When Time Runs Out

Chapter 13

First Time

Nang makababa kami ni Xander ay tapos na din ang fireworks display. We both agree to call it a night and head back to our houses since it's already past ten in the evening. Habang naglalakad kami ay madami parin ang papunta pa lamang sa Amusement Park. Madami parin ang tao dito sa downtown.

Ang tawanan at tunog ng mga musika mula sa iba't ibang direksyon ang tanging naririnig ko habang magkahaw ang mga kamay namin. Nang matapos kaming humiwalay sa halik ay hindi kami nagsalita.

We were smiling but we remain silent and it's not the type of silent that is deafening. It's a peaceful one. Hanggang ngayon ay tahimik parin kami as if we are savouring what happen.

Kami na ba? We confess with each other's love. Pero hindi ko alam kung kami na ba o hindi pa. Hindi ko ito tinanong sa kanya. What we have right now is enough. I don't need the labels to put a name in this one. Sapat na sa akin na mahal namin ang isa't isa.

Itinaas niya ang kamay niyang nakahawak sa aking kamay kaya napatingin ako. He kiss the back of my hand and continue to walk. Mabilis na uminit ang aking pisngi. He swing are hands in the air habang nakatingi siyang nakatingin sa aming dinadaanan.

For the past six years this is the first time I walk in the crowd smiling. For the first time I'm not like those people who are walking and joining the crowd who wants to subside the pain they feel inside. And finally after my long years of walking alone he is now with me. Xander is finally beside me at kahit hindi niya sabihin alam ko na lagi siyang nasa tabi ko para iparamdam sa akin na may tao na parin na mag-aalaga at magmamahal sa akin.

Hinatid niya ako sa tapat ng bahay namin. Bago niya ako papasukin ay muli niya akong hinalikan sa aking noo bago niya ako itulak papasok habang tumatawa. What was that for?

Hinatid niya ako ng tingin hanggang makapasok ako sa loob ng bahay. Then he started walking to his house.

Pagpasok kosa loob ng bahay ay naisipan kong dumaan muna sa kusina. Hindi naman ako gutom. In fact parang wala akong nararamdaman maliban sa parang lumulutang kong puso.

Nagsalin ako ng tubig sa baso ko at ininit ang pagkain na nakalagay sa oven. Si Dad siguro ang naglagay nito dito dahil yun ang lagi niyang ginagawa kahit na alam niya na hindi ako kakain dito. Habang kumakain ako ay bigla akong napatigil ng may marinig akong tumutugtog.

It's the piano in the music room. Pinikit ko ang aking mata at hinayaan na dahil ako ng kalmadong himig na iyon sa nakaraan.

"Alexandra huwag kang tumakbo baka madapa ka!" Nag-aalalang sigaw ni Dad sa batang Alex na bumababa ng hagdan. Tumatawa ito habang tumitingin sa kanyang likuran at sinusulyapan ang kanyang ama na naghahabol ng hininga at pilit siyang hinuhuli sa kanyang matipunong bisig.

"Alex huwag kang tumakbo pagod na ang Dad mo" suway ni Mom sa akin. Pinapagalitan ako ni Mom kapag nagpapahabol ako kay Dad. Hindi ko alam kong bakit, dahil siguro lagi akong hindi mahuli ni Dad dahil mabilis siyang mapagod.

Tumigil si Dad sandali at ngumiti kay Mom. "Hayaan mo na" nakangiti na sinabi ni Dad.

Pumasok ang batang Alex sa music room at agad umupo sa kulay itim na upuan na lagi niyang pwesto kapag papasok siya dito. I was second year high school. Thirteen years old when this happen. Isa sa pinakamasakit na taon ng buhay ko na akala ko ay niluma na ng panahon pero kapag bumabalik sa akin ay parang bago parin dahil kahit ilang beses na akong nasaktan dahil sa alaala na ito ay hanggang ngayon hindi parin ako sanay.

Pagkalipas ng ilang segundo ay nagulat ang batang Alex dahil sa ginawa ng Dad niya. He tickles her on of the weakness of the young Alex. Tumawa siya. A laugh that can be heard by their neighbor.