Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 5

Het felle licht maakt hem wakker. Bram schiet in paniek overeind, maar komt niet ver; de ijzeren kettingen om zijn polsen remmen zijn beweging af. Kreunend laat hij zich naar beneden zakken.

Pijn.       Overal.       Veel pijn.

De muts is iets omhoog geschoten. Dat is fijn, want nu kan Bram de omgeving bekijken. Het ziet eruit als een kelder. Grijze bakstenen vullen de ruimte. Er drukt wat water langs een pijp naar beneden. Het tocht. Het is koud, nat en vies.

Bram tilt zijn hoofd op. Pas nu ziet hij dat er een hele groep mannen om een grote tafel zit. Ze zijn aan het pokeren, vast illegaal. Twee mannen herkent Bram direct. De eerste is de man van gisteren, zijn tand glinstert weer in het een kleine beetje licht. Hij is net aan de beurt in het spel. Zo te zien gaat het goed, want hij kijkt tevreden.
De andere man is Floyd van Gaal. De meest gezochte crimineel van Nederland. Tientallen moorden, verkrachtingen, ontvoeringen en mishandelingen; hij heeft het allemaal op zijn naam staan. Toch heeft van Gaal nog nooit lang in de bak gezeten, er was altijd bewijs tekort voor een lange straf.

Bram probeert rustig te blijven. Van Gaal is dan misschien een gevaarlijke man, dat hoeft nog niet te betekenen dat het voor Bram ook gevaarlijk is om hier te zijn. Tenminste, dat hoopt hij dan maar. Er gaan genoeg verhalen rond over de martelingen die van Gaal laat uitvoeren. Van waterboarden tot vingers eraf knippen met een tang; niets is hem te gruwelijk.

Na wat gejoel rondom de tafel en drie rondjes bier, staat van Gaal ineens op. Hij loopt richting Bram, trekt in een snelle beweging de muts van zijn hoofd en slaat hem hard in zijn maag. Bram duikt in elkaar, voor zo ver dat mogelijk is. "Wat dat nodig?" kreunt hij. Van Gaal kijkt woedend. "Nog praatjes ook. Eikel." Hij haalt weer uit en zijn vuist landt in Brams gezicht. "AUW!" Bram schreeuwt. Hij voelt een stroompje bloed over zijn wang naar beneden lopen. Tegelijkertijd proeft hij de smaak van bloed in zijn mond. Gadverdamme. Zo snel mogelijk slikt hij het door, maar de smaak verdwijnt niet.

"Zo", begint van Gaal. Zijn stem klinkt bekend, zoals op de televisie. Rustig, mysterieus. Woedend en beheerst op hetzelfde moment. "Drie miljoen, Ibrahim." Bram houdt zijn hart vast. Hij luistert wel naar van Gaal, maar is meer bezig met de pijn die hij heeft. "Waar zijn ze gebleven?" Bram kijkt op. "Ik weet het niet", zegt hij zacht. Van Gaal blijft stil. "Het is de waarheid", zegt Bram snel. Hij weet het echt niet. Khalid heeft schijnbaar iets met dat geld gedaan, maar Bram heeft er nooit iets van geweten. "LUL NIET!" schreeuwt van Gaal. Hij wenkt zijn mannetjes. Die staan op van de tafel en lopen naar hun baas en Bram toe. Ze zien er stuk voor stuk dom uit. Heel dom zelfs. Helaas zijn ze behoorlijk breed, hebben ze spierballen van hier tot Tokyo en hebben ze een dreigende uitstraling. "Neem hem mee", bromt van Gaal. Bram probeert te protesteren. Hij murmelt wat, probeert los te komen uit hun strakke greep, maar krijgt daar klappen voor terug. Bram tuft het beetje bloed dat in zijn mond zit uit. Dan begint hij te schreeuwen. "HELP! HELP!" "Je lijkt wel een wijf", zegt de ene. De andere mannen lachen. Bram houdt zijn snel zijn mond. Hij wil niet uitgelachen worden door een stel domme -maar gevaarlinke- idioten. "Dit is niet slim", probeert hij nog. "Jullie zijn strafbaar bezig. Als ik straks vrij ben en jullie in de bak belanden, dan is dat je eigen sch-." Weer ontvangt Bram een harde klap, recht op zijn kaak. Bram kreunt. "Godverdomme, jongens." De mannen lachen weer. "Echt een wijf", lacht de ene weer. "Hij schijnt wel een lekker wijf te hebben", roept een andere.

Woede. Kippenvel.

"Je laat haar hier buiten", gilt Bram. Hij is als de dood dat ze Liselotte hierbij gaan betrekken. Weer lachen de mannen. "Je gilt ook als een wijf." Bram zucht. Dit gaan lange dagen worden. Hij besluit de mannen te negeren en af te wachten wat er gaat gebeuren.

De mannen schouwen Bram een trap op naar boven. Ze kennen de weg in het gebouw feilloos. De man van gisteren is niet aanwezig. Ergens stelt dat Bram gerust. Die gast is de enige die de namen weet van zijn vriendin en dochtertje. Al zal van Gaal dat inmiddels ook wel weten.

Met een harde klap landt Bram op een stenen grond. De mannen hebben hem laten vallen. Ze binden hem opnieuw vast, geven hem een dreun en lopen dan de kamer uit.

Het is donker, dus het duurt even voordat Bram doorheeft waar hij is. Als zijn ogen gewend zijn aan de duisternis, herkent hij een geïmproviseerde cel. In de cel zitten geen ramen en er zit maar een deur.

Bram kijkt om zich heen. De verhalen over de martelingen van van Gaal kloppen. De hele cel zit onder het opgedroogde bloed. Her en der hangen er wat plukken haar. Verder staan er potten met vingers erin op sterk water. De nagels aan de vingers ontbreken. Op de vloer ligt een opgerolde tuinslang, die vast wordt gebruikt voor het waterboarden. Een rilling loopt over Brams rug. Hij moet hier weg.

In de cel staat ook een tweepersoonsbed. Dat zal wel de plek zijn waar van Gaal jonge meisjes en vrouwen verkracht. Aan het bed zitten ijzeren ringen vast, hier kan het slachtoffer aan vastgemaakt worden. Liselotte mag hier niet terecht komen. Wat er ook gebeurt.

Bram kijkt achterom. Hij kan zijn nek net ver genoeg draaien om te zien dat er namen in de muur gekrast staan. Schijnbaar hebben alle gevangenen van van Gaal hun naam met hun nagels in de muur gekrast. Bram probeert wat naar achter te schuiven. De stoel waar hij op zit wankelt even, maar valt net niet om. Opgelucht haalt Bram adem.

Nu hij wat dichter bij de muur zit, kan Bram de namen pas echt lezen. Er staan drie vrouwennamen boven het bed: Michelle, Rosanne en Emma. Bram slikt de bloedsmaak weer door. Die vrouwen zullen het hier ongetwijfeld zwaar hebben gehad. Overal op de muur staan mannennamen gekalkt. Sommige zijn met bloed geschreven, anderen zijn erin gekrast.

Bram hupt zijn stoel nog water verder naar achteren. Nu kan hij met zijn handen net bij de muur. Even twijfelt hij, maar daarna zet hij zijn nagels tegen de muur. Voorzichtig begint hij te krassen. Langzaam, want het is erg moeilijk. Maar na vijf minuten staat het er dan echt:

B R A M

-----------------

Speciaal voor jullie; nog een deeltje!