When Time Runs Out

Chapter 33

I started to feel uneasy when I saw my name on the letter. Nandoon din ang address ng bahay namin ni Mom sa Manila. Pero ang nagpatigil sa akin sa pagbukas nito ay ang pangalan ni Dad. This letters are written by him at maipapadala sana sa akin. Pero bakit hindi niya tinuloy?

Nanginginig ang kamay ko habang binubuksan ko ang hawak kong papel. Nagsimula akong kabahan. I don't know if I should read this. I inhaled enough courage before tearing the side of the paper. Nang mabuksan ko ito ay parang tumigil ang oras ko ng makita ko ang sulat ni Dad.

July 28, 2011

Hi anak! This is the first time na magsusulat ako simula ng umalis ako sa bahay. I have to go somewhere. Kailangan kong magpagamot. I'm sorry that I have to leave you and your Mom without telling you this. Pero sana makabalik pa ako. Wala pang isang taon pero namiss ko na kayo. Can you make a promise to me? Can you stay strong for you and your Mom?

September 4, 2011

My first birthday without Dad. The party wonderful. It was more than yi expected but I didn't

Happy birthday anak! I heard from your Mom na hindi mo daw gustong patayin yung apoy sa kandila ng cake mo? You love asking wish from the birthday cake when you are younger... Fist birthday mo na wala na hindi ako kasama pero alam mo bang bumisita ako kagabi? Your Mom let me visit you pero hindi na kita ginising. I left a box beside you as my gift can you use it for me?

Umiling ako at ngumiti ng mapait. The first birthday that I cursed Dad for leaving us and for not showing up on my party. I didn't blow the candle because I believe it already lost it's magic. Ni hindi ko noon magawang ngumiti kahit napakadaming regalo ang natanggap ko mula sa mga dumalo. I guess money and gifts can't really buy happiness.

Naalala ko ang box na nasa tabi ko ng gumising ako. Hindi ko noon tinanong kay Mom kung sino ang nagbigay sa akin ng regalong iyon because I'm having a weird feeling that the gift came from Dad. Ang laman ng box ay isang baseball at isang cap. We use to play it kaya siya agad ang naisip ko. Pero masyado iyon imposible dahil ang iniisip ko lang noon ay siguradong hindi siya darating at baka hindi niya ito maaalala dahil may iba na siyang pamilya.

Hindi ko noon maintihan ang lahat ng nangyayare. My classmates keeps on talking behind my back about it. Ilang beses akong pinagtawanan dahil wala akong kaibigan ni walang gustong lumapit sa akin dahil lagi akong umiiyak at pinagpalit daw kami ni Dad and I grow up accepting that, believing that maybe Dad really did it, baka iniwan niya talaga kami dahil sa akin dahil iyakin ako.

Pinahid ko ang luha sa aking pisngi saka binasa ang sumunod na sulat. I don't understand why I have to read this! Mas nasasaktan lang ako mas nagiging miserable lang ako at mas lalo ko lang sinisisi ang sarili ko.

Siguro kong mas malakas lang ako noon hindi na siguro pipiliin ni Dad lumayo. Kung hindi lang siguro ako iyakin noon at laging nakikipaglaro sa kanya magkakaroon sana siya ng pagkakataon alagaan ang sarili niya instead of me.

Bakit hindi niya binigay ito noon? Bakit ngayon ko lang nalaman ito? Dad had been writing letters for me. Hindi niya lang ito pinapadala but he's writing letters and I hated him when I realized he left us and his not coming back. Hindi niya ako kinalimutan. I was so wrong with everything. Paano ko pa siya ngayon haharapin? Why do I have to know this now when time is slowly dividing us.

Napahilamos ako sa aking mukha. Guilt is eating me up again. Pinilit kong pigilan ang luha ko at binuksan ang isa pang sulat.

Halos hindi ko makita ang laman nito dahil sa mga luha na nasa aking mata. Nagsimula ulit humapdi ang aking mata at parang hindi ito nauubusan ng luha. Nang buksan ko ang sulat ay humigpit ang hawak ko sa papel.