Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 23

Bram zit in zijn auto. Hij heeft net een bericht gekregen van van Gaal. Liselotte is bijna dood. Facking dood. Ze zag er op de foto heel slecht uit. Bloedmooi zoals altijd, maar ook beschadigd en bezeerd. De jonge rechercheur laat het er niet bij zitten. Hij gaat Liselotte zoeken. De honderdduizend euro van het OM zit in zijn achterzak. Bram heeft van Gaal een bericht gestuurd. Hij zal het geld zelf brengen. Maar daarna? Dan gaat hij mee naar Liselotte.
Voorzichtig doen? Houd toch op! Het gaat om zijn vriendin. De moeder van zijn dochtertje. Zij mag niet dood. Brams plan is simpel, maar gevaarlijk. Daar is hij zich echt wel van bewust. Maar ach, iedereen moet niet zo zeiken. Hij weet echt wel wat hij doet.

Bram zucht. Het stoplicht staat nu al voor de derde keer op rood. Als hij niet opschiet, vinden Evert en Fenna hem nog. Ze zijn slim zat.
Bram heeft geen zin in zijn collega's. Ze maken alleen maar ruzie en daar vinden ze Liselotte niet mee. Er is maar een optie; Bram gaat dit zelf oplossen.

Na tien minuten komt Bram eindelijk aan op de afgesproken plek. Vijf minuten te laat. Er staat al een busje klaar. Het busje is anders dan een week geleden. Voorzichtig stapt Bram uit zijn auto. Naast zijn motorkap blijft hij staan. De jonge rechercheur wacht totdat er iemand uit de bus stapt. Even denkt hij dat er niets gaat gebeuren, maar dan stapt er een persoon uit. Van Gaal himself. Met die arrogante grijns op zijn muil.

Van Gaal blijft voor zijn busje staan. Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt Bram triomfantelijk aan. Zijn lichaamstaal zegt 'waar wacht je nog op' of 'kom dan, als je durft'. Maar Bram zet geen stap naar voren. Misschien schiet die crimineel hem wel overhoop als hij dat doet. Niemand weet wat je van van Gaal moet verwachten. Hij blijft onvoorspelbaar, vals, onberekenbaar en sluw.

Uiteindelijk zet van Gaal een paar stappen naar voren. Hij staat nog steeds ver van Bram vandaan. Ook hij zet nu een paar stappen, waardoor de twee mannen loodrecht tegenover elkaar staan.

"Waar is het geld?" briest van Gaal. Bram wrijft met zijn hand over zijn broekzak. "Hier." Van Gaal knikt tevreden, maar Bram is nog niet klaar. "Ik geef je niets totdat ik Liselotte heb gezien", zegt hij dapper. De jonge rechercheur zet een hand in zijn zij en kijkt de crimineel uitdagend aan. Van Gaal blijft even stil. Daarna pakt hij bliksemsnel een wapen en zet de loop van het geweer tegen Brams slapen. "Waar wacht je nog op?" fluistert hij gemeen. "Geef dat geld. Anders heeft je dochter straks helemaal geen ouders meer." Bram slikt. Wat een lul is van Gaal. "Laat mijn dochter er buiten", sist Bram. Zijn hard klopt in zijn keel, maar toch is de jonge rechercheur niet erg bang. Hij heeft zelf namelijk nog een laatste troef in handen. "Geef dat geld!" roept van Gaal opnieuw. Hij beweegt zijn hand richting Brams zak, maar wordt weggeslagen. "Afblijven!" sist Bram. Van Gaal grijnst. "Niet zo onaardig doen, Ibrahim", mompelt hij. "Denk aan je dochter."

Tuurlijk denkt Bram aan zijn dochter. De kleine meid heeft geen enkel benul van de hele situatie. Gelukkig maar. Wat zal er door een kindje heen gaan als het wist dat moeder doodziek is en vader met een wapen op zijn hoofd afgeperst wordt? Bram moet er niet aan denken.

"Wij hebben jouw dochter", zegt Bram opeens. Van Gaals ogen lichten op. "Wat zeg je?!" zegt hij dreigend. "Je lult maar wat!" Bram schudt zijn hoofd. Hij merkt dat de loop van het wapen iets verplaatst. Van Gaal trilt als een idioot. Snel en behendig vist Bram zijn mobieltje uit zijn jaszak. Hij laat van Gaal een foto zijn van Jackie in de cel. "GODVERDOMME!" roept van Gaal. "DIE KLOTE DRIES!" Bram grijnst. Zijn plan werkt. Het was even tricky, maar hij is nu dichter bij Liselotte dan ooit. Nog voordat Bram iets bijdehands kan zeggen, stappen er drie zwaarbewapende mannen uit de bus. Ze zijn op het geschreeuw van van Gaal afgekomen. Bram houdt zijn handen in de lucht. Onder schot wordt hij naar de bus geleidt. Van Gaal fouilleert de jonge rechercheur. Het geld en Brams mobiel worden uit zijn zakken gehaald. Daarna wordt hij in de achterbak gegooid. "Dries zal wel terugkomen op zijn briljante idee", hoort hij van Gaal nog zeggen. Bram grinnikt beschaamd. Van Zijverden wist niet dat hij dit zou gaan gebruiken, ze hadden er als team nog niets over afgesproken. Ze zullen wel boos zijn. Maar ja, wat had Bram anders moeten doen? Zijn vriendin is bijna dood en niemand doet iets. Hij moest wel.

Na een kwartier rijden is Bram kotsmisselijk. Al die bochten zorgen er voor dat hij zijn evenwicht compleet kwijt is. Daarbij komt dat hij ook nog eens in de kofferbak ligt. Hij kan niet naar buiten kijken. Wham! De bus komt met een harde klap tot stilstand. Bram luistert naar alle geluiden om het voertuig heen. Tot zijn opluchting wordt de klep opengedaan. Drie paar pistoollopen wijzen naar hem. "Uitstappen", blaft van Gaal. Hij grijpt Bram bij zijn nek en trekt hem naar binnen. Na een doolhof door het gebouw, herkent de jonge rechercheur eindelijk weer iets. Liselotte is dichtbij! Er gaat een deur open. Bram loopt de gang in en kijkt zenuwachtig om zich heen. "Je wilde naar je wijf toe, toch?" Van Gaal grijnst naar Bram. Dan opent hij een deur. "Ga je gang." Bram geeft geen antwoord. Hij rent bliksemsnel de geïmproviseerde cel in.

En daar zit ze. Doodziek in een stoel.

Liselotte.

Bram rent, nee hij vliegt, naar zijn vriendin toe. Als hij voor haar staat, zakt hij door zijn knieën. Hij legt zijn hand in Liselottes nek. Ze is drijfnat van het zweet, maar ze leeft nog wel. Heel langzaam openen haar ogen. "Liselotte", fluistert Bram. "Ik kom je helpen, beloofd." Liselotte schudt haar hoofd. Ze slikt zichtbaar. Het doet haar pijn, ziet Bram. "I-ik ga d-dood", hakkelt de forensisch rechercheur. Bram veegt wat haren uit haar natte gezicht. "Nee, lieverd", fluistert hij zacht in haar oor. "Zo moet je niet denken. Het komt goed. Echt."

Bram heeft pas door dat van Gaal achter hem staat als hij ziet dat Liselottes ogen groot worden van de angst. "Nog vijftien uur", grijnst hij. Bram staat op om uit te halen, maar wordt tegengehouden door een handlanger. "Rustig", sust Van Gaal. "Dries heeft nog vijftien uur om Jackie hier te brengen, plus de schuldige drie mil." Bram schudt wild zijn hoofd. "Je hebt het beloofd!" schreeuwt hij. "Bij honderdduizend euro zou je haar ethanol geven." Van Gaal lacht weer. Zijn ogen staan duister. "Als Dries zich niet aan afspraken houdt, doe ik dat ook niet", herhaalt hij stellig zijn standpunt. Dan gaat hij met zijn hand over Liselottes wang. Ze rilt van de pijn. De wond is immers nog open. Pas nu valt de snee Bram op. "Blijf van haar af!" roept Bram. Hij beukt met alle geweld van Gaal aan de kant, maar krijgt een klap terug. "Doe nou rustig, Ibrahim", glimlacht van Gaal. "Je wilde dit zelf zien."

Dan loopt van Gaal de ruimte uit. De deur valt in het slot. Bram laat zijn schouders hangen. Daarna draait hij zich om. Liselottes ogen zijn dicht. Haar gezicht staat strak van de pijn. De diepe snee van ongeveer tien centimeter lang ziet er ontstoken uit. Haar blote armen zitten onder de schrammen en blauwe plekken. "Houd vol, Lies", fluistert Bram. Hij kust haar voorzichtig op haar voorhoofd. Even denkt hij een kleine glimlach te zien. "Fenna, Evert en Dries komen ons snel helpen. Je kent ze." Liselotte opent haar ogen weer eventjes. "Blijf je bij me, Bram?" humt ze zacht. De jonge rechercheur kan haar maar net verstaan. "Ik laat je nooit meer in de steek, schat", antwoord hij. Liselotte zucht. Ze blaast een plakkende haar uit haar gezicht. "Ik ben zo bang", fluistert ze. "Ik heb zoveel pijn." Bram knikt. Hij weet even niets te zeggen. Hij aait liefdevol de arm van zijn vriendin. Langzaam, zonder iets te zeggen, trekt hij haar uit de stoel. De tape laat makkelijk los. Bram tilt Liselotte op en zet haar naast hem op de grond. "Kom maar tegen me aanliggen", mompelt hij lieflozend. De forensisch rechercheur legt haar hoofd op Brams borst. "Blijf bij me, Bram", fluistert ze. Daarna valt ze in een onrustige slaap.