis sa kanyang boses.

Bumitaw agad ako sa kanyang hawak at nagsimulang maglakad. Cursing every stone and grass that gets in my way. Mabuti na lang at umalis ka sa harap niya Alex! Baka bigla kang napaamin kung nagkataon.

Tumawa ito ng malakas. Lumingon ako sa kanya saka umirap. Alam niya talaga kong paano ako inisip.

"Alex!" Tinawag niya ako.

He raised his hand and wave at me saka ulit tumawa. His annoying pero hindi ko maitanggi sa sarili ko na kinikilig ako. Especially when his dimple on his right cheek shows.

I walk faster. Gusto ko ng makarating sa tuktuk para tumigil na siya. Ngunit nagulat ako ng nasa tabi ko na ito at umakbay na sa akin.

"Hintayin mo ako Alex" He pleaded. Ngumuso ito at tinuon ang atensyon sa dinadaanan namin.

Nagpabalik balik ang tingin ko sa kanya at sa kanyang kamay na nasa aking balikat. Should I removed his hand from my shoulder or just let it be? When I realized that it would look obvious that I like him. Inalis ko ito.

I heard him laugh pero hindi ko na siya sinita.

With one last exhausted sound of gasping for air we made it to the top. Nagkatinginan kami at sabay na ngumiti. Sumabog ang aking buhok kasabay ng pagdaan ng malakas na hangin. We are the highest hill after all.

My mind searched everything. Mula sa kinatatayuan ko ay kitang kita ko ang makulay na karagatan. The white sand is very visible too. I can't help not to be amazed. I could live here forever.