When Time Runs Out

Chapter 22

Chapter 22 The plan to waste something wasted

"Masyado ka ng madaming nainom" I heard someone from the three of them says.

I guessed they were right. I can't recognize their faces anymore because everytime I try my vision starts to turn. Ilang beses kong sinubukan na hawakan sila sa balikat para makahanap ako ng pwede kong sandalan dahil pakiramdam ko ay matutumba na ako.

Kahit nakapikit ako ay ramdam ko parin ang parang pag-ikot ng paligid. Ginusto mo ito Alex. Dumilat ako at pakiramdam ko ay masusuka ako sa sobrang pagkahilo ko. Mabilis kong inagaw kay Nayumi ang hawak niyang inumin. Mabilis ko itong ininom para mawala ang pakiramdam na naduduwal ako.

"Bakit mo siya pinainom!?" Boses ni Ruth iyon.

"She grabbed the drink from my hand" Nayumi defended.

"Come on guys, I want to be happy! Hindi ba iyon pwede?" Utas ko habang pilit inaabot ang hawak ni Kharla na cocktail.  Halos sabay sabay silang umiling.

I frowned and started to dance again. I noticed the guy beside Ruth who seems to give seductive look to Ruth at ganoon din siya dito. Hindi ko na mabilang kung ilan ang naubos ko ngayon gabing ito. Marahil ay naiinis na din ang mga waiter dahil kanina pa sila pabalik balik sa kuhanan ng inumin.

Maingay ang buong tabing dagat at marami ang nagsasayaw. The party's in full blast and I won't want to miss it because I'm already drunk.

Nilasahan ko muna ang kakukuha ko lang na baso at inubos ko ang laman sa isang inuman. Nagtaas ako ng kamay para makakuha pa ng isa.

"Wasak na wasak ka ba girl kaya todo inom ka ngayon?" May bakas ng pag-aalala sa kanyang boses. Ngumiti ako at hinawakan ang magkabila niyang pisngi hindi ko napigilan tumawa.

"Iilan lang ang nag-aalala sa akin" saka ako tumawa.

"Wasak na wasak ka nga siguro" muling sinabi ni Nayumi. At kinamot bahagya ang kanyang ulo.

Hindi na ulit siya nagsalita. At tumabi na lang siya sa akin habang nakatayo kami sa harap ng isang mesa. Balak na yata niya akong bantayan. Tanaw namin mula dito sina Kharla at Ruth na nakikipagsayawan sa mga kalalakihan na nakatopless.

Siguro nga tama siya. I'm too broken tonight that even with those alcohols I drink I can still feel the pain in my heart. Gusto kong umiyak ngunit hindi ko kayang may makakita sa akin na ginagawa iyon. Ayokong kaawaan ako ng ibang tao. Ayoko na iyon ang maging dahilan kong bakit nananatili sila sa tabi ko.

"Kung ano man iyang problema mo, kalimutan mo muna yan. If it's a man then he's crazy for doing this to you. Tignan mo yung dalawang kasama natin. Sila talaga ang mga niloko ng mga ex nila kaya kami nandito. They just used me as their reason pero mas nasasaktan yang mga iyan"

I looked at Ruth and Kharla. If Nayumi didn't said that I'll probably think those two are really having fun. That they are really happy. Pero tama nga siya. Sa likod ng mga ngiti at tawa ng ibang tao ay nakatago ang milyon milyong hinanakit dukot ng mga walang pusong tao na nangako na hindi mang-iiwan pero mawawala na lang bigla.

"Let's join them?"

Huminga ako ng malalim. I checked my phone for any text message from Mom or Dad but I received nothing. Hindi nila alam na nandito ako ngayon. My mom will be hysterical if she found out I'm here pero dahil wala pa siyang tawag siguro ay wala silang kaalam alam ngayon. Gaya ng hindi nila pagkakaroon ng ideya kong ano nga ba ang kalagayan ko ngayon.