STUCK IN PAIN (UNEDITED)

Chapter 2: Don't

Hi! I've been updating, editing and added some scenes so it would be better if you remove the book in your library (Kung in-add mo naman) then add ulit ng book sa library niyo para ma refresh and makita niyo yung bagong chapters/details/scenes.

Hope you'll like it!

~*~

-Dawn's POV-

NUNG MAKAUWI na ako ng bahay, di parin maalis alis sa isip ko kung anong nangyari kanina. Kasi sino ba yung makakaget over agad non I mean, it's bothering me. I think I know him but at the same time parang hindi. Ugh! Ewan ko ba. I can't just take my mind off him. Why does it feels like he's familiar to me, like those eyes.

Dawn. There are many boys who had the same eyes as his.

Sabi ko sa isip ko at umiling nalang. Matulog nalang kaya ako ng magising ako bukas ng maaga, cause tomorrow is Monday. The worst day ever.

But everytime I close my eyes, a picture of him smiling appears on my head.

"For fvcks sake! Patulogin mo naman ako" reklamo ko at tumaligid ng higa habang sinubsob ang mukha sa unan.

***

'ring ring ring'

"Ugh! Get up Dawn!" Suway ko saking sarili nung makaramdam pa ng antok pero nilabanan ko nalang at humikab then stood up para magstretching ng madalian para makaligo kaagad, no one wants to get late on Mondays, right? Pero pagdating ng tuesdays, Wednesdays and on, wala na. Kahit late ka na pumasok.

The only deal here is dapat di ka late sa flag ceremony.

Pagkatapos magready agad akong bumaba at nakita sila Mommy na nasa dinner table nakaupo nung bigla siyang nagsalita kaya napatigil sa pagkain si kuya and dad.

"Oh, di ka na sasabay samin?" Napahinto ako at humarap kala mommy na kumakain ng umagahan. Napatingin naman ako saking relos at napagtantong di na ako aabut kung kakain pa rito.

"Nah, sa labas nalang cause I'm lateee." Sabay takbo palabas ng dining area at agad na pumasok sa loob ng kotse.

Masyadong napahimbing yata ang tulog ko kagabi eh.

"Let's go Manong." Wika ko at agad namang binuhay ni Manong ang makina.

WHEN I ARRIVED at our university, agad kaming nagsipila for flag ceremony at nung natapos yun ay agad na nagsipasok sa loob yung mga studyante.

And while were also on our way to the classroom. Some of the students stopped to greet me.

"Hi Dawn"

"Omg! I saw you on TV!"

"Ganda mo talaga sa personal!"

"Hey!"

"Hello sa inyo" Pagbati ko naman sa kanila habang naglalakad papunta sa room kasama ni Lexia and Kaye. My best friends also.

"So kilala mo na ba yung pangalan nung ugok na yun na sinasabi mo?" Biglang tanong ni Lexia sakin nung makalayo sa mga tao habang naglalakad at kita sa mga mata nito ang are-you-serious-look dahil sa mga naikwento ko about the guy.

Apparently, when I woke up kaninang umaga, he's still in my head. Di ko alam kung bakit, basta I can feel na meron something yung chinito guy na yun sa buhay ko. I don't know, maybe sa kabilang buhay ko? Lol.

"Di pa eh" tugon ko.

"But, you sure wala kang naalala na kaibigan mo siya before or something?" Biglang tanong ni Kaye because I mentioned to them na I feel like kilala ko siya somewhere. Not just, nakita but more like naging parte kahit in a short period of time lang? Ugh. Basta yun.