Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 29

Van Zijverden zit op het bureau. Het is rustig. Liselotte en Bram zijn nog altijd niet terug helaas, Harm is naar huis en Evert en Fenna zijn op pad. Heerlijk. Even geen gedoe om zich heen. Van Zijverden laat de rugleuning van zijn luxe bureaustoel wat naar achteren zakken. Hij legt een krant op zijn tafel en laat daarna zijn voeten erop vallen. De chef kijkt op zijn horloge. Tien uur. Hij zou best even een dutje kunnen doen. Desnoods voor maar een halfuurtje. Langzaam zakken zijn ogen dicht.

___

"Van Zijverden? Dries? Hallo?" Slaperig opent van Zijverden zijn ogen. Natasja van de administratie staat voor zijn neus. Dries herpakt zich snel. Zijn voeten staan al gauw op de grond en de rugleuning schiet naar voren. "Wat kan ik voor je doen?" Natasja glimlacht, maar kijkt toch bezorgd. Daarom neemt van Zijverden haar komst maar al te serieus. "Fenna en Evert zijn al vijf uur weg, ik heb sindsdien niets meer van ze gehoord." Van Zijverden kijkt op zijn horloge. "Verrek", mompelt hij. Natasja heeft gelijk. Evert en Fenna zijn om half negen vertrokken en inmiddels is het bijna twee uur. Van Zijverden staat op. "Dankjewel Natasja, ik ga direct actie ondernemen." De chef beent met grote passen het kantoor uit. Hij pakt zijn telefoon en belt eerst Evert en daarna Fenna. Geen gehoor. Beide nummers laten alleen de Voicemail klinken. Van Zijverden loopt geïrriteerd richting de enige cellen van het bureau. Hij vist een sleutel uit zijn zak en opent cel 4. Jackie en Pieter staan geschrokken op. "Pap!" roept Pieter uiteindelijk blij. "Kom je ons eindelijk verlossen van dit hok?" Van Zijverden schudt zijn hoofd. "Ik heb jullie eerst nog even nodig, vooral jou, Jackie." Jackie staat twijfelent op. "Wat wil je Dries? Ik wil alles proberen als wij maar hier weg kunnen komen, alsjeblieft!" Van Zijverden zucht. "Er zijn nu vier rechercheurs vermist. Ik heb de locatie nodig van je vader, Jack. De rechercheurs moeten daar zitten, het kan haast niet anders." Jackies ogen worden groot. "Nee, nee. Dat kan ik echt niet doen. Je sluit hem op! Het is mijn vader, Dries!" Pieter schudt zijn hoofd. "Jack", mompelt hij, "denk aan ons!" Hij zucht bedroefd. "Wij zitten hier vanwege jouw vader en hij heeft nooit wat laten horen. Hij heeft tijdens jouw hele jeugd niets laten horen. Het is niet eerlijk, Jackie. Niet tegenover mij, maar zeker niet tegenover jou. Hij is het niet waard om verdedigd te worden, hij mist je niet eens. Ik houd van jou, maar ik kan zo niet langer leven." Bij Jackie schieten de tranen in haar ogen. Ook van Zijverden houdt het niet droog. Hij heeft zijn zoon nog nooit zo emotioneel gezien. Nog nooit zo volwassen gezien. Maar de jonge Pieter is nog niet klaar met zijn relaas. Hij loopt naar zijn vriendin toe, slaat zijn armen om haar heen en drukt een kus op haar voorhoofd. "Help mijn vader alsjeblieft, schat. Dan kunnen we samen verder. Zonder al dat gedoe. Gewoon zoals iedereen; huisje, boompje, beestje." Van Zijverden schiet in de lach door zijn tranen heen. "Dat is wel een beetje vroeg, hoor", lacht hij, "je bent negentien". Hij knipoogt naar zijn zoon en Pieter glimlacht terug. "Jack, je hoort het; ik wil mijn hele leven met je delen. Maar alleen als je jouw vader loslaat. Pas dan geef je ons echt een kans." Jackie laat zich in Pieters sterke armen vallen. Ze begint hartverscheurend te snikken. "Als papa wordt opgepakt, ben ik weer alleen", huilt ze. Pieter veegt met zijn duim enkele tranen weg en aait haar zacht over haar wang. "Tuurlijk niet", sust hij, "we hebben elkaar".

Van Zijverden geeft een gil van blijdschap als Jackie eindelijk de locatie van haar vader geeft. Van Zijverden had het eerst niet gewild, zelf naar locatie gaan. Op die manier loopt Liselotte alleen maar meer gevaar. Daarnaast, van Gaal schiet iedere vijand direct neer. Echter kan hij op dit moment niet anders. Niet alleen Liselotte loopt gevaar, ook Bram en Fenna en Evert. Het is duidelijk dat van Gaal niet te vertrouwen is. Hij zal het team onder geen enkele voorwaarde laten gaan. De enige oplossing is dus dat van Zijverden zelf gaat, met Jackie en Pieter, én met een AT.

Nog geen halfuur later staat er een heel team in een grasveld. "Daar", wijst Jackie, "er zit een bunker onder". Van Zijverden loopt naar een grote, grijze steen toe. Samen met enkele AT'ers sleept hij de steen aan de kant. Een gang verschijnt. "Gaan jullie maar eerst", stuurt de chef het team aan. "Jackie en Pieter, jullie wachten in de auto. Waag het niet om achter ons aan te komen, want hij schiet je dood, dat weet je."

Van Zijverden klikt zijn zaklamp aan en kijkt zoekend om zich heen. Gelach in de duisternis. Er valt een druppel op zijn neus. Het AT loopt door, hard en vol vuur. Het angstzweet loopt over de rug van de chef. Gaat hij het team vinden? Is hij op tijd? Heeft Jackie het goede adres gegeven? Hij weet het niet. Op dit moment weet de chef niet wie hij wel en wie hij niet moet en kan geloven.