Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 17

Liselotte zucht. Ze kan maar niet de goede houding vinden om in te liggen. De grond onder haar is hard. Haar zij doet pijn, haar rug ook. Op haar buik liggen is gewoon vervelend. Het is fijn dat de touwen om haar polsen niet zo strak zitten, anders was liggen helemaal niet prettig geweest.

Pieter heeft de cel verlaten. Liselotte had hem gedwongen, want ze heeft even ruimte nodig om het een en ander te verwerken. Pieter heeft haar alles uitgelegd en nu begint Liselotte eindelijk te begrijpen hoe het zit. Toch zit ze nog met twijfels, want Bram heeft ook iets geroepen over Khalid. Een ding is in ieder geval zeker, Pieter is niet fout. Hij is geen klootzak en heeft een normale opvoeding gehad. Maar of hij haar gaat helpen? Wie zal het zeggen.

De deur van de cel opent zich met een grote vaart. Liselotte knijpt haar ogen dicht. Het felle licht dat van buiten naar binnen schijnt, doet pijn haar hoofd. Het silhouet van een grote man verschijnt. Als Liselotte gewend is aan het licht, ziet ze dat het van Gaal is. Hij heeft drie mannen meegenomen en een tas vol spullen. Zonder iets te zeggen halen de handlangers de voorwerpen uit de tas: een statief, een camera, verschillende kabeltjes... Veel tijd krijgt Liselotte niet om er naar te kijken. Van Gaal hurkt voor haar neer. Hij pakt een spuit uit zijn zak. Direct begint Liselotte helemaal te trillen. Het zweet loopt over haar rug. Van de angst ziet ze alleen nog maar sterretjes. "Nee!" smeekt Liselotte. Ze heeft al snel door wat haar gijzelnemer van plan is. Hij glimlacht. Er loopt een beetje vloeistof over de naald naar beneden. Het beetje lekt over van Gaals hand. "Gelukkig is het alleen giftig als het mengt met bloed, niet?" Kippenvel loopt over Liselottes rug. "Alsjeblieft", begint ze. Nu ze uit die tunnel is, wil ze er het liefst ook uit blijven. Van Gaal lacht hard, maar geeft geen antwoord. Plotseling grijpt hij Liselotte beet bij haar nek. Zij begint van schrik te hyperventileren. Het schiet door haar hoofd dat ze rustig moet blijven, maar ze kan het gewoon niet. Ze krijgt haar ademhaling simpelweg niet onder controle. Met harde uithalen komt er lucht in haar longen. "Nee! Nee!" Het zijn de enige woorden die Liselotte uit haar strot krijgt. Ze wil niet meer. Niet nog een keer. "Rustig, teef", snauwt van Gaal. Ze kan het niet. Ze kan het écht niet. Liselottes armen spartelen alle kanten op. Helaas zitten ze nog steeds aan elkaar gebonden en daardoor ontstaan er diepe sneden rondom haar polsen. Tranen lopen over Liselottes wangen. De pijn aan haar polsen is nog tot daar aan toe, maar die angst! Verschrikkelijk. Liselotte verliest de controle over haar lichaam. De controle over haar gedachten. De controle over haar emoties. "Niet doen", hijgt ze vermoeid. "Alsjeblieft." Van Gaal slaat Liselotte neer tegen de grond. Met een harde klap raakt haar hoofd de betonnen vloer. Ze kreunt. Een vieze bloedsmaak mengt met haar speeksel. Liselotte probeert van Gaal weg te duwen. Ze geeft hem een knietje in zijn kruis. Van Gaal briest kwaad. "Klotewijf", mompelt hij. Zonder medelijden geeft hij Liselotte een harde dreun tegen haar hoofd. Hij grinnikt als ze in elkaar deinst van de pijn en de angst. Toch kan ze niet goed ademhalen, want van Gaals hand leunt op haar lek. Het is zwaar. Liselotte hapt naar lucht. De hoeveelheid zuurstof in haar lichaam, wordt per minuut kleiner. Per seconde. Ze zit in een val. Ze kan zich hier niet uit bevrijden. De jager kende de zwakke plek van zijn prooi. "Genade", fluistert Liselotte.  Weer lacht van Gaal. "Genade", grinnikt hij, "ze zegt genade". Om haar heen is vaag gelach te horen. Het zicht verdwijnt, haar oren suizen, haar hoofd tolt. "Alsjeblieft", brengt Liselotte uit. "Doe het niet." Van Gaal veegt haar haren weg uit Liselottes nek. Hij zet de spuit op haar huid. De forensisch rechercheur jammert. Ze is zo ontzettend bang. Breekbaar. Angstig. Van Gaal geeft de spuit een harde klap met zijn vlakke hand. De naald verdwijnt in Liselottes ader. Een scherpe pijn trekt door heel haar lichaam. "K-klootzak", fluistert Liselotte moeizaam. Daarna sluit ze haar ogen. De tunnel verschijnt al voor haar netvlies. Ze is weer even vrij.

Mensen zonder gevoel zijn de gevaarlijkste mensen, maar zijn tegelijkertijd ook de mensen die het grootste gevaar lopen. Geen gevoel zorgt ervoor dat je zonder medeleven andere mensen iets aan kan doen. Zonder enig moraal, zonder enig besef van wat je doet of aanricht. Van Gaal is zo'n man. Hij heeft geen gevoel, dat maakt hem gevaarlijk. Hij is slecht, dat weet hij. Het maakt hem ook niets uit. Hij kan zijn brood er mee verdienen, dus wat boeit het dat andere mensen last hebben van zijn acties? Helemaal niets.

Als van Gaal Liselotte opnieuw plat spuit, valt ze gelijk weg. Haar zintuigen vallen uit en haar lichaam klettert op de grond. Haar gevoel verdwijnt. Het maakt haar weerloos. Ze kan zich niet verdedigen als van Gaal haar straks iets wil aan doen. 

Van Gaal klapt in zijn handen. Het was moeilijker dan hij dacht, maar het is hem gelukt. Die loopse teef moet zich niet zo aanstellen, vindt hij. Morgen gaat ze het veel zwaarder krijgen. Zwaarder dan ze ooit zal verwachten. Dan valt zo'n spuitje eigenlijk nog wel mee, toch?!

------------------------------------------
Ik was heel druk met school, dus vandaar dit dit deeltje even op zich liet wachten. Maar hier is/was 'ie dan! Hopelijk vonden jullie het leuk of spannend. Laat maar even weten :)
X Noorr