Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 19

Hoi! Ik had al eerder gezegd dat ik heel druk ben met school. Heb nu mijn laatste toetsweek achter de rug, en ik hoop dat alles goed is gegaan, zodat ik overga! Dankjulliewel voor het wachten en het begrip. Ik moest echt even prioriteiten stellen helaas. Maar goed, hierbij het hoofdstuk! Hopelijk maakt dit stuk het wachten goed! X Noor
--------------------------------------------------
"Goedemorgen, Liselotje." Liselotte voelt dat iemand tergend tegen haar zij trapt, maar ze is te ver weg om ook maar wat pijn te voelen. "De zon schijnt, de lucht is blauw." Liselotte kreunt. Wie praat er op zo'n ontzettend irritante manier tegen haar? De forensisch rechercheur probeert zich om te draaien. Een steek van pijn trekt door haar lichaam. Die trap in haar buik van daarstraks heeft misschien wel gezorgd voor gekneusde nieren, weet Liselotte. Ze bijt op haar lip en knijpt haar ogen dicht. Als ze eindelijk op haar rug ligt, haalt ze opgelucht adem en opent ze haar ogen weer. "Zo. En? Hoe voel je je?" Liselotte kijkt geïrriteerd op. Tot haar afgrijzen kijkt ze recht in de kijkers van van Gaal. "Laat me met rust", mompelt Liselotte. Van Gaal schudt zijn hoofd. "Vandaag even niet." Een rilling loopt over Liselottes rug. Vandaag niet? Wat bedoeld hij daar mee? Dit klinkt niet goed.

Van Gaal trekt Liselotte hardhandig overeind. "AUW!" kermt zij. Ze had dit niet verwacht en daarom doet het overeind komen extra veel pijn. Van Gaal knoopt de touwen om Liselottes polsen los en trekt haar naar zich toe. "Zo", glimlacht hij tevreden. "Dit voelt vast een stuk fijner, of niet soms?" Liselotte geeft geen antwoord. Haar blik is naar grond gericht. Een harde tik tegen haar kin zorgt ervoor dat Liselotte van Gaal weer aankijkt. "Ik praat tegen je", zegt hij op een arrogante, kleinerende toon. Liselotte humt wat, maar echt duidelijk praat ze niet. Ze gunt hem geen blik en geen woord waardig. Van Gaal laat het er bij zetten. Hij trekt Liselotte mee en duwt haar op een stoel. Met een harde plof komt ze neer. Zitten doet pijn. Die verdomde nieren. Die verdomde trap. "Wat ga je doen?" vraagt Liselotte dapper. "Mond houden", sist van Gaal. "Ik moet plassen", gaat Liselotte door. Ze overdrijft niet, haar blaas zeurt al uren. Van Gaal haalt zijn schouders op. "Geduld is een schone zaak, jonge dame", mompelt hij. Terwijl hij dat zegt haalt hij tape uit zijn jaszak. Liselotte slikt. "Ik moet echt heel nodig", probeert ze nog een keer. Van Gaal pakt haar arm en legt hem op de stoelleuning. "Mag ik alsjeblieft even naar de wc?", smeekt Liselotte. Ze weet zelf ook wel dat ze geen kans maakt, maar ja, wie niet waagt wie niet wint. Weer geeft van Gaal geen antwoord. Hij trekt een stuk tape van de rol af en bindt Liselottes arm vast aan de stoel. Ze protesteert niet, maar als ze eenmaal vastzit, probeert ze direct om haar arm los te trekken. Van Gaal trekt nog een stuk tape los van de rol. Dit keer met zijn tanden. Met een valse grijns kijkt hij Liselotte aan, terwijl het tape tussen zijn tanden zit. Na een harde ruk, scheurt het stuk af. Van Gaal bindt nu ook Liselottes andere arm vast. Daarna volgen haar onderbenen, handen, bovenbenen en voeten. "Godver", snift Liselotte. Ze kan geen kant op. Van Gaal glimlacht. "Nu zing je wel een toontje lager, hè schat?" zegt hij op een poeslieve toon. Liselotte zucht en kijkt hem kwaad aan. Toch zegt ze verder niets, want ze weet dat het dan alleen maar erger wordt.

"MANNEN!" buldert van Gaal opeens. Liselotte schrikt ervan. Binnen tien seconden staan er drie handlangers van van Gaal in de kamer. Van Gaal kijkt Liselotte weer poeslief aan. "Liefie, misschien heb je het al gemerkt, maar er staat hier een camera." Liselotte zegt niets. Ze had écht al wel door dat dat verrekte ding daar stond, maar ze wilde er geen aandacht aan besteden. "We maken af en toe live-verbinding met het bureau", gaat van Gaal verder. Zijn handlangers lachen hardop. "Dan kunnen ze zien hoe leuk het hier is", mompelt de ene met de zilveren tand. Van Gaal draait zich om. "Ik had jou niets gevraagd", briest hij boos. "Het is toch zo?" antwoordt de jongen. Liselotte rolt met haar ogen. Deze discussie slaat natuurlijk nergens op. "Ga weg en laat mij met rust", probeert ze boven de mannen uit te komen. Van Gaal draait zich dreigend naar haar toe. "Nog niet, Poes. We gaan eerst wat leuks doen." De forensisch rechercheur krimpt ineen als van Gaal een stap naar voren zet. "Rustig", glimlacht hij. "Ik heb je nog nooit wat aangedaan". Nog nooit ja. Nog. Snel wel dus. Die klootzak. Van Gaal wenkt zijn mannen. De gast met de zilveren tand pakt de camera en maakt verbinding. "Kijk, schat. We kunnen ook meekijken met hun." Trots wijst van Gaal naar het kleine schermpje. Evert verschijnt in het beeld en zijn stem vult de holle cel.

"Jongens! Het beeld knippert weer!"

Liselotte zucht. Ze voelt zich alleen en nu ze haar teamleden ziet, versterkt dat gevoel alleen nog maar. Van Gaal begint te praten naar de camera. "Ik heb nog geen geld gezien", begint hij. "Daarom gaan jullie het vanaf nu in delen terug betalen. Voor morgen 10:00 uur ligt de eerste honderdduizend euro in de tunnel, onder de prullenbak. Zo niet einde Liselotte."

Liselotte kan niet goed horen wat haar teamleden zeggen. Inmiddels schrikt ze niet meer van de woorden 'einde Liselotte', want van Gaal spreekt de woorden nogal vaak uit. Toch vindt ze het elke keer naar om te horen. Een van de handlangers stapt naar voren. Hij hurkt voor Liselotte neer en haalt wat spullen tevoorschijn. Langzaam maar zeker bouwt hij een infuus op. De forensisch rechercheur slikt. Ze heeft best door wat er gaat gebeuren. Op de achtergrond hoort ze haar collega's roepen. Verschrikkelijk vindt ze het, dat ze haar in deze positie zien zitten. Zeker omdat de angst in haar lichaam verlammend verwerkt. De handlanger pakt Liselottes arm. "Tempo!" roept van Gaal. Hij staat op een afstandje te kijken. Zonder dat ze een kik geeft, verdwijnt een naald met daaraan een lange flexibele buis Liselottes ader in. De handlanger koppelt de buis aan een zak die naast de stoel staat. "Goed zo", complimenteert van Gaal. Daarna richt hij de camera op zich zelf. "Het goedje dat nu in Liselottes lichaam mengt met haar bloed, heet methanol. Jullie lieve collegaatje zal zometeen duizelig worden, haar evenwicht kwijtraken en verward worden. Dit zijn slechts de eerste symptomen. Morgen vanaf acht uur krijgt ze hoofdpijn, kan ze onwel worden, gaat ze kotsen, verliest ze haar gezichtsvermogen, kan ze blind worden en uiteindelijk rest alleen de dood. Als het geld er om -maximaal- tien uur ligt, dan geven we ethanol, het tegengif van methanol. Zo niet, laten we haar creperen en is het einde verhaal."