When Time Runs Out

Epilogue

Epilogue

Sinimulan kong ayusin ang mga gamit sa counter ng Johny Moon Café. Thirty minutes before 9 in the morning magbubukas na ang restaurant and it's my routine to make sure everything was already set. Nilingon ko si Irylle at Zach kasama ang mga dinagdag kong mga katulong nila ditto sa restaurant, nag-tumbs up sila at agad akong tumango.

My phone keeps on vibrating because of this man. Agad kong binalik ang ballpen sa case saka binuksan ang laptop ko para tignan ang naging resulta ng pakulo naming noong nakaraang lingo. Habang nilalagay ang mga kinita naming ay muling nag-ring ang cellphone ko. Bumuntong hininga ako at sinagot ang tawag.

"Hindi ako pwedeng lumabas ngayon. Sinabi ko na kaninang umaga!"

"Kami na lang ang pupunta dyan" He said "Malapit na kami"

Umiling ako at hindi ko napigilan ngumiti. Siguradong magiging maingay na naman ditto mamaya.

Nang bumukas ang pintuan ay tumunog ang mga metal pipe na nakasabit ditto. Agad akong napatingin at hinanda ang ngiti ko para batiin ang mga customer na kapapasok lang ngunit nagulat ako ng makita ko kung sino sila.

"Hi Alex!"

"Hi Tita Alex!"

Binati nila akong tatlo at lumapit sa counter. Ngumiti ako at kinawayan si Sky na nakakapit kay Chef Mia. For the past four years ay pumupunta sila dito isang beses sa isang lingo. Hindi na sila nagtratrabaho dito. They decided to build their own restaurant somewhere near the city para mabigyan nila ng atensyon si Sky na nagsisimula ng mag-aral. For the last five years ay nagging malaking tulong sila sa akin para matutunan ang tamang pagmanage ng restaurant.

Nilapitan ko sila at kinurot ang pisngi ni Sky. Hanggang ngayon ay hilig ko parin kurutin ang pisngi niya kahit na lumaki na siya. I asked them what they want and they said they want the usual food they ordered.

Nang maibigay ko ang order sa Chef ay bumalik ako sa pwesto ko. I was tapping my phone waiting for them. Akala ko ba malapit na sila?

Muli kong pinagpatuloy ang ginagawa ko. For the last five years ay madaming nakakagulat na nangyare. Dad was right when he said someday everything will be okay. Pagkatapos kong grumaduate ay binigay sa akin ang Johny Moon Café, it turns out that this restaurant was owned by my Dad at hinihintay lang talaga ako ni Dad na bumalik dito. Nang maipasa sa akin ito ni Brandon ay tinolungan niya ako na matutunan agad ang mga dapat malaman sa pamamahala nito bago umalis.

Sa nakaraang limang taon ay nagging masaya ako. At hindi ko parin maiwasan mapangiti kapag naaalala ko ang lahat ng mga tao na tumulong sa akin para hindi ako malungkot sa pagkawala ni Dad.

For the last five years, I've been following Dad's request. To be happy. Nahanap ko ang taong magpapasya sa akin at ng magising siya ay parang muling bumalik ang magic na akala ko ay naglaho na noon.

If you asked me how I managed to smil, to pick up myself and to be happy again. maybe it's because of the people around me. Hindi sila sumuko hanggang hindi muling bumalik ang ngiti sa labi ko at maswerte ako dahil nandito sila para sa akin. I've known pain for a long time that right now I just want to cherish the happiness because I know I deserve this.

Gone are the rainy days of my life. Siguro kasalukuyan na akong nasa summer ng buhay ko kapiling ang mga taong mahalaga sa akin.

I used to hate Him. I blamed him for everything that is happening to me but then I realized it was his own mysterious way of making me into a better person. Right now I still don't know what will happen to me in the future and I bet I still wouldn't know even after ten years but what if his blessings comes from raindrops? What if every time I asked him to take away the pain, my tears are his way of removing it? What if after all those time that I was in the dark thinking people might hate me was his way to save me from the real pain. What if my greatest disappointments are my lesson in this life.