Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 25

2k gehaald dankzij jullie! Heel veel hartjes! Geniet van de komende delen. Heb extra veel geschreven, want zat een eeuw in het vliegtuig.

~~~

De minuten kruipen voorbij. Bram woelt door Liselottes donkerbruine haren. Het doet hem pijn dat ze er nu zo bij ligt, onder de schrammen, blauwe plekken en vergiftigd. De jonge rechercheur hoopt dat deze nacht nog heel lang duurt. Alleen dan is er een kans dat Liselotte dit overleefd. Die klootzak van een van Gaal had haar die verdomde ethanol moeten geven. Op deze manier gaat ze dood. Liselotte ziet er zo breekbaar uit. Ze is smal, ernstig vermagerd en haar gezicht is grauw. Ze ademt zwaar, met diepe uithalen en zuchten tussendoor.

"Bram?" Liselotte komt moeizaam overeind. Haar gezicht vertrekt als ze rechtop gaat zitten. Haar vriend ondersteunt haar waar mogelijk, maar erg makkelijk gaat het niet. "Gaat het, schat?" vraagt hij bezorgd. Liselotte schudt haar hoofd. Juist daardoor maakt Bram zich nog veel meer zorgen. Liselotte verzwijgt haar pijn altijd en dat ze het nu toegeeft, betekent niets dan goed.

"Bram?" herhaalt Liselotte. "Wat is er?" "Ik moet plassen. Al heel lang." Terwijl ze dat zegt, frunnikt Liselotte aan een haakje bij haar nagel. Ze schaamt zich, ziet Bram, ookal is dat nergens voor nodig. In de geïmproviseerde cel is gelukkig een toilet. De forensisch rechercheur kon er echter niet heen, want ze zat altijd vastgebonden. Nu ziet ze eindelijk een kans om naar de wc te gaan, maar ze weet dat het pijn gaat doen om er naar toe te gaan. Bram staat op. Hij zakt door zijn knieën en tilt Liselotte op. Zij slaat haar armen om hem heen. "Wil je voor de deur wachten?" vraagt ze. Bram knikt. Het liefst wil hij zelfs in het kleinste kamertje wachten, omdat zijn vriendin elk moment bewusteloos kan raken. Toch begrijpt hij wel dat ze dat liever niet wil.

Met tranen in haar ogen stapt Liselotte de wc even later uit. "Kom, liefie", sust Bram. Hij tilt haar weer op en nadat hij haar heeft neergezet, gaat hij naast haar op de grond zitten. "Gaat het wel?" Liselotte schudt weer haar hoofd. "Pijn, bloed", mompelt ze. Bram fronst zijn wenkbrauwen. "Ben je ongesteld?" vraagt hij ongerust. Hij weet dat zijn vriendin daar altijd veel last van heeft. Als ze nu ongesteld zou zijn, zou dat de situatie alleen maar verergeren. Maar Liselotte schudt haar hoofd. Ze wrijft me haar handen over haar buik en piept van de pijn. Bram kijkt haar bezorgd aan. Dit gaat niet goed. "Mijn nieren zijn gekneusd", kreunt de forensisch rechercheur uiteindelijk moeizaam. Ze knijpt haar ogen dicht als ze een scherpe pijn in haar buik voelt. Voorzichtig trekt Bram Liselottes t-shirt wat omhoog. De onderkant van haar buik is helemaal blauw. "Och, jee", kraamt de jonge rechercheur uit. Hij weet even niet wat hij anders moet zeggen. Alles wat hij bedenkt is te min voor de situatie.

Het komt goed. Maar dat weet hij dus nog niet zeker. Liselotte gaat bijna dood, hoe kan het dan goedkomen?

Fenna, Evert en Dries komen ons redden. Maar ze weten niet waar ze zitten. Hoe de fack kunnen ze dan op tijd komen?

We hebben Pieter en Jackie. Liselotte kent dat hele verhaal niet. Daarnaast worden ze zelf ook nog altijd vastgehouden.

Hoe kan ik de pijn verzachten? Dat kan helemaal niet. Die pijn wordt alleen maar erger.

Bram zucht. Hij is er zo klaar mee. Hij zo ongelofelijk dom geweest, om hier naar toe te gaan én te vertellen over Jackie en Pieter. Van Gaal is een gevaarlijke man, waarom heeft hij hier niet goed over nagedacht. Het enige wat Bram heeft gedaan is hetgene waar Liselotte een grote hekel aan heeft: impulsief handelen.

Langzaam vallen Liselottes ogen dicht. Bram heeft het eerst niet eens door. Pas als ze "Blijf bij me" fluistert, schrikt hij op uit zijn gedachten. Wat hij ziet benauwd hem direct. Hij wist dat Liselotte bewusteloos zal gaan raken, maar zo snel? "Wakker blijven, Lies. Alsjeblieft." Bram begint hysterisch te snikken. "Lies, godver. Blijf bij, alsjeblieft!" Liselotte opent nog even haar ogen. Er komt geen geluid uit haar keel, maar haar lippen vormen de woorden 'ik houd van jullie'. Bram houdt haar gezicht vast en drukt haar een zoen op haar mond.

Als ze dood gaat, heeft hij nog altijd afscheid genomen.

Nee. Nee. Dit mag hij niet denken. Liselotte gaat niet dood. Niet dood. Het gaat niet gebeuren, niet dood. Tranen lopen over Brams wangen. Liselotte ziet het, en ze glimlacht zwakjes. "Ik kan niet meer", zegt ze zacht. Bram schudt wild zijn hoofd. "Wel schat, je moet wakker blijven", huilt hij. "Nog even volhouden. Er is hulp onderweg." Liselotte knijpt in Brams wijsvinger. "Dan hebben ze nog tijd genoeg om me te redden", fluistert ze.

En opeens is ze weg. Haar ogen vallen net zo plotseling dicht, als dat ze eerder open waren gegaan. Een uur lang blijft Bram in precies dezelfde houding zitten. Liselotte tegen hem aangedrukt, met haar hoofd op zijn borst. Ze ademt, maar daar is alles mee gezegd. Ze lijkt wel dood.

Nee, ze is niet dood. Ze ademt, dus ze leeft. Bram controleert Liselottes ademhaling elke twee minuten. Hij telt tot 120 en legt dan zijn vingers in haar nek. Keer op keer slaat hij een zucht van verlichting. Hij weet dat ze nog ongeveer dertien uur heeft, maar Bram begint aardig nerveus te worden. De tranen lopen nog altijd over zijn wangen. Hij wil zijn beste maatje niet verliezen, zij én Lova zijn het belangrijkste in zijn leven. "Toe nou, Lies", probeert Bram. Hij hoopt nog altijd dat ze nog een keer wakker wordt. "Wordt wakker, schatje. Alsjeblieft."

Er gebeurt niets. Nu niet en ook een uur later niet. Liselotte is van de wereld. Bram woelt nog altijd met zijn hand door haar haren. Ze plakken van het zweet en zijn moddervet. Zijn andere hand wordt vastgehouden door Liselotte. Haar greep is al iets verslapt. "Ik houd ook van jou", fluistert Bram. Hij snikt luid. Waarom heeft hij dat net niet tegen haar gezegd, toen ze nog wakker was? Waarom denkt hij nou nooit eens goed na?